Napoli'de Bir Gece | Gecedeki Aşk Serisi - II ღBİTTİღ

❅ Napoli'de Bir Gece | 11/1

-11/1-

❝Lâl❞

Gözlerimi açamayacak kadar hâlsizdim. Kolumu kaldıramıyordum ama söylenenleri hayal meyal duyabiliyordum. Doktorun "Çabuk toparlanması için bazı vitaminler yazıyorum. Beslenmesine dikkat etmesi gerekiyor. Detayları test sonuçlarından sonra konuşuruz." sözleri üzerine o kadının sesini duyuyordum.

"Bebeğe DNA testi yaptırabiliyor muyuz peki?"

Öyle kalp kırıcı bir durumdu ki bu, anlayamıyordum. Tarifi yoktu. Valent'e bunu kanıtlamak zorunda kaldığıma, böyle bir duruma düştüğüme inanamıyordum. Bin bir zorlukla buraya gelirken birçok şeyle karşılaşacağımı tahmin etmiştim, bazı şeylerin bıraktığım gibi olmayacağını da. Ancak böyle bir engele takılacağımı, başıma bunların geleceğini hiç düşünmemiştim. Kim bilebilirdi ki böyle bir şey olabileceğini? Bunları düşünemeyecek kadar yorgun olduğum için uyumaya çalıştım.

Tekrar kendime geldiğimde bu kez gözlerimi aralayabilecek gücü kendimde buldum. Yanıbaşımda Valent duruyordu. "Kendini nasıl hissediyorsun? İyi misin?" Bunu soran adamın sevdiğim adam olduğuna inanamıyordum. Ses tonunda sanki âşık olduğu kadınla değil de yolda bulup yardım ettiği sıradan biriyle konuşur gibiydi. Bana inanmadığını ya da daha doğrusu kimseye inanmayacak kadar kafasının karışık olduğunu hissedebiliyordum.

Tartışacak hâlim yoktu. "Senin için bir önemi var mı?" Ona kırgındım. Çok. Tarif edemeyecek kadar acı çekiyordum. Bedensel bir acı değildi bu, kalbim sancıyordu. Sevdiğim adamın bana inanmayışı beni yıkmıştı. Ona kızmak istiyordum ama kızamıyordum. Kaç kişi böyle bir durumla karşı karşıya kalabilirdi ki? Ne hissettiğimi ya da ne hissetmem gerektiğini ben de bilemiyordum. Karmakarışıktım. Tıpkı karşımdaki adam gibi.

Bana bir yabancı gibi bakıyordu. Yeni tanıştığı biriymişim gibi. "Şimdi bunları düşünmenin sırası değil. Dinlenmene bak." Beni geçiştiriyordu.

Yatakta hafif doğruldum. "Bana inanmıyorsun." Ne diyebilirdim ki? Aşkımızın sınandığı bir noktadaydık ve bu sınavı geçeceğe benzemiyorduk. Kaybetmek üzereydik. Oysa herkes tam tersini söylerken ben Valent'in aşkının gerçekliğine sonunda inanmıştım. Yaşadığımız onca şeyden sonra. Bir sürü hata yapmıştım, doğru ama bu hatalar bana büyük dersler vermişti. Beni olgunlaştırmıştı. Şimdiyse geldiğimiz noktaya inanamıyordum. En çok da kendimi suçluyordum. Onu seviyordum. Ancak karşımdaki adam... Bilmiyordum. Belki de onun için Lâl'in kim olduğunun bir önemi yoktu, rüyalarının kadınına benzeyen herhangi biri olsa da olurdu.

"Bak, bunları konuşmak için yeterince zamanımız olacak."

Kırgınlıklarımın gözlerimden okunmasını umdum. Şansımı denemekten başka şansım yoktu. "Valentino, ben gerçeğim. Senin gerçeğin benim. O kadın... Onun kim olduğuna dair en ufak bir fikrim yok. Neden bunu yaptığını da bilmiyorum. Ama o bir yalancı."

"O da senin için bunları söylüyor."

"Tabii ki söyleyecek, benim yerime geçti çünkü!" Böyle bir durumda sinirlerime hakim olmam çok zordu, sesim istemsizce yükselmişti. Yalancı konumuna düşmüştüm ve bunun en büyük hatalısı bendim. "Valent, bu bebek ikimizin. Sana neden bu konuda yalan söyleyeyim? Sonucunda ortaya çıkacak olduğu hâlde neden yalan söyleyeyim, söyler misin bana?" Karşımdaki adam ise kapı duvardı sanki. Hayal kırıklıklarıyla doluydum. Yorgundum, bitkindim ama en kötüsü de sevdiğim, kendimden çok güvendiğim adam tarafından bozguna uğratılmıştım. "Buna inanamıyorum. Bu yaşadıklarımıza inanamıyorum. Bana inanmadığına... İnanamıyorum Valentino."

"Bak, biraz sakinleş tamam mı? Benim de kafamı toparlamam için biraz zaman ver. Lütfen." Odadan çıkmadan önce "Dinlenmen gerekiyor, zor bir gün geçirdin." derken kabalık etmek istemediği her hâlinden belliydi. Sanki uzaktan bir akrabasıyla konuşuyor gibiydi ve bu kalbimi daha çok kırıyordu. İki yabancı olmuştuk. Bir anda. Nasıl bu hâle geldiğimizi anlamamıştım bile. Yaptığım hatalar yüzünden bir bedel ödemem gerektiğini biliyordum ama bu kadarını hak etmiş olabileceğimi tahmin etmemiştim.