[Unicode]
အခန်း ၉၆၄ ဟိုတယ်သွားကြရအောင်
လင်ရှောင်းထင် ခဏတာအတွေးထဲနစ်သွားပြီးနောက်မှာတော့၊ “အမ်၊ ကိုယ်တို့ ညအဆာပြေသွားစားမယ့်အစီအစဉ်ကို ဖျက်လိုက်ရင်မကောင်းဘူးလား?”
ကုနင်း ကြောင်သွားကာ နားမလည်နိုင်စွာဖြင့် ပြန်မေးလိုက်သည်။ “ဘာလို့လဲ? ရှင်ဗိုက်မဆာဘူးလား?”
“မဆာဘူး။” လင်ရှောင်းထင် နှုတ်ခမ်းကိုစေ့လိုက်သည်။
တကယ်တော့ သူဆာနေခဲ့ကာ စားသောက်စရာကိုတော့မဟုတ်ပေ။ ဒီည သူတို့ညအဆာပြေသွားစားမည်ဆိုလျှင် နှစ်ယောက်တည်းနေဖို့ အချိန်သိပ်မရှိနိုင်တော့ပေ။ အရေးအကြီးဆုံးကတော့ သူBမြို့တွင် အကြာကြီးမနေနိုင်ဘဲ သန်ဘက်ခါမှာပဲ လစဉ်လေ့ကျင့်ရေးအတွက် တပ်ထဲကိုပြန်သွားရပေမည်။
တာဝန်ထမ်းဆောင်စရာမရှိခဲ့လျှင် လစဉ်လေ့ကျင့်ရေးကိုတော့ ဝင်ရမည်ဖြစ်သည်။ စည်းမျဉ်းကစည်းမျဉ်းပဲဖြစ်ကာ လိုက်နာမှဖြစ်မည်။ ဒါ့အပြင် သူကိုယ်တိုင်ကသာ ထိုစည်းမျဉ်းများကို ချမှတ်ခဲ့သူလဲဖြစ်နေသေးသည်။
“သွားရအောင်ပါ၊ တစ်ခုခုတော့စားမှဖြစ်မှာပေါ့။” ကုနင်းသည်တော့ လင်ရှောင်းထင်၏ကျန်းမာရေးအတွက် စိုးရိမ်နေသည်။
“ညဘက်အစာစားရင် ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားကို ထိန်းထားနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။ ခန္ဓာကိုယ်ကိုမထိန်းနိုင်ရင် တာဝန်ထမ်းဆောင်တဲ့အခါ မြန်မြန်ဆန်ဆန် မလှုပ်ရှားနိုင်ဘဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်။” လင်ရှောင်းထင်သည် လေးနက်လှသည့်အမူအရာဖြင့်ပြောလိုက်သော်လည်း ကုနင်းကတော့ သူလိမ်နေမှန်းသိပေသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် အရင်တုန်းကတည်းက အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ညဘက်မုန့်ထွက်စားလေ့ရှိခဲ့ကာ အခုလိုပြောဖူးသည်ကတော့ ပထမဆုံးအကြိမ်ပင်ဖြစ်သည်။
“မစားချင်ဘူးဆိုတော့ ဘာလုပ်ချင်တာလဲ?” ကုနင်းပြန်မေးလိုက်သည်။
“မင်းကိုယ်ဟွားဖုတောင်ကုန်းဆီပြန်မပို့ပေးခင် သီးသန့်အချိန်လေးရအောင် ဟိုတယ်ပဲသွားကြရင်ကော?”
