"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu.
"Evet," dedim.
"Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm.
"Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin."
Artık yapabilecek hi...
Bölümü yıldızlamayı ve bol bol yorum yapmayı unutmayalım. Keyifli okumalar dilerim.
Anıl Durmuş - Başlangıç Mela Bedel - Kafam Bozuk Zaten
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
HÜKÜMRAN
30
"KORKULAR"
Korktuğum zaman kendimi bir kuyuya düşmüş gibi hissederdim. Annemin ölümüyle yüzleştiğim anda, evden kaçmak için sokağa ilk adımımı attığımda, kendimi korumak için bir silahın tetiğine dokunduğumda, bileklerime kelepçeler takıldığında ve soğuk bir sabah vakti ıslah evine atıldığımda hep o kuyunun içindeydim.
Korktuğum zaman gecenin en karanlık yerindeydim fakat sabah olacağına dair inancımı kaybetmez, umudumu yitirmezdim. Şimdi o umut yoktu. Karanlık o kadar derindi ki hiç ışık görünmüyordu. İçimde öyle kötürüm bir his vardı ki, sanki bundan sonra sevdiklerimi bir daha asla göremeyecektim.
Farkına bile varmadan, onlara veda mı etmiştim?
Bu düşünce beni mahvetti, sanki elleri vardı ve içimdeydi, tırnaklarını sapladığı yerden aşağı çekiyor ve beni bin parçaya bölüyormuş gibiydi. Acısı her zerremdeydi.
Taksi sanıp bindiğim araba, midemin tepetaklak olmasına sebebiyet verecek kadar büyük bir hızla yol almaya başladığında sessizdim. Ne tek kelime ediyor ne de kollarımdan sıkıca tutan adamın ellerinden kurtulmaya çalışıyordum. Belki de güpegündüz kaçırılmanın şokundaydım ve duyduklarımın ne anlama geldiğini sorguluyordum. Ama bana bunu kimin yaptığını, kimin beni uzaklara göndermek isteyecek kadar gözünün döndüğünü çok iyi biliyordum.
Hissettiğim korkuya rağmen bakışlarıma yerleştirdiğim soğukkanlılıkla dikiz aynasına baktım. Arabayı kullanan adamın taktığı şapka yüzünü gizlese de kollarımı tutan adamın bir süre sonra dikiz aynasına bakacağını ve göz göze geleceğimizi biliyordum. Nitekim öyle de oldu. Soğuk, kahverengi gözler gözlerime bakakaldığında zorlukla gülümsedim. "Sen de bir annenin evladısın demişti. Bana bu yaşattığını kendi kızı yaşasa ne hissederdi?"
