"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu.
"Evet," dedim.
"Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm.
"Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin."
Artık yapabilecek hi...
Bir savaş meydanının ortasında savunmasız, üzerime kurşunlar yağarken silahsız ve zırhsız kalmış gibiydim.
Ölüm kapımı kaç kez çalmıştı, son nefesin kıyısından kaç kez dönmüştüm sayamadım. Geriye kaç canım ya da kaç şansım kalmıştı muammaydı, korkuyordum fakat korkum ölmekten yana değil, bir hiç uğruna yitip gidecek olmaktandı.
Benim bu hayatla, beni bu hayata mahkûm eden kaderle ve bana bu kaderi reva gören geçmişle büyük bir davam vardı. Savaşmadan, kazanmadan ve hak ettiğimi yaşamadan ölmeyeceğime dair ettiğim, büyük bir yemin vardı.
Odaya girdiğimizde Aybars elimi bıraktı, kapıyı sertçe kapattı ve iki defa kilitledi. Hâlâ yaşadıklarımın etkisindeydim, sarsak adımlarla ilerleyip yatağın kenarına oturduğumda odaya tedirgince bakındım. İçerisi karanlıktı. Aybars komodinin üstündeki abajuru açtı ve içeriye loş bir gece ışığı yayılırken, yatağın üstündeki örtüyü itekleyerek karşıma oturdu. Titreyen ellerimi parmaklarımdan kavrayarak avuçlarının içine hapsederken dudaklarından öfkeli soluklar dökülüyordu.
Ellerim buz gibiydi, henüz kendime gelememiştim, nefeslerim sık ve düzensiz, dudaklarımsa uyuşmuştu sanki.
Bu evde beni öldürmek isteyen biri vardı ve ben kapısı kilitli bir odada bile güvende değildim. O zaman neden hâlâ buradaydım?
