Chapter 72 : Does not seem so bad
ေကာင္ေလး၏ကိုယ္က ကိုးယို႔ကားယားဆန္စြာျဖင့္ ေတာင့္သြားၿပီး သူ႔လက္သီးေသးေသးေလးေတြကို ဆုပ္ထားကာ သတိအေနအထားႏွင့္ၾကည့္ေနသည္။ၾကည့္ရတာ သူမေနာက္ဆံုးေတာ့ စိတ္တိုၿပီေပါ့!သူစဥ္းစားေနတာက ခနေနလို႔သူမသူ႔ကို ရိုက္လာခဲ့ရင္ သူဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲဆိုတာပဲ။
သူတိုက္ခိုက္ရမွာကို မေၾကာက္ေပမယ့္လည္း သူမအေဖကိုေတာ့ေၾကာက္ေလသည္။သူမအေဖက ဖိုးဖိုးလိုပဲ ရက္စက္တယ္။မဟုတ္ေသးဘူး ဖိုးဖိုးထက္ေတာင္မွ ရက္စက္ေသးတယ္။သူအေၾကာင္းအရင္းကို မစဥ္းစားႏိုင္ေသးခင္မွာပဲ ကေလးမေလးက သူ႔ေရွ႕တြင္ရပ္ေနၿပီျဖစ္သည္။
လုခ်ီကလက္သီးဆုပ္ထားရင္း သြားေတြကိုႀကိတ္ကာ ေမးလိုက္သည္။
"မင္း ဘာလိုခ်င္တာလဲ?"
သူေျပာၿပီးေနာက္ ေနာက္ထပ္ဝါက်တစ္ေၾကာင္းကို ထပ္ျဖည့္ေျပာလိုက္သည္။
"အရင္ဆံုးေျပာထားမယ္... မင္းတိုက္ခိုက္လို႔ေတာ့ရတယ္။ကြန္ပလိန္းတက္လို႔ေတာ့ မရဘူးေနာ္"
လုလီက သူမမ်က္လံုးေလးေတြကို ပုတ္ခတ္လိုက္ၿပီး သူမအကိုဘာေျပာေနလဲဆိုတာ နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ေနသည္သူမလက္ေလးေတြကို သူ႔ဆီသို႔ဆန္႔ထုတ္လိုက္ၿပီး ႏူးညံ့သည့္အသံေလးႏွင့္ေျပာသည္။
"ေရာ့.....ေကာေကာ ကို ထန္ထန္ေပးမယ္"
လုခ်ီ : "...."
သူမက ခ်ိဳခ်ဥ္ေပးဖို႔လာခဲ့တာကို လုခ်ီမေမၽွာ္လင့္ထားေပ။အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ သူစကားျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ သူမ်က္ႏွာျဖဴျဖဴေလးက ရဲသြားေတာ့သည္။သူအခုေလာေလာဆယ္ အရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားေနၿပီး ထိုအေၾကာင္းကို မစဥ္းစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို တံုးအေနေတာ့သည္။သို႔ေသာ္လည္း သူေခါင္းကိုလွည့္လိုက္ၿပီး ေတာင့္ေတာင့္လိုက္ႀကီးေျပာသည္။
"ငါမင္းရဲ႕ ခ်ိဳခ်ဥ္ေတြကို မလိုခ်င္ဘူး"
ဒီမေကာင္းတဲ့ ညီမက သူ႔ကိုဝယ္ခ်င္ေနတာလား။ဟြန္း ...သူအရူးလုပ္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီခ်ိဳခ်ဥ္ေလးနဲ႔ ဖိုးဖိုးကို ေပးမယ္လို႔ မင္းထင္ေနတာလား။အိမ္မက္မက္ေနလိုက္....
YOU ARE READING
I Become The Villain's Own Daughter 《 Myanmar translation 》
RomanceThe story is not mine. It's just a translation. All credit goes to the original author.
