[Unicode]
အခန်း ၉၆၂ ယောင်ဖေးအာ
ကုနင်း၏ရှင်းပြချက်ကိုနားထောင်ပြီးနောက် ခယ့်မင်ဇယ် လေးနက်သွားသည်။
တကယ်လို့ ထိုလူလတ်ပိုင်းသည် ပုံမှန်လူကုန်ကူးသူတစ်ယောက်ဆိုပါက ယခုလိုလွတ်သွားသည်နှင့် သူလက်လျှော့လိုက်တော့မှာဖြစ်သည်။ သို့သော် ထိုလူသာ နယ်မြေခေါင်းဆောင်ကျန်း၏ရန်သူဆိုပါက ထပ်ပြီးအန္တရာယ်ပြုလာနိုင်သေးသည်။
ယခုအမှုက မလွယ်ကူလှဟု ခယ့်မင်ဇယ်ခံစားလာရသည်။
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ မိန်းကလေးကု။”
“ရပါတယ်။ အမ်… ကျွန်မအခုသွားမှရတော့မယ်။” ကုနင်းပြောရင်းဖြင့် သူမ၏နာမည်ကဒ်ကို ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ “ဒါ ကျွန်မရဲ့နာမည်ကဒ်ပါ။ အကူအညီလိုရင် အချိန်မရွေးဆက်သွယ်လို့ရပါတယ်။”
“ကျေးဇူးပါပဲ။” ခယ့်မင်ဇယ်က ကုနင်း၏နာမည်ကဒ်ကို လက်ခံလိုက်ကာ သူမနှင့်အတူ အပြင်ထွက်လာလိုက်သည်။ ရဲများလဲ ထွက်ခွာကြလေသည်။
“မိန်းကလေးကု၊ မင်းကို လမ်းမပေါ်ရောက်တဲ့အထိ လိုက်ပို့ပေးလို့ရမလား။ လမ်းမနဲ့ဒီက အရမ်းဝေးလွန်းတယ်။” ခယ့်မင်ဇယ်က ကမ်းလှမ်းလိုက်သည်။
ဗီလာသည် အလွန်ကြီးမားတာကြောင့် လမ်းလျှောက်ထွက်မည်ဆို အချိန်များစွာကုန်ပေမည်။
“ဒီလိုဆို ကျေးဇူးတင်တာပေါ့!” ကုနင်းလက်ခံလိုက်ကာ ခယ့်မင်ဇယ်၏ကားထဲသို့ဝင်လိုက်သည်။ ခယ့်မင်ဇယ်နှင့်ကျန်ရဲဝန်ထမ်းများသည်တော့ ကုနင်းနှင့်အတူကားတစ်စီးတည်းစီးခွင့်ရ၍ စိတ်လှုပ်ရှားလို့နေကြသည်။
“မိန်းကလေးကု၊ မင်းငယ်ငယ်လေးကတည်းက သိုင်းပညာသင်ယူထားတာလား?”
ကုနင်း ကားထဲရောက်ပြီးသည်နှင့် ရဲဝန်ထမ်းတစ်ယောက်က မနေနိုင်စွာမေးလာသည်။
“ဟုတ်ပါတယ်၊ ကျွန်မမှာ သိုင်းပညာအရမ်းထူးချွန်တဲ့ဆရာတစ်ယောက်ရှိတယ်လေ။ အခုတော့ ဆုံးပါးသွားပါပြီ။”
“အဲ့လိုလား၊ စိတ်မကောင်းပါဘူး။”
ကုနင်းကို ထိုမေးခွန်းထုတ်မေးလိုက်မိသည့်အတွက် ရဲဝန်ထမ်းမှာ စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသွားရသည်။
