Napoli'de Bir Gece | Gecedeki Aşk Serisi - II ღBİTTİღ

❅ Napoli'de Bir Gece | 47

-47-

❝Lâl❞

Bir yapboz parçasını daha birlikte yerine yerleştirdikten sonra gururla gülümsedik. "İşte oldu." dedim. Nadia'yla zamanın nasıl geçtiğini anlamıyordum. İkimiz de sessizlik içinde dinlenip kendimize vakit ayırabiliyorduk. Ancak bu kez farklı bir şey oldu.

Sandığımın aksine aramızdaki sessizlik bozuldu. "Abimi seviyor musun?"

Beklenmedik bu soruyla şok oldum. "Sen, konuşabiliyor musun?" Benim yanımda daha önce hiç konuşmamıştı. Bu yüzden konuşup konuşamadığını bilmiyordum.

Genç kız gözlerimin içine bakarak başını salladı. Kısa bir an sonra "Abimi seviyor musun?" diye sordu yeniden.

Bu sorudan kaçamayacağım ortadaydı. "Ben..." Yanaklarımı şişirip nefesimi bıraktım. Ne diyebilirdim ki? Kalbimin sahibi belliydi. Ama Nadia için abisi Niko'nun ne demek olduğunu da çok iyi biliyordum. Bu yüzden gerçekleri pat diye yüzüne söyleyerek kalbini kırmaktan korkuyordum.

Yanıt gelmeyeceğini anlamış gibi "O çok iyi biri. Ve sevilmeyi hak ediyor." dedi Nadia. "Artık onun mutlu olmasını istiyorum." Yavaşça başını sallayarak düzeltti. "Mutlu olmanızı istiyorum."

Nadia'nın abisine değer veren bir kız kardeş olarak böyle düşünmesinden daha doğal bir şey göremiyordum. Ancak bilmediği bir şey vardı ki bu da Nikolai'yle mutlu olamayacağımızdı. Başkasına âşık biriyle mutlu olunmazdı. Miloradov da bunu anlayacaktı. Tabii buna vakti olmadan terk edileceğini göz önünde bulundurmazsak.

Odadan çıktığımda Nikolai kapının önünde elleri ceplerinde duvara yaslanmış bana bakıyordu. Onu karşımda görmeyi beklemiyordum. "Sen de mi buradaydın?" Adamın kendi evinde gezinmesi kadar doğal bir şey yoktu ama yine de bu yerli yersiz karşıma çıkmasından hoşlanmam gerektiği anlamına gelmiyordu.

Olduğu yerde doğruldu. "Seni bekliyordum."

"Hayırdır, ne için?"

"Senin için bir sürprizim var."

"Sürprizlerden hoşlanmam." Yalandı bu. Sürprizleri severdim. Hele sevdiklerim tarafından yapılan yerinde sürprizler fena hâlde tavlardı beni. Burada tek sorun, sürprizin sevdiğim biri tarafından yapılmadığıydı. Üstelik sırası olduğunu da düşünmüyordum. Bunca derdin arasında bir de Nikolai'nin sefahat aktivitelerini düşünemeyecektim.

"Bundan hoşlanacaksın." O kadar ısrarcıydı ki kabul etmek zorunda kaldım. "Seni bir yere götüreceğim."

Sabırla nefes verdim. "Miloradov, umarım beni bir ormana götürüp boğazımı kesersin yoksa sürprizin hoşuma gitmezse vaktimi boşa harcadığın için canını fena hâlde sıkarım." İsteksizce onu takip etmeye başladım.

❝Nikolai❞

Bahçede kahvemi yudumlarken etrafı seyrediyordum. Lâl yine Nadia'nın odasındaydı. Onların bu kadar iyi anlaşması, Nadia'nın onu böylesine sevmesi, Lâl'in onunla şefkatle ilgilenmesi inanılmazdı. Zamanla Lâl, Nadia'nın en güvendiği insanlardan biri hâline gelmişti. Onun iyileşmesine yardımcı oluyordu. Bunu beklemiyordum. Bir kez daha hayran olmuştum ona. Rüyalarımda bile göremeyeceğim bir kadındı Lâl. Mükemmeldi. Ve ben onunla evleniyordum.

Her şeye rağmen bazı gerçeklerin farkındaydım. O hâlâ Riccardo'yu seviyordu. Ona âşıktı. Bu yüzden onu kazanmak için savaşmam gerektiğinin de farkındaydım. Ben de savaşacaktım Ellerimi kirletmem gerekse bile.

Numarayı tuşladım ve yanıt vermesini bekledim. "Ne istiyorsun piç kurusu?"

Güldüm. Öfkeli sesi her şeyi yeterince anlatıyordu. "Bilmen gerekir diye düşündüm." Hattın diğer ucunda sessizlikle bekleyen adama "Çok yakında Lâl ile evleniyoruz." dedim. "Seni de aramızda görmekten mutluluk duyarız."