It could be us // Sandro Marcos (2)

CHAPTER 60

This chapter is dedicated to two of my avid readers. Reward niyo ito kasi lagi kayo nag-uunahan kada update ko: @user49043098 and @marilynmontes861com

"Babe, wake up...." gising sakin ng asawa ko at mahina akong niyogyog.

"Hmm?? Bakit??? Wala akong work today..." sabi ko habang nakapikit. Inaatok pa talaga ako kasi madaling araw na kami nakatulog ni Sandro kasi naman....

"May lakad tayo, babe." pilit ko nalang dinilat ang mga mata ko dahil mapilit ang asawa ko at hinahalik-halikan niya yung leeg ko.

"Oo na, babangon na. Tsk! Pinuyat mo ako eh tas may lakad pala tayo..." reklamo ko pero bumangon parin ako. Tinignan ko siya na ang laki ng ngisi. What is he up to?? "Bakit ang laki ng ngisi mo?? Anong meron??"

"Nothing... Good morning. Let's eat??" nag tataka parin ako sa mga ngiti niya, parang may something.

Inakbayan niya ako habang papalabas kami ng kwarto habang malaki parin ang mga ngiti. "Ba't anglaki ng ngiti mo???"

"Wala nga. Basta after natin kumain, aalis tayo. Happy eating!!" pinaghila niya ako ng upuan at pinaghain pa ng pagkain. Ang sweet ha.

"May nagawa ka bang kasalanan ha? Ba't iba ka ngayon?!" kunot noo ko siyang tinignan. Natatawa nalang siyang umiling.

"Kasalanan bang mahalin kita??" banat niya. "Di ba pweding alagaan ko minsan ang misis ko??" natawa nalang ako sa sinabi niya. Iba talaga siya ngayon eh!

Sinumulan ko na agad kumain dahil na intriga ako sa lakad namin nang asawa ko. May surprise na naman siguro ito.

"Here, babe. Wear this." abot niya sa akin ng paper bag pagkatapos ko maligo. Tinignan ko agad yun at nakita ko ang white dress, simple but elegante ang datingan nga damit. Tinignan ko agad siya na busy sa pag sout ng white longsleeve at pag ayos ng kanyang necktie. Para kaming a-attend ng kasal neto HAHAHAHA...

Sinout ko na agad ang damit na bigay niya at saktong-sakto talaga sa katawan ko ang size na yun. Inayos ko lang ang pagkakalugay ng buhok ko saka nag lagay ng light make-up para di pale ang mukha ko tignan. "How do I look???" pakita ko sa asawa ko.

"You look perfect, babe." he said na parang manghang-mangha sakin. Nilapitan niya ako without breaking our eye contact at hinalikan ako sa labi. Yung pagiging extra sweet niya today, iba. Grabi talaga tung asawa ko.

"Where are we going ba?? Are we attending someone's wedding???"

"hmmm... Maybe?" anong maybe? Di ba siya sure kung saan kami pupunta?? "Anyways we have to go. we don't wanna be late." lumabas na agad kami sa kwarto at dumeritso na papalabas ng bahay. Sumakay narin kami agad sa sasakyan at siya na mismo ang nag drive. On going narin pala ang kaso ni Steph at sa dad niya kaya wala na kaming dapat ipag-alala pa. About naman sa anak ni Kian, sekreto kung pinapadalhan yung pinsan ng mga kailangan kahit di nila alam na saakin nanggaling. Nag taka ako kung anong ginagawa namin dito sa Paoay Church.

"Paoay Church???" takang tanong ko.

"Trust me, babe. It will be the best days of our lives." tinanggal niya ang seat belt niya saka bumaba at pinag buksan ako ng car door. "Let's go inside." magka hawak kamay kaming pumasok sa loob. Nakita ko agad si Mommy at Honey na pag-kalaki ng ngiti saakin. Okay... ano bang nangyayari dito??

"Mind to explain what is going on, Ferdinand Alexander???" gulo ko parin sa nangyayari.

"We are getting married, again HAHAHAHAH Surprise!!" what??? We are getting married again?? Lumapit agad si Mommy saakin at niyakap ako saka binigay yung bouquet saakin, bumeso naman si Honey saakin. Natameme parin ako sa mga nangyayari pero para akong maiiyak sa surprise ng asawa ko. Pangarap ko ito eh, yung makapaglakad sa altar at makita siyang nag-iintay sa dulo.

Sinuutan agad ako ni Honey ng belo sa ulo habang nag simula ng mag lakad si Sandro kasama si Mommy papuntang altar kasi wala si Daddy. Sumunod si Honey at ang kanyang asawa na si Simon na sinundan ni Vinny at mukhang yung personal guard niya ang kapartner niya, saka naman si Gov. Matt at yung girlfriend niya. Naging ring bearer at bible bearer ang kambal ni Honey at flower girl si Gianna. Ang cuteee....

Nag iba ang tugtug nung time ko na [umunta sa altar, parang nagiging slow motion ang paligid sa bawat hakbang ko at nakatoun lang ang attention sa asaw kung umiiyak na makita ako at vini-videohan iyon ni Gov. Matt. Ang saya-saya ko, hindi ko mapigilang umiyak habang papalapit na ako kai Sandro. Kami lang ang tao sa simbahan pero isa sila sa may malaking ambag sa buhay namin ni Sandro kaya special sila saamin at nararapat na andito sila sa kasal namin. Nakarating na ako kai Sandro at bago paman niya kunin ang kamay ko ay nag mano pa ako kai Mommy, tanda ng pag respeto ko sakanya at sa pag papasalamat na tinanggap niya ako sa pamilya nila kahit dati pa. Kinuha naman ako ni Sandro at inakay sa altar.

"Take this ring as a symbol of my eternal love. I will bound to be your lawful wedded wife, I promise to encourage you and inspire you and to love you truly through in good times and bad. I will forever be there to laught with you, lift you up when you are down and to love you unconditionally through all of our adventures in life together." I said my vow and put our wedding ring on his finger.

"Take this ring as a symbol of my eternal love for you. I am lucky to be able to call you my wife even when you do your silly wiggle dance. I will love you and look after you and give you many warm and cosy hugs as we grow old together. To cherish you in sickness and in health, for richer or poorer, till death do as part." he said while putting our wedding ring on my finger without removing his gaze at me. I can see how happy he is cause his tears said so.

"I now prounounce you Ferdinand Alexander Marcos and Malina Isabelle Asuncion Mendoza-Marcos as husband and wife." sabi ni Father at nag hiwayan agad ang mga pamilya namin at pati narin ang mga bata. "You may now kiss the bride." hinarap ako ni Sandro sa gawi niya at dahan-dahang inangat ang belo, hinalikan niya ako sa labi at para bang kami lang ang tao sa mundo dahil napaka powerful na kiss saamin yun.

"My Mrs, Marcos. I love you to infinity and beyond." humabol pa siya ng halik at niyakap ako ng pagka-higpit. This is not our ending, this is our beginnings. Nag pa-papalakpakan sila lahat nung nag yakapan kami ng asaw ko at lumapit na sila agad saamin para e congratulate at mag pa picture. This is the life that I dreamed of when I was in highschool and God didn't fail me in giving me this life. Indeed, waiting is the best thing to do. "For everything, there is a season, and a time for every purpose under heaven"--Ecclesiastes 3:1

PS: Bukas na ako makaka pag-update ng Epilogue kasi I need to rest. Hope for your kind consideration. Keep safe always readers! God bless you!!