Enemies To Lovers

Rozdział 39

Najstarsza

Obudziłam się na kanapie Klausa nie było obok mnie. Spojrzałam na siebie miałam całe ubrania porozdzierane. Zobaczyłam na fotelu, że leżą jakieś dresy i bluza, wziełam je, udałam się na góre do łazienki, przebrałam. Zeszłam do salonu i położyłam, czułam się dalej słaba.

Leżałam tak nie wiem ile i usłyszałam dwa głosy, jeden poznam zawsze i wszędzie był to Klaus, a drugiego nie mogłam rozszyfrować.

Wstałam do pozycji siedzącej, odwróciłam się w kierunku głównego wejścia. Zobaczyłam Klaus i jakiegoś mężczyzne. Nagle uderzyły we mnie wspomnienia z porwania to był Kol.

Hybryda znalazła się w niecałą sekundę przy mnie, złapała za ręke.

- Jak się czujesz? - spytał zmartwiony.

- Nie jest źle - powiedziałam.

Spojrzałam na Kola, a potem na Klausa pytającym wzrokiem.

- Spokojnie, Kol cię uratował - wyjaśnił.

- Gdzie jest Hope? - zapytałam.

- Z Rebeką na spacerze zaniedługo wrócą - odpowiedziała hybryda.

Odetchnełam z ulgą, nakryłam się kocem, ponieważ poczułam niewytłumaczalne zimno. Jestem hybrydą nie powinno tak być.

Mój ukochany podszedł do mnie, dotknął mojego czoła.

- Jesteś cała rozpalona, tak nie powinno być - przemówił.

- Zawołaj Freye - powiedział w stronę Kola, a ten zniknął.

Próbowałam wstać, ale straciłam równowagę, upadłam na kanapę.

- Kręci mi się w głowie, co się ze mną dzieje? - byłam zaniepokojona.

- Uspokój się, coś wymyślimy, obiecuje - próbował mnie uspokoić.

Do salonu wbiegła blondynka, domyśliłam się, że to jest Freya.

- Co się dzieje? - zapytała.

- Nie wiem, jest cała rozpalona - wytłumaczył Klaus.

Kobieta podeszła do mnie i zaczeła wymawiać jakieś zaklęcie, poczułam ulgę.

- Gotowe - powiedziała.

- Co jej było? - spytała hybryda.

- Nasza matka rzuciła zaklęcie, które miało wyglądać na straszne, ale na szczęście nie było. Powinno być już wszystko dobrze -

- Wasza matka? - zapytałam.

- Czyli Klaus mnie jeszcze nie przedstawił, jestem Freya Mikaelson, najstarsza z rodzeństwa - wystawiła w moją stronę ręke.

- Elizabeth - podałam jej swoją dłoń.

- Słyszałam dużo o tobie miło mi w końcu cię
poznać - uśmiechneła się.

Odwzajemniłam uśmiech.

- Powinnaś odpocząć - powiedział Klaus.

Chciałam sama wstać, ale hybryda mi na to nie pozwoliła. Wziął mnie na ręce w stylu panny młodej i zaniósł do naszego pokoju, położył na łóżku, usiadł na brzegu.

Patrzył na mnie z wielką miłością, złapałam go za ręke. Patrzyliśmy sobie w oczy przez dłuższy czas.

- Prześpij się, jesteś napewno dalej wykończona, jak odpoczniesz zobaczysz się z Hope - powiedział czule.

- Kocham cię Klaus - przemówiłam.

- Ja ciebie też wilczku - pogłaskał mnie po głowie.

Wstał i wyszedł z pokoju. To była prawda dalej czułam się wykończona. Esther nieźle dała mi popalić, wtedy myślałam, że to szybko minie. Nie wiedziałam jak bardzo się myle.