[Unicode]
အခန်း ၇၉၆ လူကြားထဲ ထုတ်ပြောသင့်တဲ့အချိန်မဟုတ်ဘူး
“ဘာပြောတယ်? သူက ကုနတ်ဘုရားမပေါ့?”
“ဟုတ်တာပေါ့! သူက မယုံနိုင်လောက်အောင် ထူးချွန်တဲ့မိန်းကလေးပဲ။ သူ့ကို အိုင်ဒေါအဖြစ်မှတ်ယူတဲ့လူတွေဆိုတာမှ အများကြီး။ အခုလို ကိုယ်တိုင်တွေ့နေရတာ စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ကောင်းလိုက်တာ! မဖြစ်ဘူး၊ ဒီအခိုက်အတန့်လေးကို သေချာပေါက် မှတ်တမ်းတင်ထားရမယ်။”
ပြောရင်းဖြင့် လူများစွာက သူတို့ဖုန်းများကို ထုတ်ကာ ဓါတ်ပုံများရိုက်ယူကြသည်။
ထန်ဟိုင်ဖုန်းရောက်လာခြင်းက ကုနင်းကြောင့်ဆိုလျှင်ပင် တုလဲ့ဖုန်းမှာတော့ ယခုလိုပုဂ္ဂိုလ်ကြီးကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျမြင်နေရသည့်အတွက် အလွန်ဂုဏ်ယူနေမိသည်။ သူအရင်တုန်းက ဒီလိုမျိုးအထူးပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးဦးနှင့် တစ်ခါမျှမတွေ့ဖူးပေ။
“တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်၊ သခင်ကြီးထန်၊ ဘော့စ်!” တုလဲ့ဖုန်းက ရိုသေလေးစားစွာဖြင့် နှုတ်ဆက်စကားဆိုလိုက်သည်။
တုလဲ့ဖုန်း၏နှုတ်ဆက်စကားကြောင့် ကုနင်းက ဤရှေးဟောင်းပစ္စည်းဆိုင်ပိုင်ရှင်မှန်း သိသွားကြ၍ ဘေးမှဝိုင်းကြည့်နေသူများအားလုံး အံ့အားသင့်သွားကြသည်။
ကုနင်းသည် ယခုအချိန်တွင် အောင်မြင်ကျော်ကြားသည့် စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တစ်ဦးဖြစ်နေတာကြောင့် သူမတွင် နောက်ထပ်ဆိုင်တစ်ဆိုင် ထပ်ရှိသွားသည့်အပေါ် မထိတ်လန့်သွားကြခြင်းလဲဖြစ်နိုင်သည်။
လီဖုန့်ရှာနှင့်တုမင်တတို့သည်တော့ ကုနင်းအကြောင်းများကိုကြားပြီးသည်နှင့် ဘာမှဆက်ပြီး မလုပ်ရဲကြတော့ပေ။
ထန်ဟိုင်ဖုန်း ဆိုင်သို့ရောက်ပြီးသည်နှင့် သခင်ကြီးရှောင်းထံမှ ဖုန်းဝင်လာခဲ့သည်။ သခင်ကြီးရှောင်းက သခင်ကြီးထန်ကို ရောက်ပြီလားဟုမေးကာ မည်သည့်နေရာတွင် တွေ့ဆုံကြမလဲကိုလဲ မေးခဲ့သည်။
သခင်ကြီးထန်က သူရောက်နေသည့်နေရာကို ပြောပြလိုက်တာကြောင့် သခင်ကြီးရှောင်းအလွန်အံ့အားသင့်သွားတော့သည်။ အဲ့ဒီနေရာက ကုနင်းရဲ့ဆိုင်နေရာမဟုတ်ဘူးလား။
