It could be us // Sandro Marcos (2)

CHAPTER 51

"Life is not just about pain and suffering. Challenges, those challenges you're facing right now is preparing you to receive something big. Hindi naman pwede po na palaging happy nalang ang buhay because you cannot value the true meaning of happiness when you cannot feel sadness. Diba?? Pinagtitibay tayo sa bawat pagsubok na kinahaharap natin ngayon at kinakaya nating lampasan upang ipag patuloy ang ating buhay. Mas malawak ang langit kaysa sa lupa kaya mas maraming solution kaysa sa problema, ika nga. Lahat tayo ay nakakaranas ng hirap at sakit sa buhay pero nalalampasan rin naman natin iyon. Inilunsad ko itong programa para sainyo, hindi lang sa financial na pangangailangan pero para narin matulungan kayo sa kung ano ang mga suliranin ninyo. Pweding-pwedi po kayo lumapit anytime dyan upang kumunsulta at humingi ng tulong. Nararapat kayo na bigyan ng pansin dahil importante din kayo sa lipunan. Maraming salamat po at ako ay pinagkatiwalaan ninyo na maging deputado ninyo. Lubos akong nag papasalamat sa pag boto ninyo saakin bilang Congressman kaya pag-lilingkuran kayo sa lahat ng makakaya ko. Maraming salamat po." Lahat ng mga tao ay nag palakpakan after sa message ni Sandro. It was a meaningful message to everyone especially ang mga nasama sa first project niya. He is more focus in helping and listening to what really our people needs. Bumama na siya agad sa stage at pasimpleng tumabi saakin. Isang linggo na ang nakakalipas simula nung mailibing namin si baby. Unti-unti na kaming bumabangon and palagi ko ng sinasamahan ang asawa ko sa bawat activities niya dahil narin gusto ko makita niya akong laging sumusuporta sakanya.

"Maganda ba message ko??" bulong niya sakin.

"Pag nanggaling sa puso mo lahat ng sinasabi mo, maganda yan. You did well, babe." he smiled. It was good na nakikita ko na siyang ngumiti kahit papaano. We are still in the process of acceptance and we are both relying into each other.

"I love you..." he mouthed.

"I love you more..." I replied. So far wala pa namang nakakaalam ng real score namin pero di ko naman e de-deny if may mag tatanong. I love my husband so much and I'll do anything to support him whether I should go with him in every programs, activities, etc. Nag simula na rin akong mag invest sa business ni Honey so I will be busy starting next week. I have to keep myself busy or else iiyak lang ako sa bahay pag natunganga ako.

"I need to take pictures with my fans. Wait me here, babe." he said and hinayaan ko lang siya makipag picture sa mga fans niya. One of the reasons kung bakit ako bilib sa asawa ko ay dahil kahit pagod, nasasaktan, lugmok ang asawa ko, nagagawa niya parin ngumiti at maging mabait. Actually buong family nila ganon. Hindi madali yung inalipusta na sila ng buong bansa sa naparaming taon pero sinusuklian parin nila iyon ng kabaitan. Natatawa nalang akong tinitignan siya habang dinudumog ng mga fans niya para mag pa-picture. Naagulat ako ng may biglang bata na bumangga sakin kaya nilingon ko agad yun.

"Sorry ate---" sabi nung bata. Umupo ako para mag pantay kami.

"Asan ang mga magulang mo, baby?? Nawawala ka ba??" tinitignan lang ako nung bata kaya kinarga ko yun para ipag tanong kung sino ang mga magulang niya.

"Teka miss! Teka... anak ko yan. Nakuu ikaw talang bata ka ang kulit mo. Sorry miss, naabala ka ng anak---" nilingon ko kung saan nang galing ang boses na yun.

"Carla???"

"Mia???" sabay namin nasabi.

"Diba nasa ibang bansa ka?? Teka?? Anak mo ito??" kinuha niya agad ang batang karga ko.

"Oo. Please wag mung sabihin kela mama na nandito ako, wag mo rin sabihin na may anak na ako kundi malilintikan ka sakin!" dali-dali siyang umalis, hahabulin ko na sana siya nung may humawak sa kamay ko pag tingin ko si Sandro.

