[Unicode]
အခန်း ၈၉၃ မြေအောက်ခန်း
“ဒီတစ်ခေါက်တော့ အားလုံး ကျွန်မစကားကိုပဲ နားထောင်စေချင်တယ်။” ကုနင်း အလေးအနက်ထားကာပြောလိုက်သည်။
“မင်းမှာ ဘာအစီအစဉ်ရှိလို့လဲ?” ဟဲရီရှောက် ပြန်မေးလိုက်ကာ လူတိုင်း၏အကြည့်အားလုံးကလဲ ကုနင်းဆီသို့ ကျရောက်လို့လာသည်။
“အရင်ဆုံး ရှောင်းထင်နဲ့ကျွန်မပဲ ကျွန်းပေါ်တက်သွားမယ်။ ကျန်တဲ့လူတွေက လှေပေါ်မှာပဲ နေခဲ့ကြ။ ဟဲရှီယန် ကျွန်းပေါ်မှာပဲ ရှိနေသေးတယ်ဆိုရင် ဟဲဟုန်ယွမ်ရဲ့လူတွေလဲ ရှိနေမှာပဲ။ ကျွန်မတို့အကုန် ကျွန်းပေါ်သွားလိုက်ရင် သူတို့တွေ ကျွန်မတို့လှေကို ခိုးပြီး ဟဲရှီယန်နဲ့အတူ ထွက်ပြေးသွားနိုင်တယ်။ ဒီလိုဆို ဟဲရှီယန်ကို မကယ်နိုင်သလို လှေမရှိတော့တာကြောင့် နောက်ကလိုက်ဖို့လဲ မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး။”
“သူ့ကိုရှာဖို့ မင်းတို့နှစ်ယောက်တည်း ကျွန်းပေါ်သွားတာက အရမ်းအန္တရာယ်များတယ်လေ။” ဟဲရီရှောက်က စိုးရိမ်နေခဲ့သည်။
“ဟုတ်သားပဲ။” ဟဲစစ်ရင်ကလဲ ထိုစကားကိုလက်ခံကာ၊ “သူတို့လူတွေဘယ်နှယောက်တောင်ရှိမလဲ ငါတို့မသိဘူးလေ။ နင်တို့နှစ်ယောက်ပဲ သွားမယ်ဆိုရင် အရမ်းအန္တရာယ်များတယ်။”
“အေးဆေးပါ။ ငါတို့နှစ်ယောက်တည်းကို နင်တို့တွေအားလုံး ပေါင်းတိုက်ရင်တောင်မှ နင်တို့ မနိုင်,နိုင်ပါဘူး။” ကုနင်း စိတ်ကြီးဝင်နေခြင်းမဟုတ်ဘဲ အမှန်တရားကိုသာ ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
ဘာပြောလိုက်တယ်?
ထိုစကားကြောင့် ဟဲရီရှောက်နှင့်ကျန်လူများ အံ့အားသင့်သွားကြရသည်။
သူတို့က အတိုက်အခိုက်လဲတောင်ကြတာလား?
……..
“အိုး၊ အရင်နေ့က နင် ဟုန်ယွဲ့ဖေးရဲ့လူတွေကို တစ်မိနစ်တည်းနဲ့ အနိုင်တိုက်ခဲ့သေးတယ်မဟုတ်လား?” ရုတ်တရက် ဟဲစစ်ရင်က အရင်နေ့က ကိစ္စကို အမှတ်ရသွားသည်။
“ဟုတ်တယ်လေ။”
“ဟုတ်ပါတယ်၊ နင်မှန်တယ်။ ငါတို့အားလုံးပေါင်းတောင် နင့်ကိုမယှဉ်နိုင်လောက်ဘူး။”
