[Unicode]
အခန်း ၈၃၄ ကျော်ကြားလှတဲ့ကုနတ်ဘုရားမ
“တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်၊ ငါက ကုနင်းပါ။” ကုနင်းဘက်ကစပြီး ကြင်နာမှုအပြည့်ဖြင့် လက်လှမ်းလိုက်သည်။
ကျန်းကျီခိုင်လဲ စိတ်လှုပ်ရှားသွားကာ ချက်ချင်းပင် ကုနင်း၏လက်ကိုပြန်လည်ဖမ်းဆုပ်လိုက်ပြီး၊ “တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်၊ ငါကတော့ ကျန်းကျီခိုင်၊ နင်ရဲ့ပရိသတ်ဆိုလဲဟုတ်တယ်၊ တစ်နေ့တော့ Fမြို့ကိုသွားပြီး နင်နဲ့တွေ့ချင်နေတာ၊ အခုလိုတွေ့လိုက်ရလို့ အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားတာပဲ! ငါတို့သူငယ်ချင်းဖြစ်လို့ရမလား?”
ကျန်းကျီခိုင်သည် ကုနင်းကို အလွန်လေးစားသဘောကျသူဖြစ်သည်။
ထိုနှစ်ဦး၏ပြောဆိုနေမှုများကို ကြားရသည်က အတော်လေးနားမလည်နိုင်စရာပင်။ ကျန်းကျီခိုင်က ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ကုနင်း၏ပရိသတ်ဖြစ်သွားတာလဲဆိုသည်ကို သူတို့နားမလည်နိုင်ကြပေ။ ကုနင်းရဲ့လှပမှုတစ်ခုတည်းကတော့ အကြောင်းအရင်းမဟုတ်လောက်ဘူး။
ကုနင်းထပ်ပြီးရယ်ချင်မိသွားသည်။ ကျန်းကျီခိုင်အကြောင်း သူမမသိသေးသော်လည်း ကျန်းကျီခိုင်သည် မိန်းမကောင်းလေးတစ်ယောက်ဖြစ်မှန်းတော့ သူမခန့်မှန်းမိသည်။ “ဒါပေါ့၊ မရစရာလား။”
ကုနင်းသဘောတူလိုက်သည်နှင့် ကျန်းကျီခိုင်တစ်ယောက် ပျော်လွန်းလို ထခုန်မိတော့မလိုပင်ဖြစ်သွားသည်။ “ယေး! အခုကစပြီး ငါတို့သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်ကြပြီပေါ့!”
“အဲ့လောက်တောင်ပျော်နေတာလား? ပျော်စရာဘာအကြောင်းမှလဲမရှိဘဲနဲ့!” စုန့်ရှီယောင်က သူမဘာသာတီးတိုးရေရွတ်လိုက်သည်။ သူမအသံက မကျယ်လှသော်လည်း ကုနင်းကတော့ ကြားနိုင်နေစဲပင်။
“ကုနတ်ဘုရားမ၊ ငါနင့်ကို ညနေစာဝယ်ကျွေးလို့ရမလား?” ကျန်းကျီခိုင် စိတ်လှုပ်ရှားမှုအပြည့်ဖြင့် ဖိတ်ခေါ်လိုက်သည်။
“ငါ့ကို ကုနင်းလို့ပဲခေါ်ပါ၊ ပြီးတော့ ငါပဲဝယ်ကျွေးပါ့မယ်!”
“ကောင်းပြီလေ။” ကျန်းကျီခိုင်လက်ခံလိုက်သည်။ ကုနင်း၏စီးပွားရေးလုပ်ငန်းအကြောင်း သူမတစ်စွန်းတစ်စသိထားတာကြောင့် ကုနင်းမှာ ငွေမပြတ်လပ်ကြောင်းလဲသိပေသည်။
