"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu.
"Evet," dedim.
"Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm.
"Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin."
Artık yapabilecek hi...
Uzun bir yolculuğun ardından, Hükümran için dönüm noktası sayılan o bölüme geldik. Bölümümüz oldukça uzun. Tam olarak otuz bin kelime ve nerden baksanız bir kitabın 150 sayfasına tekabül ediyor. O nedenle sindire sindire okumanızı tavsiye ediyorum. Ve lütfen, detayları atlamadan okuyun çünkü bölümdeki her şey birbiriyle bağlantılı. Sonradan kafalarınız karışmasın... Sizden ricam, bu bölümün ardından yapacağınız paylaşımlarda spoiler konusunda dikkatli olmanız. Şimdi okumaya geçebilirsiniz, bölüm sonunda yazdığım notu da muhakkak okuyup, sorduğum soruları yanıtlarsanız çok mutlu olurum. Keyifli okumalar dilerim!
Bol bol yorum yapmayı unutmayalım, olur mu? En çok bu bölümde ihtiyacım var yorumlarınıza, satır aralarımız boş kalmasın. ✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Cem Karaca - Herkes Gibisin Ahmet Kaya - Hiçbir şeyimsin Ahmet Kaya - Arka Mahalle Sezen Aksu - Gidiyorum Deniz Seki - Hayallerim Hayal Oldu Niran Ünsal - Gitme Gülüm Zerrin Özer - Şimdi Uzaklardasın Ebru Gündeş - Ahdım Olsun Zülfü Livaneli - Sevda Değil Peter Gundry - Salem's Heir Peter Gundry - Lilith Orange Blossom - Ya Sidi
HÜKÜMRAN
46
"CEHENNEM"
Dudaklarımda tebessümlerle daldığım uyku, çığlıklarımla son bulmuştu.
Küçüktüm; çocukluk günlerime şahitlik eden evin önünde, kırmızı sepetli bisikletimin üzerindeydim.
Annem kışa baharlar getiren gülümsemesiyle gözlerimin içine bakıyor ve "Yapabilirsin," diyordu. Sesi, kulağıma ninni gibi geliyordu. "Ben yanındayım, düşersen tutarım seni."
Mutluydum, sanki acının elleri bize hiç dokunmamış gibi. Annem çok güzeldi, hiçbir keder ruhunu yakıp küle çevirmemiş, saçlarına aklar düşürmemiş gibi. Ve gerçekti... Sanki hiç ölmemiş, kapkara toprağın altında, üstüne karlar yağmamış gibi.
Bisikletim yepyeniydi, sanki babam sarhoş olduğu bir gece duvara fırlatıp da parçalara ayırmamış, çocuk kalbimi yerinden sökmemiş gibi.
Dünyalar benimmiş gibi gülümsüyor ve pedalları yavaşça, çocuksu bir heyecanla çeviriyordum. Düşmekten de dizlerimi kanatmaktan da korkmuyordum. Annem yanımda olduğu sürece hiçbir şey beni mutsuz etmeye yetmezdi.
Bir an sonra pedalları daha hızlı çevirdim ve bisikletimle uçar gibi ilerlemeye başladım. Annemin başardığımı haykıran sesi tatlı bir kahkahayla birleşirken ondan gitgide uzaklaştım. Ama peşimdeydi, beni hiç bırakmayacağını ve hep arkamda olacağını söylüyordu. İnandım. Sonra gözlerimi kapattım. Güneşi, ılık havayı ve tenime değen rüzgarı hissettim.
