The Legacy

Κεφάλαιο 27: Όνειρα μακριά από την πραγματικότητα. Ή μήπως όχι;

* Ο Ορέστης είχε δίκιο για αυτό το αυτοκίνητο. Είναι τέλειο!! Όταν είδα τον παρκαδόρο να το σταματάει μπροστά μου ήταν λες και έβλεπα τον Ορέστη με τροχούς. Η ωμή δύναμη και η αριστοκρατική γραμμή του αυτοκινήτου μου έκοψαν την ανάσα. Αλλά για όνομα του Θεού δεν είμαι τόσο καλή στην οδήγηση για να μπορεί να εμπιστευτεί ένα τέτοιο αυτοκίνητο στα δικά μου χέρια . Η οδήγηση στην Ρώμη δεν είναι και πολύ καλή. Ταξιτζήδες που νομίζουν ότι τους ανήκουν οι δρόμοι, μαθητευόμενοι που πάνε σαν τις χελώνες και οδηγοί με μερικά χρόνια εμπειρίας που ξεχνάνε να ανοίγουν τα φλας τους με αποτέλεσμα να τους βλέπεις να αλλάζουν τις λωρίδες λες και παίζουν συγκρουόμενα αυτοκινητάκια είναι μερικές κατηγορίες από αυτές που υπάρχουν εκεί έξω. Και υπάρχει και η δική μου κατηγορία που κάθεται πίσω από το τιμόνι και προσεύχεται μέχρι να φτάσει ασφαλής στο σπίτι της. Μήπως πρέπει να πάρω κάποιο ταξί; Ακριβώς εκείνη την στιγμή το κινητό μου αρχίζει να χτυπάει και το απαντάω γρήγορα. «Ναι;»

«Μπορείς να το οδηγήσεις. Πάψε να ανησυχείς και οδήγησε το» ακούω την καθησυχαστική φωνή του Ορέστη από την άλλη γραμμή και νιώθω αυτόματα όλο μου το κορμί να ηρεμεί αισθητά. Παραξενευμένη κοιτάζω γύρω μου μήπως βρίσκεται κάπου μακριά και με παρατηρεί αλλά δεν τον βλέπω κάπου. Ο συγχρονισμός είναι το δυνατό όπλο του Ορέστη. Τις περισσότερες φορές νιώθω το βλέμμα του πάνω μου. Τι είδους επιρροή έχει τέλος πάντων αυτός ο άνθρωπος πάνω μου;

«Τι κάνεις;» προσπαθώ να ηρεμήσω καθυστερώντας να μπω μέσα στο αυτοκίνητο.

«Θα ήθελα όσο τίποτα να ήμουν εκεί μαζί σου. Να εγκαινιάζαμε μαζί το πίσω κάθισμα αλλά δυστυχώς με έχει φάει η δουλειά» λέει με την αισθησιακή βραχνή φωνή του κάνοντας με να ανατριχιάσω. Έστω και από το τηλέφωνο μπορεί να με κάνει να τρελαθώ. Θα μπορούσα ώρες ολόκληρες να κάθομαι και να τον ακούω να μιλάει αλλά ξέρω πως αν καθυστερήσω και άλλο να μπω στο αυτοκίνητο θα έρθει εδώ να με πάρει σηκωτή.

«Φοβάμαι πως θα καταστρέψω το όμορφο αμάξι σου και είναι κρίμα» απαντάω δειλά.

«Δεν δίνω δεκάρα για το αυτοκίνητο. Μόνο η ασφάλεια σου με ενδιαφέρει. Δεν πας να το γεμίσεις παντού γρατσουνιές; Δεν με ενοχλεί. Φτάνει εσύ να είσαι καλά» λέει επαναφέροντας την σοβαρότητα στην φωνή του.

«Αν αυτά που λες υποτίθεται θα με ηρεμήσουν δεν λειτουργούν και πολύ καλά» απαντάω ξεφυσώντας.