Enemies To Lovers

Rozdział 18

Ból

Czekałam na blondynke w Mystic Grill. Po kilkunastu minutach wbiegła i usiadła na przeciwko mnie.

- Co się stało? - spytała.

Miałam łzy w oczach.

- Rebekah ja jestem w ciąży - powiedziałam i wypuściłam łzy.

- Jak to? Z Klausem? Przecież to niemożliwe -

- Też tak myślałam dotąd dopóki nie uświadomiłam sobie, że on stał się hybrydą -

- Ale skąd o tym wiesz? - spytała.

- Byłam na spotkaniu z Bonnie ona skontaktowała się z Esther w sprawie drugiej przepowiedni okazało się, że jej treść mówi o moim dziecku, a ja od paru dni czuje się
fatalnie - wytłumaczyłam.

- Boże masz zamiar powiedzieć Klausowi? -

- Musi wiedzieć, ale obawiam się jego reakcji -

- Elizabeth nie wiem co mam powiedzieć, ale nie zostawie cię z tym samą. Masz racje Klaus musi znać prawdę, ale jak cię zostawi wyjedziemy ,gdzieś we dwie jak najlepsze przyjaciółki, pomogę ci - wspierała mnie.

- Dziękuje ci naprawdę - uśmiechnełam się.

Odwzajemniła uśmiech.

- Klaus jest w domu? - zapytałam.

- Tak i jest z nim pewna wilkołaczyca, która z tego co wiem jest sprawczynią buntu hybryd - odpowiedziała.

- Jesteś samochodem? - spytałam.

- Tak - odpowiedziała.

- To jedziemy na moją śmierć - zażartowałam.

- Nawet tak nie mów, jeżeli mój braciszek ci coś zrobi to przez najbliższe lata będzie miał ze mną do
czynienia - powiedziała.

- Już mu współczuje, ale czas już jechać tym bardziej to przedłużam tym gorzej się czuje - wyznałam.

- No to jedziemy kochana -

Wstałyśmy od naszego stolika, wyszłyśmy z baru i wsiadłyśmy do samochodu.

Dojechałyśmy na miejsce.

- Jesteśmy, pamiętaj o tym co ci mówiłam - powiedziała blondynka.

- Okej pamiętam, że możemy gdzieś
wyjechać - odpowiedziałam.

Weszłyśmy do środka.

- NIKLAUS - wydarła się Rebekah.

- Kochana siostro nie krzycz tak uszy mnie, aż
bolą - powiedział wyłaniający się Klaus z salonu.

Zobaczyłam go i pomyślałam, że natychmiast chce się wycofać, ale musiałam powiedzieć mu prawdę.

- Ty mówisz czy ja? - zapytała mnie Rebekah.

- Możesz ty, źle sie czuje - odpowiedziałam.

- Co wy planujecie? - spytał nieśmiadomy niczego Klaus.

Pokiwałam głową w stronę blondynki co miało znaczyć, żeby mówiła.

- No to powiem wprost. Elizabeth jest w ciąży - przemówiła Rebekah.

Naprawdę to powiedziała, mam przesrane - pomyślałam.

- Słucham? Przecież to niemożliwe - powiedziała hybryda.

- Też tak myślałam, ale stałeś się hybrydą - mówiła Rebekah.

Ja nie byłam w stanie wydusić z siebie ani słowa.

- Elizabeth to prawda? - zapytał.

- Niestety tak - w końcu powiedziałam.

- TO NIEMOŻLIWE. PRZYZNAJ SIĘ SPAŁAŚ Z KIMŚ JESZCZE -  był wściekły.

Rebekah dała mi sygnał, żebym poszła na góre się spakować. Zrobiłam to. Słyszałam jak blondynka próbuje przetłumaczyć Klausowi, lecz nic to nie dawało. Przyznam zabolały mnie jego słowa w sumie czego ja się mogłam spodziewać, że przyjmie mnie z otwartymi ramionami i powie " spokojnie wychowamy to dziecko razem " chyba w moich snach. Wziełam torbe, spakowałam najpotrzebniejsze rzeczy i zeszłam na dół.

- NIE WROBICIE MNIE W NIC - krzyczał Klaus.

Rebekah usłyszała, że zeszłam, puściła brata, którego trzymała pod ścianą. Podbiegła do mnie.

- Masz wszystko? - spytała.

- Tak możemy jechać - odpowiedziałam.

- A ty Klaus odezwij się jak wreszcie
dorośniesz - powiedziała blondynka w kierunku brata.

Wyszłyśmy z rezydencji, słyszałam jeszcze tylko dźwięk rozwalanego szkła. Klaus był wściekły i to bardzo. Wsiadłyśmy do samochodu Rebeki, torbe rzuciłam na tylnie siedzenia.

- Wiedziałam, że tak zareaguje - odezwałam się.

- Tez tak myślałam, ale miałam nadzieję, że w końcu wydoroślał i naprawdę kogoś pokochał, jednak chyba się myliłam - odpowiedziała.

- Gdzie jedziemy? - zadałam pytanie.

- Myślałam o tym, żeby cię zabrać do Włoch co ty na
to? - spytała.

- Włochy,  brzmi świetnie - odpowiedziałam.

- No to w drogę - powiedziała odpalając silnik.

Nie wiedziałam co teraz zrobie jak to wszystko będzie wyglądać. Myślałam, że w końcu los się do mnie uśmiechnął, pomyliłam się. Wyjechałam bez pożegnania się z braćmi Salvatore, ale miałam przy sobie Rebeke, gdyby nie ona nie wiem co by się ze mną stało. Będe jej wdzięczna za to do końca życia.