HSGf 2: Her Mending Heart (FIN)

-39- (TOP's POV)

CHAPTER THIRTY NINE

TOP

I was about to open the door of my condo unit when someone called me. Gusto kong magpakalunod sa alak ngayon. Damn it. She already hates me right now. Alam ko naman na ganito ang mangyayari kaya nga natakot ako na sabihin sakanya. Duwag ako. Duwag akong sabihin ang totoo dahil kapag sinabi ko masasaktan ko siya but I was wrong I even hurt her more. Gusto ko sanang ayos na ang lahat bago ko sabihin sakanya. But Damn it. Dumating si Jessy and she ruin everything.

I grabbed my cellphone from my pocket. Umaasa na sana ay si Carmela ang tumatawag sakin. Pero di siya.

“Hello TOPshi” tawag ng isang malamyos at malambing na tinig sa kabilang linya. I know who is she. Jessy.

“Jessy?”

“I’m here at the bar. Please pick me up. Please. Please” sabi niya at mukhhang nagiging makulit na.

“Fine. Where are you?” tanong ko.

Sinabi niya ang exact address kaya naman nagmadali na akong bumaba ng condo ko para sumakay sa sasakyan ko. Ang daming iniisip ng utak ko. About Carmela. About her hating me. About Jessy.

Nang maipark ko ang sasakyan sa tapat ng Bar ay agad ko syang nakita na nagsusuka sa may gilid ng entrance ng isang high end bar.

Agad akong lumapit sakanya. “Jessy”

Lumingon siya sakin while wiping her lips. Ngumiti siya ng makita ako. “TOPShiii” saad niya at saka muntikan ng mabuwal kung hindi ko lang siya nasalo. Shit!

“We’re going home” I said to her while accompanying her to my car.

Kahit ganito si Jessy na party goer still I cared for her. For all these years andyan siya para sakin. Even though she knows I don’t love her still she’s there.

Our marriage is not binded with love. Dahil fixed marriage lang yon dahil sa kagustuhan ni Obeoji (Father) gusto nyang i-merge ang kompanya namin sa kompanya nila Jessy. After he got sick at makilala ako bilang anak, he trained me to be his successor dahil wala syang anak na lalaking magmamana ng kompanya niya. I tried harder for him to accept me. Ginawa ko lahat. Nag-aral at nag-train ako sa Korea para pamunuan ang kompanya na pagbagsak na dahil napabayaan na niya simula ng magkasakit siya. It was his decision for me to marry the only daughter who can save our company and that is Jessy. Alam ko na simula palang ay ayaw na sakin ni Obeoji pero pinilit ko paring tanggapin niya ako. Even marrying the girl I don’t love just to save his company.

Masakit pero kinaya ko dahil para yon kay Obeoji. He became proud of me. I tried to love Jessy back but still si Carmela parin talaga. I thought I don’t have any chance to be back in here in the Philippines pero hindi pala. I tried to stay away from her so I could move on. Pero di kop ala kaya. Dahil sa bawat araw na nakikita ko siya kasama si JV ay nasasaktan ako. I know she wouldn’t understand why I marry Jessy. I know she would hate me but damn it, I only want is to be with her. To be near her.

“TOPShiiii” narinig kong tawag sakin ni Jessy na nakaupo na sa front seat. I just ignored it and started the engine. Di ko alam kung paano siya nakarating dito pero mukhang alam ko na kung sino.

“Saranghe, TOPShiiiii” saad niya kahit mahina pero rinig ko naman.

She is always like that. Saying I love you to me every day. Kahit di ko maibalik ang pagmamahal ko sakanya ay andyan parin siya. She’s still my wife.

I bring her to my condo unit. Binuhat ko siya patungo sa kama ko at saka inayos ang pagkakahiga niya.  At saka na lumabas ng kwarto.

I went to my library area. Naupo ako sa swivel chair at tinignan ang cellphone ko. I’m waiting for her text pero alam ko na di niya ako ititext dahil galit na galit siya sakin.

I guess I deserve this. I deserve to be hate by her. I was so broken when I leave her but I am more broken when I know that she hates me more right now. Darn it.

Ginulo ko ang buhok ko at saka sinubsob ang mukha sa aking mesa. Wala pang limang minuto ng may magtext sakin. I thought it is her pero dip ala.

Mr. Choi, may invitation po kayo sa The Buzz about sa asawa nyong si Jessy. They want to know what is your free time para makapunta sa studio nila at ma-interview. Gud pm. Sir.

I just shook my head. Damn. Kelangan ko pang lumabas sa TV para sabihin ang kumakalat na pictures namin ni Jessy noong nakaraang araw.

Di ako makatulog kinabukasan. I just drowned myself from thinking on how to chase Carmela. Gusto ko syang makita. Makasama. But damn. Paano? Kung kinamumuhian na niya ako.

TUmayo ako mula sa pagkakaupo sa swivel chair at nagtungo sa kusina. I saw Jessy wearing an apron while mixing something on the bowl.

Mukhang naramdaman niya ang presensya ko kaya siya lumingon sakin. NGumiti siya. “Good morning TOPShiiiii” saad niya saka lumapit sakin at saka ako binigay ng magaan na halik sa labi. Walang expression na tinignan ko lang siya matapos niya akong halikan.

“I already drink medicine that’s why I don’t have hangover if you want to ask. Anyway, let’s eat breakfast?” nakangiting sabi niya at saka ako hinila patungo sa may mesa. Pinaupo niya ako roon at saka nagabot siya ng plato. I just stared at her beautiful face. Pero kahit gaano siya kaganda wala parin epekto sakin yon. I just want my Carmela. Naalala ko yong pinagluto niya ako rito sa condo ko. Yon ang unang pagkain na kinain ko na luto niya. And I must say marunong na nga siya. Natuwa ako dahil ako dahilan kung bakit gusto nyang matutong magluto dahil gusto niya akong pagsilbihan.

“TOP? You’re not eating your food” sabi ni Jessy kaya napatingin ako sakanya. Nakaupo siya sa tapat ko.

“TOP is there something bothering you?” nag-aalalang tanong ulit ni Jessy.

“Nothing. I need to go to the shooting later” saad ko.

“I’ll go with you.” Masayang sabi niya sakin. I just shrugged.

***

NAsa location na kami ng shooting. Kanina pa ako hanap ng hanap kay Carmela pero wala siya.

Naupo ako habang inaayusan ang buhok ko ng hair stylist. Naririnig ko lang siya habang kausap ang isang stylist na dumaan.

“Wala yong talong writer ngayon ah” sabi ng isa.

“Ay wala si Ms. Carmela? Malapit na ang end ng shooting ah?” tanong naman ng hair stylist na nag-aayos sakin.

“Baka nga di raw siya makarating sa last shooting dahil busy daw siya. Narinig k okay Direk nagpaalam” saad ng kausap niya.

I just dumfounded. Ganun ba niya ako kinamumuhian at ayaw niya akong makita? Damn.