[Unicode]
အခန်း ၉၁၈ ငရဲမှ
“ဘာဖြစ်သွားတာလဲ?”
“မသိဘူး၊ ကြောက်စရာကောင်းလိုက်တာ!”
“ငရဲကလာတဲ့အသံကြီးနဲ့တောင် တူတယ်။”
“ငါ့ကိုခြောက်မနေကြနဲ့၊ ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ ဘာငရဲမှမရှိဘူး။”
“ငရဲကလား ဘာလားတော့မသိဘူး၊ ဒါပေမယ့် မြေပြင်ကတော့ လှုပ်နေတယ်။ ငလျင်များလားပဲ?”
“ဘာ၊ ငလျင်? ဒီကျွန်းငယ်လေး မြုပ်သွားတော့မှာလား? ငါငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ မသေချင်သေးဘူး!”
“ငါလဲမသေချင်ဘူး! တခြားလူတွေကရော သေချင်နေလို့လား?”
………..
မိနစ်၂၀ကြာပြီးနောက် သရဲထီး၏ရုန်းကန်နေမှုများရပ်တန့်သွားကာ အပြည့်အဝလောင်ကျွမ်းပြီးသွားတော့သည်။
ထို့နောက် ကုနင်းပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ကုနင်း ရွက်လှေကိုထုတ်လိုက်ပြီး လမ်းကြောင်းထဲက ပိတ်ဆို့နေသည့်နေရာသို့ သွားလိုက်သည်။ ထိုနေရာသို့ရောက်ချိန်မှာတော့ ရွက်လှေကို စိတ်စွမ်းအင်အာကာပြင်ထဲပြန်ထည့်ကာ ရေထဲသို့ဒိုင်ဗင်ထိုးလိုက်ပြန်သည်။ လမ်းကြောင်းနေရာကို ကျော်ပြီး ကမ်းခြေဘက်ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။
ကုနင်း ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို တစ်ချက်အကဲခတ်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမအမြင်အာရုံထဲ လူတစ်ယောက်မှရှိမနေမှန်း သေချာကာမှ ရွက်လှေကိုပြန်ထုတ်ကာ ရွက်လွှင့်လာခဲ့သည်။
အစကတော့ ကျွန်းငယ်ပေါ်မှလူများမှာ သတိမထားမိခဲ့ကြဘဲ ရွက်လှေတော်တော်ဝေးဝေးကို ရောက်ချိန်မှာတော့ သတိထားမိသွားကာ စတင်အော်ဟစ်ကြတော့သည်။
သို့ပေမည့် သူတို့ဘယ်လောက်ပဲ အသံကွဲအောင်အော်နေပါစေ ပင်လယ်လေသံကြောင်း ကုနင်းကတော့ မကြားနိုင်ခဲ့ပေ။ တကယ်လို့များ သူမကြားနိုင်ခဲ့ရင်တောင်မှ သေချာပေါက် လျစ်လျူရှုထားမည်သာဖြစ်သည်။
ကုနင်း ဆိပ်ကမ်းနားပြန်ရောက်ခါနီးမှာတော့ “ထန်အိုက်နင်း”အဖြစ် ပြန်လည်ရုပ်ဖျက်ကာ လှေပြန်အပ်လိုက်သည်။
