Napoli'de Bir Gece | Gecedeki Aşk Serisi - II ღBİTTİღ

❅ Napoli'de Bir Gece | 21/1

-21/1-

❝Lâl❞

Akşam odamıza çekildiğimizde Valent kısa bir süre ortalardan kaybolsa da ben nereye gittiğini düşünmeye fırsat bulamadan geri dönmüştü. Suitin diğer banyosundaki küvette uzanmış dinlenirken kapı sesini duydum. Düşünceli bir ifadeyle kısık, yorgun gözlerim tavana dikilmişti. Birkaç dakika sonra banyonun kapı sesini duyunca içeri Valent'in girdiğini anladım.

Usulca ilerleyip yanıma geldi. Küvetten dışarıya sarkıttığım elime yumuşak bir öpücük kondurduktan sonra karşımdaki duvara yaslandı. "Yoruldun."

"Biraz." Boş vermiş bir biçimde kaşlarımı kaldırdım. "Hamilelikte normal, biraz uzanırım geçer."

"Ama sanki..." Biraz duraksadıktan sonra temkinli bir ses tonuyla ekledi Valentino. "Başka bir şey daha var." Benimle ilgili alarmı tekrar devreye girmiş olmalıydı. Dalgın ve düşünceli hâlimin farkındaydı.

"Valent, bir şey yok." Huzursuz bir ifadeyle "Sadece... Sanki hâlâ benden gizlediğin bir şeyler varmış gibi hissediyorum." dedim yalnızca. Bir olta attım ve umduğum yanıtın gelmesini bekledim. Belki bir anda bana çözülür ve her şeyi anlatırdı kim bilir. "Katerina'nın bilip de benim bilmediğim bir şey."

Rahat tavırlarla yüzüme baktı. "Neden böyle düşündün?"

"Bilmiyorum, Valentino. Siz konuşurken öyle hissettim. Ona karşı bir şey hissetmediğini biliyorum, seninle alakalı bir şüphem yok. Ama sanki ikiniz arasında bir sır var ve o kadın bunu kullanıyormuş gibi hissettim, hepsi bu." Onu daha fazla sıkıştırmak istemiyordum. Sonuçta benim de hâlâ saklı kalan, kendime sakladığım birtakım sırlarım varken bunu yapmak onun da en doğal hakkıydı. "Ya da bilmiyorum Valentino, belki de ben saçmalıyorum."

Yavaş adımlarla bana yaklaştı ve önümde diz çöktü. Alnıma bir öpücük kondurduktan sonra "Bilmen gereken tek şey seni çok sevdiğim. Ve kaybetmek istemediğim." dedi yalnızca. Hepsi bu. Bilmek istediğim gerçekten bu muydu sadece? Bilmiyordum. Ancak üstelemek istemiyordum artık. Gizli kalan şey her neyse gizli kalmalıydı belki. Karşımdaki adamın yüzüne baktığımda bu sırrın onu gerdiğini görebiliyordum.

Dürüstçe "Valent, beni kaybetmeyeceksin." dedim ikna edici bir ses tonuyla. Az önce bana söylediği şeyler gururumu okşamıştı. Onun da en az benim kadar kaybetmekten korktuğunu hissedebiliyordum. "Ben ve kızımız..." Karnıma dokundum. "Biz buradayız. Ve hiçbir yere gitmeye niyetimiz yok." Huzurlu bir biçimde başını aşağı yukarı salladığında rahatlamış görünüyordu. Benim "Bu kadar küvet sefası yeter." sözüm üzerine kollarımdan tuttu, küvetten doğrulup kalkmama yardımcı oldu ve bornozumu giydirdi. Kıyafet dolabıma yöneldiğimde Valentino odanın diğer tarafına geçmişti. Ben de dolaptan gri uzun, oversize bir tişört buldum ve giydim. Yatağa yerleşip uzandığımda oh be, diye geçirdim içimden. Hakikaten, ne yorucu gündü öyle? Ama her saniyesine değmişti. Baştan sona Valent'le geçen güzel bir gün. Daha ne isteyebilirdim ki? Oda servisinin getirdiği şeyle düşündüklerimin bile üstüne çıkan bir sürprizin beni beklediğini henüz bilmiyordum. Kapıyı kapatan Valentino bana döndüğünde elinde kocaman bir Vişneli Turta duruyordu. "Valentino... Bu ne?"

Elindeki Vişneli Turta'yla yatakta karşıma oturdu. "Tatlıya bayıldığını biliyorum. Geçen geceki Vişneli Turta'nı yiyemediğini de." Evet, Katerina krizi patlak verdiği için bana özel yaptırdığı Vişneli Turta'yı yiyememiştim. Bunu ima eder gibi memnuniyetsiz bir ton saklıydı sesinde. Boşta kalan eli karnımda gezindi şefkatle. "Minik kızımın ve annesinin benden istediği bir şeyi es geçemezdim."

O an gözlerimden kalpler çıkıyordu. Bana yaptığı güzel jest mutluluktan havalara uçmamı sağlarken iştahla önümdeki Vişneli Turta'ma baktım ve dilimle dudaklarımı yaladım. Heyecanla karnıma dokundum. "Baba bize sürpriz yapmış, bakar mısın şunun güzelliğine? Hadi hemen mideye indirelim!" Hemen bir çatal alıp yedim. Tadı enfesti. Daha önce bu kadar güzel Vişneli Turta yediğimi hatırlamıyordum doğrusu. Ah, belki de canım o kadar istemişti ve hamile olduğum için o kadar iştahlıydım ki bana öyle gelmişti, bilmiyordum.