The Legacy

Κεφάλαιο 9: Το φιλί μου, το οξυγόνο του!

  ~Ορέστης~

(Το απόγευμα εκείνης της μέρας)

«Θα καθίσεις κάτω ρε μαλάκα; Μου έχεις διαλύσει το παρκέ πήγαινε-έλα» ακούω τον Λουκά και νιώθω το αίμα να βράζει περισσότερο μέσα μου. Πως στο διάολο ήρθαν έτσι τα πράγματα;

«Δεν έχεις πάρει καθόλου είδηση τι γίνεται νομίζω. Έριξες μια ματιά τους νόμους περί κηδεμονίας; Σου φαίνομαι εγώ άντρας που να μπορεί να κουμαντάρει ένα μυξιάρικο;» ρωτάω προσπαθώντας να ελέγξω τον θυμό μου. Ώρες ώρες πιστεύω πως ο Λουκάς ζει σε ένα διαφορετικό κόσμο.

«Ούτε που μου εξήγησες τι σου είπε ο Πάτροκλος. Από την ώρα που ήρθες μου έχεις ζαλίσει άντε μην σου πω τι. Λέγε μήπως και καταλάβω και εγώ τι γίνεται» λέει και τον βλέπω να βολεύεται στον καναπέ λες και θα παρακολουθήσει καμία καλή ταινία.

«Λουκά σταμάτα να με βλέπεις με αυτό το εύθυμο χαμόγελο γιατί δεν το έχω σε τίποτα να σου δώσω μια και να σου σπάσω το σαγόνι» μιλάω μέσα από τα δόντια μου περιμένοντας να καταλάβει πως τα πράγματα είναι σοβαρά. Ποιος με καταράστηκε ρε γαμώτο; Εδώ και δυο μήνες μετά τον ξαφνικό θάνατο του Έρικ έχουν πέσει όλα τα βάρη πάνω μου. Και μέσα σε όλο αυτό τον χαμό που έχει προκληθεί λόγω των κλειστών λογαριασμών στις τράπεζες έχω και τον Πάτροκλο να μου λέει για κάτι κληρονομιές και κηδεμονίες. Ας μην σχολιάσω το γεγονός πως κανένας ντετέκτιβ δεν θέλει να αναλάβει την υπόθεση του θανάτου του Έρικ. Μα γιατί άραγε;!;

«Εντάξει, κατάλαβα. Την έχεις φάει για τα καλά αλλά πες μου και εμένα λίγο το σενάριο γιατί κάπου σε χάνω» λέει παύοντας να με κοιτάζει με εκείνο το ηλίθιο βλέμμα.

«Ο Έρικ άφησε μια διαθήκη πριν πεθάνει. Που μέσα σε αυτήν αφήνει κληρονόμους τα δυο ανίψια του και εμένα» λέω και κάθομαι δίπλα του στον καναπέ. Νιώθω ένα απίστευτο βάρος πάνω στους ώμους μου. Ο θάνατος του είναι τόσο φρέσκος.

«Λογικό μου ακούγεται. Σαν τον γιο του σε είχε. Εκείνος σε έσωσε από όλα εκείνα τα σκατά που είχες μπλέξει μικρός. Μην πω-»

«Δεν βοηθάς καθόλου την κατάσταση» τον διακόπτω θέλοντας να σταματήσει να μου λέει πράγματα που ήδη ξέρω. Αυτά είναι που σκέφτομαι από το πρωί.

«Τα αυτονόητα λέω» απαντάει και του δίνω μια αγκωνιά. «Καλά, έσκασα» λέει σηκώνοντας τα χέρια του λες και παραδίνεται.