"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu.
"Evet," dedim.
"Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm.
"Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin."
Artık yapabilecek hi...
Merhaba Hükümran ailesi, İkinci kitabın en uzun bölümüyle geldim, okurken bolca yorum bırakmayı ve yıldıza dokunmayı unutmayalım. Geçen bölümün sonundaki sürpriz kafaları epey karıştırdı, farkındayım. Bu bölüm neyin ne olduğunu öğreneceksiniz. Bazılarınız bebek olayını hikayeye sonradan eklediğimi düşündü ama hayır, uzun zamandır kurguladığım bir olaydı. Şimdi keyifli okumalar dilerim. ✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dedublüman - Günü Gelir Ozan Manas - Kaç Kere Öldüm Ben
HÜKÜMRAN
61
"ÇIĞLIK"
Lorenzo Martini'yi tanıdığım gün, ardımda bıraktığım kötürüm geçmişi mumla arayacağımı, dudaklarındaki sıcak gülümsemeye ve dostça uzattığı ellerine rağmen, beni tuzaklarla çevrili bir yola sürükleyeceğini anlamıştım.
Ona en başından beri hiç güvenmemiştim ve bu güvensizliğin temelini bakışlarının ardında gördüğüm kötülük inşa etmişti. Birlikteyken geçirdiğimiz zaman ise o temele sağlam tuğlalar eklemişti.
Ve yanılmamıştım.
Çünkü ben, kötü adamlara çocukluğumdan aşinaydım.
Lorenzo'nun bitkin yüzündeki şeytani gülüş bıçak gibi kesilirken, derin bir sessizliğin içinde şiddetli bir fırtına koptu. Onun fazla zeki bir adam olduğunu biliyordum. Bizi, beklemediğimiz anda beklemediğimiz bir yerden vuracağını da... Fakat beklediğim karşılık bu kadar acımasız değildi. Kelimenin tam anlamıyla, beynimden vurulmuş gibi hissediyordum.
Zihnim, bozuk bir kaset gibi aynı cümleleri tekrar ederken bakışlarım donuk, dilim tutuktu. Sanki biri olanca gücüyle karnıma bir tekme geçirmiş ve nefesimi kesmişti. Bakışlarım Lorenzo'nun yüzünden ayrılmıyordu.
Aybars da suskundu. Lorenzo'ya neyden bahsettiğini bile sormuyordu. Ya neye uğradığını şaşırmıştı ya da alacağı cevaptan ölesiye korkuyordu. Benim tarafımdan sırtından bıçaklanmaya alışkındı fakat böyle bir şeyin ihtimali bile ona ağır gelmişe benziyordu.
Sizin bir çocuğunuz olduğunu, Berzâh sana söylemiş miydi? Ve şu anda başka bir ailenin çocuğu olarak yaşamaya devam ettiğini?
"Susacak mısınız böyle?"
Ortaya bıraktığı korkunç sessizliği bozan Lorenzo oldu.
"Bildiğini düşünmekle hata etmişim." Bakışları Aybars'ın üstündeydi. "Senden bu kadarını da gizlemez diye düşünmüştüm oysaki..." Yorgun bir nefes alıp bırakırken yeniden gülümsedi ve bakışlarını üzerime çevirdi. "Gerçi sana söylemediği, söyleyemediği o kadar çok şey var ki..."
