The Legacy

Κεφάλαιο 23: Κρίς, δεύρο έξω!

Και επειδή πάντα το μυαλό μου θέλει να μου χαλάει όλες τις στιγμές επαναφέρει στο προσκήνιο των σκέψεων μου τον Κρις. Αυτό που νιώθω για τον Ορέστη διαφέρει πάρα πολύ με αυτό που ένιωθα για τον Κρις. Ήταν ο πρώτος μου έρωτας. Με έκανε να γελάω συνέχεια, να νιώθω όμορφα και να χαίρομαι κάθε στιγμή μαζί του. Αλλά μετά από ένα διάστημα όλο αυτό απλά πέρασε και άφησε στο διάβα του μια ρουτίνα. Τα 'καλημέρα αγάπη μου, τι κάνεις;' που στέλναμε γεμάτα χαρά έγιναν απλά συνήθεια. Οι αγκαλιές και τα φιλιά γινόντουσαν μηχανικά. Φυσικά μέχρι να τον βρω με άλλη ακόμα ένιωθα πράγματα για εκείνον αλλά όχι τόσο έντονα. Έστω και αν είχε περάσει ο αρχικός έρωτας, τον αγαπούσα. Έχει περάσει περίπου ενάμιση χρόνος από εκείνο το περιστατικό. Από τότε που ένιωσα για πρώτη φορά να γεμίζει η καρδιά μου με κάτι άλλο εκτός από την καθημερινή λίπη για τον χαμό του πατέρα μου. Ένιωσα προδομένη και απογοητευμένη. Δεν θα περίμενα ποτέ πως μετά από αυτά που ένιωσα θα άρχιζα να νιώθω κάποιο συναίσθημα για κάποιον άλλον άντρα. Εκεί που ένιωθα "τυχερή" που έζησα έστω και έναν έρωτα στην ζωή μου έρχεται ο Ορέστης να ανατρέψει τα πάντα. Προς Θεού δεν τον ερωτεύτηκα, αλλά αν συνεχίσουμε έτσι θα μπω σε μονοπάτια που δεν είμαι έτοιμη να ξανά διαβώ. Και είμαι σίγουρη πως με τον Ορέστη θα είναι όλα ακόμα πιο έντονα. Εδώ τον ξέρω τρεις μήνες με το ζόρι και με έχει κάνει να νιώσω τόσο έντονα αισθήματα. Θυμός, χαρά, αγανάκτηση, ευτυχία μέχρι και ζήλια. Με ένα του βλέμμα κλείνει τον διακόπτη των αισθήσεων και με ένα του φιλί κλείνει τον διακόπτη του μυαλού. Δεν είναι λογικά πράγματα αυτά. Ξέρω πως η λογική δεν συνάδει με τον έρωτα αλλά αυτό που νιώθω για τον Ορέστη δεν είναι έρωτας. Δεν ξέρω καν πως να το πω. Αυτό είναι που με τρομάζει. Δεν μου αρέσει να μην ξέρω τι γίνεται. Δεν μου αρέσει να μην μπορώ να σκεφτώ λογικά. Αλλά παρ' όλα αυτά συνεχίζω να φλερτάρω μαζί του. Έχουμε τόσα εμπόδια ανάμεσα μας. Από την μια σκέφτομαι να ξεκόψω όσο είναι νωρίς. Πριν αφεθώ και στο τέλος χάσω το μυαλό αλλά και την καρδιά μου. Από την άλλη όμως έχω μάθει από μικρή να παλεύω για αυτό που θέλω. Όσο δύσκολο και ακατόρθωτο ήταν. Και πάντα τα κατάφερνα. Αλλά η διαφορά είναι πως εκεί ήξερα πως άξιζε ο κόπος αλλά και οι θυσίες μου. Με τον Ορέστη δεν ξέρω, ούτε αν τον θέλω και απλά έχω μαγευτεί από όλη αυτή την εικόνα που πλασάρει ούτε αν αξίζει να φάω τα μούτρα μου . Κοιτάζω καλύτερα έξω από το παράθυρο και βλέπω διάφορα αστέρια να λάμπουν στον ουρανό. Οι δυο από τους τρεις άντρες της ζωής μου βρίσκονται εκεί ψηλά. Μακάρι να μου στείλουν κάποιο σημάδι. Μακάρι να μου δείξουν πως όλα αυτά που νιώθω θα δημιουργήσουν κάτι ωραίο στο μέλλον. Μακάρι- Μια απότομη στροφή που παίρνει ο Πωλ προς τα αριστερά με κάνει να ταρακουνηθώ και να πέσω ολόκληρη πάνω στον Ορέστη. «Νύχτα παίρνουν το δίπλωμα γαμώτο;» αρχίζει να μουρμουράει διάφορες βρισιές ο Πωλ την στιγμή που εγώ κοιτάζω το πρόσωπο του Ορέστη προσπαθώντας να πάρω μια απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα που υπάρχουν στο μυαλό μου. Όταν εννοούσα σημάδι δεν ήθελα κάτι τέτοιο! Βλέπω τα μάτια του να γυαλίζουν μέσα στο σκοτάδι που υπάρχει μέσα στο αυτοκίνητο και καταλαβαίνω πως προσπαθεί να με διαβάσει. Να δει τι με απασχολεί. Πάντα ήμουν ανοιχτό βιβλίο για όλους όσους με ήξεραν αλλά η σκέψη πως μπορεί να δει ο Ορέστης όλα αυτά που νιώθω έστω και αν ακόμα είναι μικρά δείγματα με κάνει να τρομοκρατηθώ.