MANOLYA - Bizden Olmaz

-42-

Dakikalardır bankın üzerinde oturuyorduk sessizce. Düşüncelerimin içinde kaybolduğumun farkına Bora'nın sözleriyle varabildim.

"Ne yapalım şimdi?"

Düşüncelerimin arasından sıyrılıp ona döndüm. Yoğun bir ilgiyle bakıyordu gözlerime. Söyleyeceğim şeyi merak ediyor olmalıydı.

"Soru işaretlerimizi giderebiliriz, istersen." dedim. Doğrusu başka türlü içim rahat etmeyecekti.

Şaşırmış gibi bakmasından anlamadığını görebiliyordum.

"Sorduklarımızı sorgulamak yok ama tamam mı?" diye de ekledim hemen.

Vücudunu bana doğru çevirdi oturduğumuz bankın elverdiği kadarıyla. Ben de eteğime dikkat ederek bacak bacak üstüne atıp vücudumu onu daha rahat görecek şekilde yönlendirdim.

"Başlıyorum."

"Başla."

"Kerim ile aranız nasıl?"

Sorum karşısında afallamış görünse de "Eskisi gibi değil, birbirimizi görmezden geliyoruz ama hala bir aradayız." demişti düz ve kendinden emin bir sesle.

Başımı sallayıp anladığımı belirttim. Bu da bir şeydi. Araları düzelirdi belki.

İşaret parmağını akldırıp bana doğru uzattı.

"Bu kez ben sana soru soracağım." deyip onayımı bekledi. Başımla onayladıktan sonra "Kerim ile aramın nasıl olduğunu neden merak ediyorsun?"

Sorusuna güzel bir manevrayla geçiştirmem gerekiyordu.

"Soruları sorgulamak yoktu. Başka bir şey sor." dedim elimi havada sallarken.

Gözlerini kısıp birkaç saniye baktı. "Bazen çok fena bir kız olabiliyorsun Asu." Bundan emin olmuş gibi bakıyordu.

Sırıtıp sorusunu bekledim.

"Beni kıskanıyor musun?" Muzip bir ifadeyle sormuştu. Cevabın onun hoşuna gideceğinden eminmiş gibi görünüyordu.

Durust olup "Evet." dedim. Bir müsabakayı kazanmış gibi yumruk yaptığı elini havaya salladığında kahkaha attım. O sırada "Biliyordum, biliyordum." diye söyleniyordu.

Biraz sonra toparlanıp yeniden eski ifadesini kazandığında gülüşü yüzüne yerleşmişti. Bana böyle bakarken çok güzeldi. Bana böyle bakması daha da güzeldi.

"Sıra bende." Biraz bekledim. Olaya heyecan katmak istiyordum. Sabırsızlandığını mimiklerinden anlarken gülmemek için dişlerimi sıkıyordum.

"Hadi sor," dedi gözlerini kapatıp açarken.

"Peki sen beni kıskanıyor musun?" Dudaklarımı yalayıp cevabını beklemeye koyuldum.

Önce havaya baktı, düşünüyor gibiydi. Bu kadar düşünecek ne vardı? Ya evet diyecekti ya da hayır. Saniyeler aktıkça sinirlendiğimi hissediyor, bacağımı titretiyordum.

"Çok, çok fazla hem de." dediğinde kendime hakim olamadan otuz iki diş sırıttım.

"Peki günlerdir bana neden bu kadar soğuk davrandın?"

Bakışlarını kaçırıp yere baktı. "Çünkü seni görünce canım sıkılıyordu. Beni hayatından çıkarman zoruma gidiyordu. Kafeye arkadaşlarınla geldiğin gün senden nefret ettim. Sanki bilerek gelmiştin, canımı acıtmak için. Madem hayatında beni istemiyordun olmayacaktım ama karşıma çıkmaya devam edersen bunun çok zor olacağını anladım."