"Who's that, babe??" tinignan ko ulit kung saan pumunta si Carla pero nawala nalang siya ng parang bula, gaya ng dati.

Tahimik lang kami buong byahi pauwi sa bahay. Iniisip ko kung bakit andito si Carla sa Ilocos eh ang pagkakaalam namin lahat nasa America na siya. Nag sisinungaling ba siya saamin nung time na yun??

"Ang lalim ng iniisip mo. Care to share??" sabi ni Sandro.

"Yung babae kanina, pinsan ko. Nag tataka ako kung bakit andito siya sa Ilocos eh ang pagkaka-alam naming lahat eh nasa America siya, ngayon ko lang nalaman na may anak siya." dun ko na realized ang kamukha ng bata, si Kian. Teka... Ano??

"Baka nakauwi na."

"Kung nakauwi na eh bakit andito siya sa Laoag at bakit niya sinabi sakin na wag sabihin sa Mama niya may anak na siya." isa siya sa mga anak ng kapatid ng tiyohin ko na ayaw saakin kaya ang taas ng tingin sa sarili, naawa nga ako dun sa pinsan ko dati kasi pressure palagi at ginagawang puppet na kontrolado lahat ng galaw. Gusto ko siyang kausapin. "Babe, can you do me a favor??"

"Hmmm?? What is it??"

"I need to check Kian's full background like lahat. Can you do that for me??"

"Huh?? Bakit si Kian, pinsan mo pinag-uusapan natin dito, right?" taka niyang tanong.

"I just need to check something kasi yung anak niya eh kamukha ni Kian. Hindi ako mapapakali hanggang di ko malalaman ang totoo... Do you trust me naman diba??"

"Of course I trust you, babe. Sure. I'll give you what you need by tomorrow." he said.

Nakarating kami sa bahay at mag gagabi na so I want to cook dinner for us dahil na mi-miss kung pag lutuan ang asawa ko.

"I'll cook dinner for us. Mag rest ka muna." sabi ko nung makapasok kami sa bahay.

"Can I have you for dinner instead..." saka siya ngumiti ng nakakaloko.

"Hmmm... maybe after dinner."

"Oh yeah! Maliligo lang ako..." natatawa siyang pumasok sa kwarto habang ako naman dumeritso sa kusina para magluto. I'm planning to cook afritada for dinner. Nag simula na akong mag luto and all. I want to take care of my husband kasi hindi madali ang ginagawa niya everyday. Nalulula na nga ako sa mga nakatambak niyang trabaho agad pero dahil mahal niya ang kanyang ginagawa ayon nakakaya niya naman.

Lumabas siya ng kwarto na naka boxers and white shirt habang nag pupunas ng buhok. Walang kupas talaga itong asawa ko, malakas parin ang appeal. Umupo lang siya sa dinning habang nag babasa sa mga kailangan niyang basahin. After kung maluto yung ulam ang kanin namin ay maliligo na muna ako bago kami kumain. Lumabas narin ako after ko maligo ang nagulat ako nakahain na yung pagkain namin.

"Surprise! HAHAHAHA although ikaw ang nag luto, ako naman ang nag prepare." lumapit agad siya saakin at agad akong niyakap. Tinulungan niya akong punasan ang buhok ko para di daw ako magkasakit. Nag simula na kaming kumain at masyadong seryoso ang paligid so nag isip ako ng banat.

"Babe?? Kung ang english ng sibuyas ay onions..." wala pa ang kasunod pero nauna na akong tumawa. "bakit ang height mo parang minion???"

"what the--"

"Tinamaan ka no??? Ako din, tinamaan sayo..." sarili kung banat kinikilig ako HAHAHA..

"Oh that was smooth slight insult HAHAHA... kumain ka na nga dyan." inirapan ko nalang siya. Ayaw niya ba sa banat ko?? HAHAHAHAHA

"Damn my internet is 4g!" bigla niyang sabi na ikinagulat ko. "but my heart is 4 you..." sabay turo sakin at kumindat kindat pa. Okay.. kinilig ako dun, di ko in-expect yun. "Smooth."

I rolled my eyes while looking at him. Smooth ang banat niya kaya mukhang matinding bakbakan nato mamaya.