Ang Basagulera Sa Section Death

CHAPTER 94 (last part)

Third person pov.

Nandito ang mag kakaibigan sa dalawang lamay ngayon na kaibigan din nila nasawi ang dalawang to nong nakaraang araw pa lang at halos lahat sila di makapaniwala sa mga pangyayari dahil di nila lubos akalain na ganito ang mangyagari sa kanilang kaibigan.

Nang ang binatang si tyler na ang mag bigay minsahi ay oumunta kaagad sya doon at nag salita na.

"Angdaya nyo naman dalawa iniwan nyo na kami di na makukumpleto ang samahan main kasi wala na kayung dalawa ehh" naiyak na sabi ng binata kaya anaiyak din ang iba pa nilang mga kaibigan dahil totoo di na mabubuo ang samahan nila.

Kahit na may nag tridor sa kanila buo parin sila pero ngayon hindi na.

"Ano ba kasi ang naisip mo Paring Xian bakit ikaw pa ang nag bigay pero pasalamt narin kami sa iyo kasi kahit na alam mo kung kailan na ang tuldok ng buhay mo hindi mo parin pinahalata samin yun at best ever bud ka namin kahit na nag kasala ka samin noon at salamat dahil pinag patuloy mo ang buhay ni dra muntik ng matuldukan salamat rest in peace pre sana masaya ka kung saan ka man ngayon" sabi nya sabay punsa ng luha nya.

"At ikaw naman ang tindi mo rin eh no hindi ka namatay sa mga labanan natin at naging kampante pa kami kasi nasa paris ka kasama lola mo pero kingina namatay ka dahil lang sa bumagsak ang eroplano na sinakyan mo" sabi nya na nakaharap sa banggkay ng isa pang kaibigan na nakasilid sa kabaong nito.

Oras na para ilibing ang dalawa yun kasi ang napag sundoan  na isabay  nalang an kanilang pag libing at ipagtabi ang kanilang puntod.

Habang abala sa pag luluksa ang mga kaibigan at kamag anak  ng mga namatay may lalakjng naka tingin sa kanila sa malayo habang naka ngisi ito na tinignan ang mga kalalakihan na umiyak sa dalawang walang buhay na tao na nasa ilalik na ng lupa namamahinga.

"Hindi ko akalain na umiiyak pala ang kinatatakutan na mga gangster sa buong mundo ano nalang ang masasabi ng iba nyo pang kaaway " Sabi nya habang naka ngising naka titig parin sa mga kalalakihang umiiyak.

Umalis din naman kaagad ang lalaki dahil bumuhos na ang malakas na ulan, habang nag si alisan naman ang ibang kamag anak ng mga nilibing pero ang mga kaibigan nito ay nagpaiwan .

Hindi umalis ang magkakaibigan doon kahit na basang basa na sila sa ulan at baliwala lang sakanila yun dahil ang nasa isip lang nila ay nasa dalawang kaibigan lang.

Buti nalang at may bumalik na kamag anak ng isang nilibing at pinapauwi narin sila kasi ang lakas parin ng ulan at baka magkasakit sila dahil Don nataohan sila at nag sitayuan na galing sa pagkakaupo sa mijo maputik na damuhan at pumunta na sakinalang sasakyan.

Doon sila dumiretso sa kanilang mansion, pagkarating nila doon kanya kanya sila ng labas sa kaning sasakyan at walang nag iimikan ni isa sa kanila tuloy tuloy lang sila sa pag lalakad hanggang sa makapasok sa loob ng.mansion at Maka pasok sa kanikanilang mga kwarto para malihlgo at magbihis at para narin ayusin ang sarili.

Sa kabilang mansion naman ay walang katao tao ni ilaw wala kaya parang walang nakatira doon ang sakabila naman ay kahit na may tao eh para Paring wala dahil napakatahimik dahil ng natapos sila sa pag aayos  ng kanilang sarili ay hindi na sila lumabas hinintay nalang nila na matuyo ang.mga buhok at nag situlog na sila kahit walang kain pero hindi sila nagugutom dahil nasa pagluluksa parin sila. Hanggang sa ang lahat ay makatulog na .

Third person pov.

Papunta ako sa sementeryo nganon dala ang Bangkos ng puting bulaklak.

Habang nasa byahe ako papuntang sementeryo kanina nakakita ako ng nag bibinta ng mga bulaklak at natipuhan ko naman itong puting Bangkos ng bulaklak kaya binili ko nalang din sa murang halaga.

Dahil sa malalim na pag iisip ng dalaga hindi na nya namalayan na nakarating na sya sa kanyang pupuntahan, agad nya namang pinark ang sasakyan at pumunta sa kanyang sadya doon.

Sawakas nakarating din Sya sa isang puntod at doon nya nilagay ang dalang bungkos ng puting bulaklak umupo naman sya doon at tinignan ang lapida.

"Limang taon na ang nakalipas pero parang kahapon lang nangyari ang lahat" Sabi nya habang tumingala sa langit Para pigilan ang pag agos ng kanyang luha pero kusa talagang tumulo.

"A-ang d-daya m-mo n-naman e-ehh a-akala k-ko b-ba m-matapang k-ka ppero b-bakit g-ganon h-hindi m-mo k-kinaya a-ang l-lahat a-at i-iniwan m-mo p-pa t-talaga a-ako" Sabi nya habang humahagolhol Surabaya man ang ulan sa pag iyak nya natawa naman sya pero kahit bumuhos ang malakas na ulan ay hindi parin sya umalis kung saan sya umupo.

"Tignan mo sinsasabayan ako ng ulan haha ang Saya eh ano siguro sabay tayo naliligo nagyon sa ulan isa kasi ito sa pangarap ko " Sabi ng dalaga habang nakangiti na tumingin sa lapida ng lalaki pero umaagos naman ang luha sa kanyang mga mata.

"Ni hindi pa nga naging tayo pero iniwan mo na ako grabi ka naman magmahal " Sabi nya at yumoko sa kanyang kamay na pinaglalaruan ang kuko.

"Ang dali mo namang sumuko ako nga ehh mula Bata ko pa iniinda ko na ang sakit ko sa puso pero lumaban naman ako tapos ikaw isang Bala lang sumuko ka na agad" mahabang sabi ng dalaga  at lumapit sa lapida ng binata at pinunasan nya ito at tinignan ang picture doon.

"Ano Bayan kahit sa picture lang naka simangot ka parin" nakasimangit din na sabi ng dalaga at tinitigan parin picture lumingon naman sya sa dalawa pang lapida doon sa kanan nya at ngumiti.

"Sorry ha wala akung dalang bulaklak sa inyong dalawa jan pero wag kayo mag alala pag balik ko mag dadala ako ng bilaklak para sa inyong dalawa" Sabi nya sabay tayo, mijo humina na ang kaninang subrang lakas na ulan at giniginaw narin sya kaya naisipan na nyang umuwi binalik naman nya ang paningin sa lapida ng kanyang sadya at ngumiti dito.

"Paalam mahal kung Zack Demon Montefalco hanggang sa muli hindi man tayo ang para sa isat isa sa ngayon pero sa pangalawang buhay natin kung meron man sisiguraduhin ko na magkakatuluyan tayo, paalam mahal na mahal kita palagi mahal ko".