Chapter 40

44 1 0
                                    


Pagi tu aku bangun untuk bersiap ke kelas. Aku tak pasti dah berapa lama aku tidur sebab malam tadi aku sempat terjaga beberapa kali. Semalam, lepas makan tengah hari, aku langsung tak keluar bilik. Masa aku tengah bersiap, aku pandang cermin, tengok muka sendiri—mata sembab sangat sebab menangis. Aku capai shades atas meja, terus pakai untuk sembunyikan kesan dari semalam.

"You can get through this, Noah," aku cuba bagi semangat pada diri sendiri sambil tengok bayangan aku di cermin. Lepas tu aku keluar bilik menuju ke meja makan.

Kat meja makan, Ayah dah bersiap dengan pakaian kerja dia, Mama tengah sibuk hidang makanan, dan macam biasa, Along masih tidur. Mama senyum sambil sapa aku, "Morning, Noah."

"Morning, Ma. Morning, Ayah," aku balas dengan nada biasa, cuba nampak normal.

"Haih, Angah, kenapa pagi-pagi dah pakai shades ni? Macam selebriti je," tanya Ayah, curiga.

"Mata Angah sakit, takut berjangkit," aku bohong. Aku tak nak diorang tahu aku tengah hancur sekarang. Ayah angguk je, macam terima alasan tu, dan terus sambung makan.

Aku makan sarapan dengan cepat, kemudian mintak izin nak ke kolej. Aku capai kunci kereta. Hari ni entah kenapa aku rasa nak drive sendiri instead of ikut mana-mana Grab. So aku pun gerak ke kampus.

Sampai kat kampus, aku nampak Alia dan Bob tengah tunggu aku kat pondok. Aku berjalan ke arah diorang sambil sapa, "Hai, korang."

"Hai, Noah," Alia dan Bob jawab sambil pandang aku pelik.

"Kenapa pakai shades ni, Noah? Cool sangat ke?" Alia tanya sambil ketawa kecil. Aku bagi alasan sama macam aku bagi kat Ayah tadi. "Mata sakit," aku jawab sambil senyum kecil. Tapi Bob tak percaya langsung.

"Noah, I know you're lying. It's okay, bila you dah ready, share je dengan kita," Bob cakap lembut, sambil pandang aku penuh understanding. Aku rasa lega sikit dengar dia cakap macam tu. At least aku ada kawan yang faham situasi aku walaupun aku tak explain apa-apa.

"Jom masuk kelas," ajak Bob sambil senyum. "Tapi ingat, Noah, kumbang bukan seekor. Eh, maksud aku, hidup ada banyak lagi peluang. Jangan stuck lama-lama, okay?" dia sambung dengan nada gurau. Aku tersenyum kecil, appreciate effort dia nak cheer aku up.

Dalam kelas, Madam Izzah pun tak terlepas nak tegur shades aku. "Noah, why are you wearing shades in class?" dia tanya dengan nada pelik tapi concern.

"Sorry, Madam. Mata saya sakit, sebab tu pakai shades," aku balas, cuba nampak tenang.

Madam angguk sambil berkata, "Kalau tak sihat, awak boleh balik berehat. Jangan paksa diri." Dia kemudian mula mengajar bab baru. Aku cuba fokus, tapi fikiran aku masih kacau-bilau.

Walaupun aku cuba kuatkan diri hari ni, bayangan semalam masih menghantui aku. Tapi at least, aku dah mulakan langkah pertama untuk teruskan hidup.

What you waiting for Where stories live. Discover now