The Legacy

Κεφάλαιο 36: Η πρώην.

Αυτόματα ενεργοποιώ όλες μου τις αισθήσεις και σιγά σιγά προσπαθώ να καταλάβω που είμαστε. Μια ελαφριά δόνηση διαπερνά όλο μου το κορμί και δεν ξέρω αν είμαστε κάτω από κανένα σιδηροδρομικό σταθμό ή γίνεται σεισμός. Λόγω του χαμηλού φωτισμού η ατμόσφαιρα γύρω μας είναι αρκετά τρομακτική και κάνει όλο μου το σώμα να μπει σε κατάσταση πανικού. Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στον Ορέστη όσον αφορά την ασφάλεια μου αλλά αυτή τη στιγμή αρχίζω να έχω αμφιβολίες. Στην αντίληψη μου πέφτει και ένα μακρινό βουητό και είναι λες και βρίσκομαι σε κάποια κατακόμβη και από πάνω μας βρίσκεται όλοι η Νέα Υόρκη. Χωρίς να μου μιλήσει ο Ορέστης βγαίνει από το αυτοκίνητο και με το ζόρι κρατιέμαι να μην του τσιρίξω να έρθει ξανά δίπλα μου. Η πόρτα στα δεξιά μου ανοίγει και βλέπω τον Πωλ με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά να με περιμένει. Πίσω μου σε έχω σατανά! Όλο αυτό το σκοτάδι και το απόκοσμο είναι σαν δεύτερο σπίτι για τον Πωλ. Τον εξιτάρει ο κίνδυνος. Αν μου ετοιμάζουν καμία φάρσα θα τους πάρει και θα τους σηκώσει. Με μισή καρδιά δίνω το χέρι μου στον Πωλ και βγαίνω από το αυτοκίνητο. Μόλις βγαίνω νιώθω ακόμα πιο έντονη την δόνηση και ακούω ακόμα πιο δυνατά αυτό το βουητό. Προσπαθώ να συλλέξω όσες πιο πολλές πληροφορίες μπορώ αλλά δυστυχώς δεν καταφέρνω τίποτα. Είναι τόσο σκοτεινά που η ορατότητα μου φτάνει μέχρι τα κοντινά μου άτομα. Οι προβολείς ενός αυτοκινήτου για καλή μου τύχη ανοίγουν και φωτίζουν τον δρόμο μπροστά μας. Σε γκαράζ βρισκόμαστε; Θα ήθελα να ρωτήσω τον Πωλ ή τον Ορέστη που στο καλό είμαστε αλλά αν ανοίξω το στόμα μου πιστεύω πως θα αρχίσω να τους βρίζω παρά να ρωτήσω αυτό που θέλω. Μισώ να μην ξέρω τι μου γίνεται! Και γιατί τόση μυστικότητα; Αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι η ηρεμία και η οικειότητα που έχει ο Ορέστης και ο Πωλ με το περιβάλλον γύρω μας. Είναι λες και είναι βγαλμένοι από τέτοιες μυστήριες και σκοτεινές περιοχές. Το μόνο που τους δίνει λίγο κύρος είναι τα κουστούμια τους. Όλα τα υπόλοιπα έχουν γίνει ένα με αυτό το τρομακτικό μέρος. Υπάρχει και μια υγρασία στον χώρο που κάνει ακόμα πιο ανατριχιαστικά τα πράγματα. Να θυμηθώ να κάνω και εγώ κάποια παρόμοια έκπληξη στον Ορέστη αλλά παρά βουητό θα του βάλω πριόνια να ακούγονται. Το χέρι του Ορέστη που βρίσκεται στην μέση μου με παροτρύνει να προχωρήσω και του κάνω την χάρη να υπακούσω την σιωπηλή διαταγή του. Περπατώντας στο φωτεινό δρόμο που υπάρχει μπροστά μου αρχίζουν να δημιουργούνται σκιές από εμένα και τους υπόλοιπους άντρες που μας ακολουθούν. Πριν τελειώσει το φωτεινό μονοπάτι ένας μεγάλος προβολέας ανοίγει και μου αποκαλύπτει ένα τεράστιο διάδρομο γεμάτο πόρτες. Τουλάχιστον το θέαμα εδώ είναι καλύτερο. Το βουητό όμως και η δόνηση όσο πάνε και μεγαλώνουν. Η ατμόσφαιρα αλλάζει ραγδαία και νιώθω ένα καθαρό δροσερό αεράκι να με χτυπάει στο πρόσωπο. Ευτυχώς μπορούμε να αναπνεύσουμε κανονικά. «Το λιγότερο που μπορώ να πω είναι πως έχω τρομάξει με όλη αυτή την κατάσταση. Και όταν τρομάζω γίνομαι βίαιη. Που στο καλό είμαστε;» ρωτάω περπατώντας ακόμα σε αυτό τον ατέλειωτο διάδρομο. Σαν τα καμαρίνια μοιάζουν αυτές οι πόρτες που περνάμε. Κάτι γράφουν πάνω αλλά δεν προλαβαίνω να διαβάσω. Ο Ορέστης τσιτώνοντας περισσότερο τα νεύρα μου σαν απάντηση επιλέγει να γελάσει. Αν φύγει το χέρι μου και τον χτυπήσει στο όμορφο του πρόσωπο εκεί να δω αν θα γελάει. Νομίζει ότι τον κοροϊδεύω; Είναι τυχερός που δεν έχω μαζί μου το τηλέφωνο μου αλλιώς θα έπαιρνα τον Αχιλλέα να του έλεγε πόσο ξύλο έχει φάει όταν με έκανε να τρομάζω. Με διστακτικό βήμα φτάνουμε στο τέλος του διαδρόμου που υπάρχει μια μεγαλύτερη πόρτα από τις υπόλοιπες.