Enemies To Lovers

Rozdział 52

Czarownica

Wiedziałam, że Klaus by mi nie uwierzył, Aurora była dobrze przygotowana, wiedziała o mnie dużo, ale wszystkiego nie mogła wiedzieć.

Szłam na cmentarz do Daviny, może mi pomoże. Weszłam na teren czarownic, przede mną pojawiła się wspomniana dziewczyna.

- Znamy się? - zapytała.

- W sumie to tak, mam mały problem, jestem w nie swoim ciele -

- Elizabeth? -

- Skąd wiesz? -

- Jestem czarownicą, wyczułam to, więc w czym mogę pomóc? -

- Mogłabyś mi pomóc odzyskać moje ciało -

- Chodź porozmawiany w bardziej ustronnym miejscu -

Zaprowadziła mnie do środka jakiegoś grobowca.

- No to jest duży problem jak widzisz jestem w nie swoim ciele, a dokładniej w Aurory, a ona jest w moim i wie o mnie dużo, więc Mikaelsonowie się nie domyślają -

- To jest jedna z tych trzech starych znajomych Mikaelsonów? -

- Tak, a dokładniej była Klausa, a my planowaliśmy ślub, w sumie dalej planujemy, ale ona jest mną -

- Jak to się stało? -

- Zaczełam czuć się źle, leciała mi krew z nosa, plułam nią, a potem już ciemność, i dopiero obudziłam się w pokoju hotelowym -

- Podstawowe zaklęcie, ale jest pewien problem musimy znaleźć czarownice, która je rzucała -

- A udałoby ci się ją namierzyć? -

- Myśle, że tak, w końcu używała na tobie zaklęcia i możliwe, że była blisko z Aurorą -

Ustawiła mapę przed nami, rozcieła swoją dłoń i jej krew spływala na papier, złapała mnie za ręke, zaczeła wypowiadać zaklęcie.

Po chwili na mapie pokazała się lokalizacja.

- Jest - nie skończyłam dokończyć.

- W domu Mikaelsonów - dokończyła Davina.

- Ja tam nie wejde jestem w ciele naszego wroga, a nie wiem czego ona o mnie nie wie -

- A jak mnie zaatakuje? -

- To wtedy dopiero wejde -

- Okej to możemy iść -

Po kilku minutach byłyśmy pod domem Mikaelsonów. Davina weszła do środka, a ja stałam schowana w jakiejś uliczce i podsłuchiwałam co się dzieje w środku.

Nagle usłyszałam swój głos.

- Zabije ją -

Za pomocą wampirzej szybkości znalazłam się obok Daviny, skręciłam sobie samej kark.

- Dziwne uczucie samej sobie skręcać kark - powiedziałam.

Zobaczyłam na sobie wzrok Mikaelsonów. Spojrzałam na Davine, dałam jej znak, żeby wyszła z czarownicą.

- Sobie samej skręcać kark? - zapytała Rebekah.

- To ja już sobie idę - zniknęłam za pomocą wampirzej szybkości.

Znalazłam się obok mojej towarzyszki.

- Nie strasz mnie tak - powiedziała.

Weszłyśmy na teren cmentarza, czarownica szła posłusznie z nami. Posadziłam ją na ziemii w grobowcu.

- Czego ode mnie chcecie? - pytała.

Kucnełam przy niej.

- Chce, żebyś zwróciła mi ciało -

- To ty jesteś tą Elizabeth? Myślisz, że ci zwrócę je za to co zrobiłaś -

- Co niby zrobiłam? -

- Rozdzieliłaś Aurore z Klausem -

- Naprawdę gorszej rzeczy nie słyszałam. Kochana ona cię oszukała. Z Klausem byli na początku przemiany Mikaelsonów w wampiry, policz sobie ile lat temu, zadarłaś nie z tym kim trzeba, jeżeli tego nie zrobisz to cię zabije, nie będe już taka miła jak teraz to co? -

- Jak to? Mówiła to tak przekonująco -

- Jest dobrą manipulatorką, a wiesz może czy jej brat jest w mieście? -

- Z tego co wiem jest i jej szuka, bo mu uciekła -

- Idealnie, to co wykonasz to zaklęcie? -

- To nie jest takie proste, ponieważ powiązałam was z pewnym przedmiotem, który ma Aurora -

Spojrzałam na Davine.

- Ja już tam nie pójde, jestem spalona - powiedziała.

- To chyba trzeba im powiedzieć prawdę, a ty nam w tym pomożesz - wskazałam na siedzącą czarownice.

- Zadzwonie do Marcela, pomoże nam - odezwała się Davina.

Pokiwałam głową, że rozumiem. Teraz czekała mnie najgorsza część, rozmowa z Mikaelsonami.