Chapter 86 : I can't eat this meal
"ဘယ္လိုေတာင္ အဓိပၸါယ္မရွိတာလဲ သူေတာင္းစားရဲ႕"
လူအိုႀကီးက စားပြဲခံုကိုရိုက္လိုက္ၿပီး ေဒါသထြက္ရလြန္းလို႔ မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြေတာင္ လြင့္ေန၍ ႀကိမ္းေမာင္းေတာ့သည္။(ေရွးေခတ္လဲမဟုတ္ဘဲ တရုတ္အဖိုးႀကီးေတြက မုတ္ဆိတ္ရွိလို႔လား🤔)
"ဘာအဆိပ္လဲ?ငါက အဲ့ဒီလိုအႏၱရာယ္ျပဳမဲ့လူလား?ငါက မင္းအဖိုးကြ...."
ထိုအမ်ိဳးသားက မ်က္ခံုးေတြကိုပင့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေျပာသည္။
"တကယ္လား?"
"ဒါေပါ့!" လူအိုႀကီးက ထိုင္ခံုေပၚျပန္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး သူမ်က္ႏွာကတင္းမာေနကာ ဟြန္႔ ဆိုၿပီးေအးစက္စက္ႏွာမႈတ္လိုက္သည္။
"မင္းတို႔ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါကိုလာေတြခဲ့ၿပီ။အဲ့ေတာ့ မင္းနဲ႔ထမင္းေလးအတူစားတာ ဘာကထူးဆန္းေနလို႔လဲ?တကယ္ပဲ ဇီဇာေၾကာင္ေနလိုက္တာ...."
"အဖိုး လိပ္ျပာမလံုသလိုခံစားေနရတာလား?"
လုကၽြင္းဟန္က သူ၏သြယ္လ်ေနေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ခံုကိုဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ေနရာမွာထိုင္ကာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္ ေျပာလိုက္သည္။
"ငါ..ငါကလိပ္ျပာမလံုသလိုခံစားေနရတယ္?လာေနာက္ေနတာလား?ငါကပဲ လိပ္ျပာမလံုျဖစ္ရဦးမယ္!ဟမ့္"
လူအိုႀကီးက လက္ထဲက ခက္ရင္းနဲ႔ ဓားကိုျပင္းျပင္းထန္ထန္ခ်လိုက္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကေတာ့ ေမွာ္ဆန္ၿပီး အတည္ေပါက္ၿကီးျဖစ္လို႔ေနသည္။သူက ေအးစက္စြာ ႏွာရႈံ ့လိုက္သည္။
"ဘာကို လိပ္ျပာမလံုရမွာလဲ?ငါ....."
အလြန္တရာကို ခန္႔ညားလွသည့္အမ်ိဳးသားက အိမ္ေစဆီမွ steak ပန္းကန္ကိုယူလိုက္ၿပီး မ်က္လံုးပင့္ကာ သာမန္ကာလၽွံကာ ေျပာလိုက္သည္။
"အဖိုးသာ မလံုမလဲအျပစ္ရွိသလို ခံစားေနရရင္ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ အရာေတြျဖစ္လာလိမ့္မယ္"
"..."
"အခုလိုေပါ့"
"..."
YOU ARE READING
I Become The Villain's Own Daughter 《 Myanmar translation 》
RomanceThe story is not mine. It's just a translation. All credit goes to the original author.
