"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu.
"Evet," dedim.
"Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm.
"Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin."
Artık yapabilecek hi...
Selamlar canlarım, çiçeklerim. Heyecanı yüksek bir bölümle geldim. Bolca yorum bırakmayı, özellikle de oy vermeyi unutmayalım. Keyifli okumalar dilerim. 🤍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Belirli bir modelimiz yok. Fotoğraf temsili.)
Dedublüman - En Dibine Kadar
HÜKÜMRAN
52
"PUSULA"
Hayır. Evin çatısı başıma yıkılmadı, koca bir enkazın altında kalmadım, sözleri kurşun kadar ağırdı ama beni yaralayamadı.
Hayır, canım da yanmadı. Çünkü ben buna alışkınım, o kadar kabullenmişim ki böyle yaşamayı, o sözleri hiç yadırgamadım.
Benden abimin katili diye bahsettiği an, onun gözünde, bir zamanlar küçümseyerek baktığım Feza'dan bir farkım kalmadığını anladım.
Hiçbir şey söyleyemedim, tek yaptığım kendimi dışarı atmak oldu. O zaten söyleyeceğini söylemişti. Tek yaptığı, yüzüme bile bakmadan kapıyı arkamdan kapatmak oldu.
Kimseyi görmek kimseyi duymak da istemedim. Hiçbir şeye tahammülümün kalmadığı bir andaydım. Lorenzo'nun tek kelime etmesine izin vermeden Gökdeniz'in evine girdim, yukarı çıktım ve kendimi odaya kapattım. Tek istediğim saatler sürecek bir uykuya dalmaktı.
Ama o da olmadı.
Abimin katili.
Yok saymaya çalıştığım acı, uyusan da seninleyim diyordu sanki. Bu iki kelimeyi söyleyen sesinin, kulaklarımdan silinmeyeceği gibi.
Hak etmiş miydim ben bunu?
Peki ya o?
Hak etmiş miydi kalbine sıktığım onlarca kurşunu?
Her şeye bir son vermek istediğim on iki kasım gecesinde var etmiştim ben bu adamı. Hayıflanmaya, acı duymaya hakkım yoktu. Ama bir yanım hâlâ kırıktı. Taş değildim, duvar değildim, insandım ben, canım yanmıştı. Acı ağır basmış, öfke içime bir mızrak gibi saplanmıştı. Geri dönüp kapısını yumruklamak istemiştim, beni o kelimeye sığdırabildiği için, evini başına yıkmak istemiştim.
Daha önce evini hiç başına yıkmamışım gibi.
Sanki buna hakkım varmış gibi.
Yoktu oysaki.
Bir elimde çakmak, diğer elimde sigara paketiyle camın önüne oturmuş ve perdenin arasındaki ufacık sızıntıdan evini seyretmiştim. Sigaranın birini yakıp diğerini söndürürken, kapının ardında bana seslenen Mattias'ı ısrarla duymazken ve bunu neden yaptığımı bile bilmezken.
