〈 𝑚𝑖𝑛𝑠𝑢𝑛𝑔 〉𝒇𝒐𝒖𝒏𝒅 𝒚𝒐𝒖 𝒂𝒕 𝒕𝒉𝒆 𝒓𝒊𝒈𝒉𝒕 𝒕𝒊𝒎𝒆
⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯
🍇 Problem 𝗟𝗲𝗲 𝗠𝗶𝗻𝗵𝗼 przerasta go na tyle, że nocami wychodzi z domu gdziekolwiek, byle się od niego oddalić. Jedna taka noc zmieniła jego obraz na życie...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯ 🔮⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯
— Ja... ja nie wiem, jak to się stało, to był impuls, nie chciałam przecież — dopiero teraz chłopak zauważył szkarłatne zabrudzenia na dłoniach i ciuchach kobiety.
Co się do jasnej cholery tu dzieje?
— Już syn wrócił, jak zdążyłem zauważyć. Zabierzemy więc teraz panią na komendę.
— Minho... ja — próbowała jeszcze wydukać cokolwiek, by jej jedyne dziecko nie wzięło jej za potwora.
— Lepiej im się dobrze wytłumacz — powiedział chłodno, jednak ze zdenerwowanym wyrazem twarzy, który próbował ukryć. Zabrał swój plecak i poszedł do swojego pokoju, a policjanci zabrali jego matkę.
----------×°×°×----------
Zamknąłem drzwi od pokoju i nasłuchiwałem, czy już wyszli. Gdy już byłem sam, musiałem dać upust tym wszystkim emocjom, które siedziały głęboko we mnie.Już nie dawałem rady trzymać ich w środku.
Czułem złość, strach, zakłopotanie, stres, ale też pewien rodzaj ulgi i obojętności. To wszystko na raz jest... nie do wytrzymania.
Cienka, lecz cholernie ostra żyletka przejechała po moim podbrzuszu raz, drugi, trzeci, już przestałem liczyć. Zahaczyła także o udo, a nawet o brzuch.
Było czerwono. Tak jak w kuchni. Bardziej. Moja pościel szkarłatna niczym ubrania mamy.
Dużo krwi, za dużo.
Wypuściłem żyletkę z trzęsącej się dłoni i patrzyłem na moje dzieło, o ile można to tak nazwać.
Przesadziłem.
----------×°×°×----------
— Minho! — Szatyn podniósł błyskawicznie głowę, kierując wzrok tam, skąd wydobywał się krzyk. Od razu zerwał się z łóżka, by zakryć kołdrą zakrwawione prześcieradło. Ubrał zwinnie dużą bluzę i spodenki, które leżały gdzieś na jego podłodze wśród innych niechlujnie rzuconych ubrań odkąd wrócił z podróży. Drzwi od jego pokoju się otworzyły, a on w ostatniej chwili zdążył kopnąć żyletkę pod meble — Jesteś? — Szatyn siedział na brzegu łóżka przodem do okna, tyłem do drzwi, więc gdy młodszy blondyn wszedł do środka, ten siedział do niego tyłem, zakładając ciepłe skarpetki.
