The Legacy

Κεφάλαιο 15: Όλα του Rose δύσκολα..

*Σχεδόν δυο μήνες μετά*

Σε 5 μέρες είναι η πρωτοχρονιά. Σε 5 μέρες είναι τα εγκαίνια. Και σε 5 λεπτά θα λιποθυμήσω από υπερκόπωση. Εδώ και ενάμιση μήνα δεν έχω καθίσει ούτε λεπτό. Κυριολεκτικά! Η μια αναποδιά διαδέχεται την άλλη. Την μια τα πλακάκια από την Γαλλία είχαν κολλήσει στο τελωνείο με αποτέλεσμα να αργήσουν 10 μέρες. Το μετάξι για τις κουρτίνες αποδείχθηκε λάθος και έπρεπε να ξανά γίνουν. Οι αγοραστές να έχουν βρεθεί ήδη και να ζητάνε ειδικές προδιαγραφές για τα δικά τους διαμερίσματα. Έχουν πουληθεί όλα εκτός το ρετιρέ και δυο διαμερίσματα που μου διαφεύγει ο όροφος τους. Ο Θεός να μου δώσει δύναμη γιατί με βλέπω από στιγμή σε στιγμή να σωριάζομε στο πάτωμα. Με τις καθυστερημένες κουρτίνες είμαι αναγκασμένη τώρα να τεντώνομε σαν την μαϊμού από διαμέρισμα σε διαμέρισμα και να τις τοποθετώ εγώ. Μέχρι και τον Αντρέα με τον Ερμογένη έχω φωνάξει για να βοηθήσουνε με τα διαμερίσματα. Έχουν πάρει φωτιά τα πατζάκια μας. Έχουμε φωνάξει κυριολεκτικά όλα τα συνεργεία που μπορεί να υπάρχουν στην Ιταλία. Όλα τα μέσα ενημέρωσης για εμάς μιλάνε. Δεν μας έφταναν τα άτομα που έχουμε εδώ, έχουμε και τους δημοσιογράφους που προσπαθούν να κλέψουν φωτογραφίες από τα διαμερίσματα. Από την στιγμή που έδωσα τα πρώτα σχέδια μέχρι τώρα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πως έχουμε φτάσει σχεδόν στο τέλος. Νιώθω πως δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα. Αυτό είναι που με κάνει να τρέμω περισσότερο. «Χαραμίζονται τα αγόρια. Μπογιατζήδες έπρεπε να γίνουν. Έχουν τελειώσει και τα δυο τελευταία διαμερίσματα. Μέχρι το Σάββατο θα είναι όλα τέλεια» ακούω την φωνή της Άριας από πίσω μου. Αν δεν την είχα και αυτήν σίγουρα θα έβγαζα ακόμα δυο πόδια για να ανταπεξέλθω. Βάζω και την τελευταία κουρτίνα και κατεβαίνω από την σκάλα. Για μια στιγμή χάνω την ισορροπία μου αλλά για καλή μου τύχη καταφέρνω να μην σπάσω κανένα πόδι. Μόνο αυτό θα μου έλειπε τώρα. «Είσαι καλά;» ρωτάει έχοντας έρθει δίπλα μου.

«Ναι ναι απλά παραπάτησα» λέω έχοντας επαναφέρει πλήρως την ισορροπία μου.

«Είσαι χλομή, είσαι σίγουρα καλά;» συνεχίζει να ρωτάει με αρκετό ενδιαφέρον.

«Είμαι μια χαρά, αλήθεια» απαντάω βάζοντας ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Δεν πρέπει να δείξω αδυναμία τώρα. Έχουμε μπει στην τελική ευθεία.

«Αλίσια μένεις μέχρι τα ξημερώματα εδώ και κοιμάσαι ελάχιστες ώρες, δεν κάνεις διαλείμματα για να φας και περιμένεις να σε πιστέψω πως είσαι καλά; Το έχεις παρακάνει» αρχίζει την συνηθισμένη γκρίνια της και ξεφυσάω.