[Unicode]
အခန်း ၉၂၁ စုံစမ်းခြင်းမရှိဘဲ စွပ်စွဲခြင်း
ရဲမေမှာ အသက်၂၇နှစ်လောက်ရှိပြီဖြစ်ကာ ရက်စက်သည့်စရိုက်ရှိပုံရသည်။
ကုနင်း၏တမူထူးခြားသည့်အလှနှင့် သူမဘေးမှခန့်ညားသည့်အမျိုးသားကို မြင်လိုက်သည်နှင့် ထိုရဲမေ၏မျက်လုံးထဲတွင် မနာလိုမှုအလင်းတန်းများ ဖြတ်ပြေးသွားလေသည်။
လူသတ်မှုဆိုသည့်စကားကြားသည်နှင့် အနားမှုဖြတ်သွားဖြတ်လာများကလဲ အနားသို့ဝန်းရံလာကာ ကုနင်းကို စောင်းကြည့်လာကြသည်။ ရဲမေကိုယ်တိုင်က ကုနင်းတို့ကိုဖမ်းလိုက်ဖို့ပြောနေတာကြောင့် ဖြတ်လျှောက်များကလဲ ကုနင်းကို လူသတ်သမားဟု ယုံကြည်လာကြသည်။
ရဲသားကျောင်းက ရဲမေ၏အပြောကြောင့် စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်လို့သွားသည်။ “ရဲမေကျန်း၊ ငါတို့အခုထိ ဘာကိုမှစုံစမ်းစစ်ဆေးတာမလုပ်ရသေးဘူး။ တဖက်သတ်ကောက်ချက်ချတာမျိုးမလုပ်ပါနဲ့။”
ပုံစံအရ ရဲသားကျောင်းက လူဖြောင့်လူမှန်တစ်ယောက်ဖြစ်ပုံရသည်။
“ရဲသားကျောင်း၊ မိန်းကလေးကျင်းကို သူတို့သတ်တယ်ဆိုတာ အသိသာကြီးပဲလေ။ ဒီထက်သိသာနေတဲ့အချက်မရှိတော့ဘူး။ ဒီအမှုကို မြန်နိုင်သမျှအမြန်ဆုံး ပိတ်အောင်ရှင်မလုပ်ဘူးဆိုရင် ကျွန်မတို့ကို ပိုပြဿနာကြီးစေလိမ့်မယ်။” ရဲမေကျန်းက အေးအေးလူလူပင်ပြောလိုက်သည်။ ကုနင်းအပြစ်ကင်းတာမကင်းတာကို သူမလုံးဝဂရုမစိုက်ပေ။ သူမအနေနှင့် ဒီအမှုကို အမြန်ဆုံးပိတ်သွားဖို့သာဖြစ်စေချင်နေသည်။ သူမတွင် တရားမျှတလိုစိတ်ဟူသည် တစိုးတစိလေးမှပင်ရှိမနေပေ။
လုံခြုံရေးကင်မရာများမှမြင်ထားတာဆိုတော့ သူမထင်မြင်ချက်ကို ဘယ်သူမှသံသယဝင်ကြမည်မဟုတ်ပေ။ သူမအပြစ်ဖို့ချင်သည့်လူကိုဖို့ပစ်ဖို့က အလွယ်လေးသာဖြစ်သည်။
ကုနင်းနှင့်အခြားလူများကတော့ ရဲမေကျန်း၏အပြောကြောင့် ဒေါသထွက်ကုန်ကြတော့သည်။ လင်ရှောင်းထင်က သူတို့ကိုယ်သူတို့ ကာကွယ်ပြောဆိုခြင်းလုပ်လိုပေမည့် ကုနင်းက သူ့ကိုတားလိုက်တာကြောင့် ဆက်ငြိမ်နေလိုက်သည်။
