It could be us // Sandro Marcos (2)

CHAPTER 50

MIA's POV.

Lahat kami ay nag-luluksa sa pagkawala ng baby namin. Even ako, hindi ko matanggap, walang segundo na di ko sinisisi ang sarili ko, what if hindi ako nakipag-agawan sa manobela kai Kian, sana hindi kami nabangga. Ito ang ayoko sa tuwing nakakaramdam ako ng saya dahil palaging may kapalit na lungkot. Gusto kung mag wala sa sobrang sakit na nararamdaman ko. Masakit, masakit saamin lahat ang mga nangyayari. Kina-kailangan kung magpakatatag dahil kai Sandro, alam kung nahihirapan din siyang tanggapin kahit hindi niya sinasabi sakin, sa isa't-isa kami humuhugot ng lakas. Pareho kaming lugmok ngayon pero kailangan namin mag pakatatag dahil marami pa kaming mga challenges na haharapin mag kasama.

"Babe, sure ka ba talagang kaya mo na??" sabi ni Sandro habang tinutulungan niya akong mag sout ng damit. Ngayon namin ililibing ang aming anghel at nakiusap na ako sa doctor kung pwede akong sumama kahit naka wheelchair lang. Gusto ko masilayan ang anak ko for the first and last time.

"Kakayanin ko to. Gusto ko nandun ako." parehong namamaga yung mga mata namin ni Sandro kakaiyak kagabi. Kahapon sana ang libing ng anak namin kaso nakiusap ako na sasama ako kaya na move ngayon.

"Stop blaming yourself, babe. Hindi mo yon kasalanan. Kahit hindi mo sabihin sakin alam kung sinisisi mo parin ang sarili mo." tumutulo nalang bigla yung luha ko tuwing tinitignan ko yung asawa ko sa mata. Ramdam ko ang pighati niya, mas lalo na sakanya na sobrang excited sa baby namin. Everytime nag kwe-kwento siya before kami matulog, kinakausap niya ang anak namin sa tiyan ko kaya alam kung masakit na masakit ito sakanya. "Malalampasan din natin ito."

"Alam ko din nasasaktan ka, Sandro. Kahit hindi mo sinasabi sakin. Masakit ito pareho saatin." hinawakan ko ang pisnge niya at pinunasan ang mga luha niyang nag uunahang tumulo galing sa kanyang mga mata. "Kakayanin natin ito. Sayo ako humuhugot ng lakas para ipagpatuloy ang buhay ko. Ikaw ang buhay ko. Pag hugutan mo rin ako ng lakas para lagi tayong mag kasangga sa pag harap nito. May rason kung bakit pinigilan ako ng batang iyn sa panaginip ko na wag sumama sa liwanag dahil andyan kapa." dun na siya umiyak at agad akong niyakap. Naaawa ako sa asawa ko, nanalo na siya as congressman and supposed to be bayan ang inuuna niya pero heto siya ngayon umiiyak kasama ako. Pipilitin kung mag pakatatag dahil sayo, Sandro.

Nung na feel kung okay na si Sandro kaka-iyak. Naisipan na namin lumabas sa ospital habang sakay ako sa wheelchair para hindi kami mahuli sa burial ni baby. Kami lang mag papamilya ang dadalo dahil kami lang din naman mag pamilya ang nakakaalam na nabuntis ako at nakunan. Pag karating namin sa sementeryo ay andun na sila Daddy at Mommy saka sila Honey, Simon at Vinny. Tulak-tulak ni Sandro ang wheelchair at sinalubong nila ako para mag simula na ang misa. Maliit lang ang kabaong ni baby dahil fetus palang siya. Sorry baby kung hindi ka agad nailibing namin, gusto kang makasama ni Mommy for the last time eh. Matapos ang misa ay dun na isinagawa ang pag libing sakanya. Lahat kami ay nag-iyakan habang binababaon na siya ng lupa. Isama mo sa pag lakbay mo ang pagmamahal ko sayo, anak. May you be happy in paradise together with our God. Our little angel. You will be always in my heart until forever.

"Mag pakatatag ka, Iha." bumuhos na ang mga luhang kanina ko pa pinigilan nung sabay akong niyakap ni Mommy at Daddy. Lahat kami nanghinayang sa pagkawala agad nang anak ko. "We are always here for you, Mia and Sandro." niyakap nila kaming lahat dahil ramdam nila ang pighati sa amin, lahat sila excited kai baby nung nalaman nilang buntis ako.

After ilang hours kami dun at nauna ng nagsi-uwian sila Daddy at Mommy saka sila Honey, Simon, at Vinny. Kaya kami nalang ni Sandro ang natira. Masayong masakit ito para saamin. Lahat kami nabigla sa pangyayari. Ayokong isipin na hindi ko dapat e blame ang sarili ko pero mahirap eh, hindi talaga maiwasan. Palagi kung iniisip na what is hindi ako lumabas, what if ganon. Nakatunganga lang ako habang tinitignan ang himlayan ni baby na pinuno ng mga magagandang bulaklak.

"Ang hirap, babe noh?? Masyadong madali ang araw. Kinuha agad siya saatin." panimula ko.

"Shhh... don't say that, babe. May mga rason kung bakit nangyayari ito. Swerte parin tayo dahil nakasama natin siya kahit sandali lang..." nag simula na naman siyang humikbi. Ngayon ko lang nakita ang asawa ko na ganito ang iyak. Nasasaktan talaga siya. "our life must go on even if we lost our baby. Ayokong malungkot siya sa langit habang nakikita niya tayong humihina. I want our angel to be happy while looking at us." tama siya. Ayokong makita kami ng anak ko na mahina at malungkot. Hinawakan ko ng mahigpit ang kamay ni Sandro at pilit na ngumiti sa kanya kahit may kirot parin sa puso ko.

"We must stay strong, babe." I want to give him a reasurance na hindi ako susuko para saaming dalawa.

"Thank you. Thank you, babe. I love you so much and I can't get through this without you." we both hug each other and comforted ourselves. We felt a cold wind hugging us and we both know it was our angel who's also comforting us at this time.

Papaalis na kami sa sementeryo and one thing I realized. Always cherish every day of your life, you'll never know what will happen next. We wasn't expecting this to happen and this will be the lesson that I will always mind, to put importance to everyone we love.