"Gitmek mi istiyorsun?" diye sordu.
"Evet," dedim.
"Gözlerime bak," dedi. Baktım. Ve saatler sonra bakışlarında ilk kez, ufacık bir ihtimalle cebelleşen şüpheyi gördüm.
"Ben sana her şeyimsin dedim. Ama sen hiçbir şeyimmişsin."
Artık yapabilecek hi...
Selamlar Hükümran Ailesi, 🖤 Güzel bir bölümle geldim. Yıldıza dokunmayı, okurken yorum yapmayı unutmayalım. Keyifli okumalar dilerim!
Not: Yarın akşam Instagram'da canlı yayın yapacağım. Saatini şu an kestiremiyorum. Muhtemelen 22-23 arası olur. Katılmak isteyen olursa diye haber veriyorum. Gelin konuşalım. 🖤
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Daylight Dies - Sunset Nihat İlhan - Hüzün Buna Dahil
HÜKÜMRAN
56
"BATAKLIK"
Ne kadar kaçarsam kaçayım, er ya da geç yüzleşmek zorunda kalacağım korkularımdan biri daha karşımda duruyordu.
Günün birinde yollarımızın tekrar kesişeceğini biliyordum. Çünkü hesaplaşmamız yarım kalmıştı ve henüz ödemediğim, ağır bir bedel vardı. Anılar birer meşale gibi, peş peşe yanmaya başladı ve göz göze geldiğimiz an, uzun zamandır içini kemiren öfke, bakışlarına dehşetle yansıdı.
Nefreti bir kez daha uçurumun kenarındaymışım gibi hissettirirken "Beklemiyordun değil mi?" diye sordu Kartal.
"Aksine," dedim ne hissettiğimi saklamaya çalışarak. Korktuğumu sezmemeliydi. "Bedel ödetmeyi seven bir yanın olduğunu bilecek kadar tanıyorum seni..."
"En azından insanları tanıma konusunda benden daha iyisin," dedi Kartal. Düşmemek için koltuğu sıkıca kavradığım sırada bakışları yola çevrildi. "Ben biraz safım, bir tek kendimi kötü sanıyorum. Karşımdaki benden daha kötü çıkınca da deliriyorum."
Arabayı öyle hızlı kullanıyordu ki sıkıca tutunmama rağmen sağa sola yalpaladım. Mattias kuliste unuttuğum telefonumu alıp dışarı çıkmış ve yokluğumu fark etmiş olmalıydı. Belki de çoktan peşime takılmıştı keza Gökdeniz'in arabasında araç takip sistemi vardı.
"Nereye götürüyorsun beni?" diye sordum. Asıl merak ettiğim kaç gündür peşimde olduğuydu. Muhtemelen epey zamandır beni yalnız bulabileceği bir anı kolluyordu ve sonunda istediği olmuştu.
Cevap vermedi. Arabayı ani bir frenle durdurduğunda öne doğru savruldum fakat tutunduğum için düşmekten son anda kurtuldum.
Kartal dışarı çıktığında camlardan görebildiğim kadarıyla onu izledim ve buraya yaklaştığını gördüm. Saniyeler içinde sürgülü kapı açıldı ve "Dışarı çık," dedi.
Direnmenin fayda sağlamayacağını bildiğimden dediğini yaptım, dışarı çıktım ve nerede olduğumuzu anlamaya çalışır gibi etrafa baktım. O sırada Kartal kolumdan tuttu ve beraberinde beni de götürmeye başladı, yolun karşısında duran siyah BMW araca doğru ilerliyordu.
