Chapter 30

3.4K 398 9

by Doh_Clover

by Doh_Clover

Chapter-30
မေထုံရာသီ၏ရှုပ်ထွေးသောညအပိုင်း၂
.........

''ပန်းပွင့်မိန်းကလေး ငါတို့ကို မင်းသခင်ဆီ ခေါ်သွားပေး''

လီယီသည် ပန်းပွင့်မိန်းကလေး၏ ခေါင်းကို ပုတ်၍ လေသံမာမာဖြင့် ခြောက်ပြောသည်။
ပန်းပွင့်မိန်းကလေးသည် မနာခံပဲ ရန်ဆောင်၍ ပြန်ကြည့်၏။
လီယီသည် အကြိမ်ရေ အနည်းငယ်မျှထပ်၍ ခြိမ်းခြောက်သော်လည်း မရသည့်အတွက် ဘေးတွင်ရှိနေသော ကျန်းကျွင်းရှီကို စစ်ကူတောင်းလိုက်သည်။
''ညီအကိုကျန်းရေ...''

ကျန်းကျွင်းရှီသည် ကျပ်ထုတ်စီး၍ ချုပ်ထားသောကြက်တစ်ကောင်ကို ထုတ်ပြလိုက်၏။
၎င်းကြက်၏ နာမည်မှာ လန်ယာ ဖြစ်သည်။

ပန်းပွင့်မိန်းကလေးမှာ အချုပ်ခံထားရသောကြက်ကလေး လန်ယာကို မြင်သည်နှင့် ကြောက်လန့်တကြား လည်ဆန်မွှေးများကိုခါကာ အော်မြည်၏။
လီယီသည် ကြိမ်တံ ခပ်သေးသေးတစ်ချောင်းကို ထုတ်ပြပြီး ထပ်၍ ခြိမ်းခြောက်သည်။

''မင်း ငါတို့ကိုမနာခံဘူးဆိုရင် မင်းရဲ့သူငယ်ချင်းကိုနှိပ်စက်မယ်''
ပန်းပွင့်မိန်းကလေးသည် ကြေကွဲဝမ်းနည်း၍ ဒေါသထွက်နေသော မျက်ထောင့်နီကြီးများဖြင့် လီယီကို တစ်လှည့် လန်ယာကို တစ်လှည့်ကြည့်၏။
နောက်ဆုံးတွင် လီယီ ကြိမ်လုံးကို မြှောက်လိုက်သောအခါမှ ဦးညွှတ်အလျော့ပေး၍ နာခံရန်သဘောတူလိုက်၏။
ကြက်ကလေး လန်ယာမှာတော့ ပန်းပွင့်မိန်းကလေးကိုကြည့်ကာ မျက်လုံးထဲမှ မျက်ရည်များ ကျနေသည်။
လန်ယာနှင့် ပန်းပွင့်မိန်းကလေးတို့ တစ်ကောင်နှင့်တစ်ကောင် ချစ်ချစ်ခင်ခင် ကြင်ကြင်နာနာ ကြည့်နေကြသောမြင်ကွင်းမှာ လီယီနှင့် ကျန်းကျွင်းရှီတို့ကိုလည်း မေတ္တာဓာတ်များ ကူးစက်စေ၏။

ထို့နောက် ပန်းပွင့်မိန်းကလေးသည် လီယီတို့ လက်မှလွတ်သည်နှင့် အမြှောက်ကျည်ဆန်ကဲ့သို့ တရှိန်ထိုး ပြေးထွက်သွား၏။ ၎င်းသည် လီယီတို့ သူ့အနောက်အမှီလိုက်မလာနိုင်ရန် တမင်အမြန်ပြေးသွားခြင်းဖြစ်သည်။
သို့သော် ကံမကောင်းစွာဖြင့် ကျန်းကျွင်းရှီက အနည်းငယ်နှေးသော်လည်း လီယီကတော့ ၎င်းနောက် အမှီပြေးလိုက်နိုင်သည်။
ကျန်းကျွင်းရှီနှင့် လီယီတို့မှာ ပြည့်တန်ဆာအိမ်၌ ပျော်ပါးနေမည့် နျဲပုဖန် ရှိရာသို့ ညကြီးအချိန်မတော်တွင် အပြေးအလွှားသွားနေကြရ၏။

ထိုအချိန်၌ ရှန်ဟဲဂေဟာတွင် နျဲ့ပုဖန်သည်မိန်းကလေး သုံးယောက်နှင့် ပျော်ပျော်ပါးပါး ကစားနေ၏။ ၎င်းတို့ ဆော့နေသော ကစားနည်းတွင် ယောကျ်ားလေးက ရှုံးလျှင် အရက်သောက်ရမည်ဖြစ်ပြီး မိန်းကလေးဘက်က ရှုံးလျှင် အဝတ်ချွတ်ရမည်။ အပျော်မယ်လေးများ၏ အလှသည် သူတော်စင်တောင် ဈာန်လျှောစေနိုင်သော အလှမျိုးဖြစ်သည်။ နျဲ့ပုဖန်သည် ထိုသို့ညစ်တီးညစ်ပတ် ကစားနည်းများတွင် ကျွမ်းကျင်သူဟု မည်သူက ထင်မည်နည်း။ ကစားနည်းမျိုးစုံ ကစားကြသည့်နောက်တွင် နျဲ့ပုဖန်က ဆယ်ပွဲမှာကိုးပွဲနှုန်းဖြင့် နိုင်နေ၏။ မိန်းကလေး သုံးယောက်ကတစ်ဖက် နျဲ့ပုဖန်က တစ်ဖက်ကစားသော်လည်း မိန်းကလေးများမှာ ခဏအတွင်းရှုံးကုန်ကြ၍ အဝတ်များချွတ်ရ၏။ နောက်ဆုံးတွင် အတွင်းခံနှင့် ရင်ဝတ်လေးသာ ကျန်ကြတော့သည်။
မိန်းကလေးသုံးယောက်မှာ နျဲ့ပုဖန်၏ ကစားနည်းများကို ဆက်မစားနိုင်တော့သည့်အတွက် ၎င်းတို့စိတ်တိုင်းကျ ကစားပေးဖို့တောင်းဆိုကြသည်။ နျဲ့ပုဖန်ကလည်း ညှာတာသောအားဖြင့် လက်ခံပေးလိုက်သည်။ ကစားနည်းအသစ်၏ စည်းမျဥ်းမှာ မိန်းကလေးတွေဘက်ကရှုံးရင် အရက်သောက်ရမည်ဖြစ်ပြီး ယောကျ်ားလေးဘက်ကရှုံးလျှင် ဝတ်ချွတ်ရမည်။ အစောကနှင့် ပြောင်းပြန်ဖြစ်သည်။
နဂိုအတိုင်း ဆက်ဆော့နေပါက သူမတို့ ရှုံးလျှင်အရှက်ကွဲရတော့မည်ဖြစ်သည်။
သို့သော် စိတ်မကောင်းစရာက မိန်းကလေးများအတွေးမှားသွားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ နျဲ့ပုဖန်သည် မည်သည့်ဂိမ်း၌မဆို ပါရမီရှိသူကဲ့သို့ စိတ်အားထက်သန်ပြီး နိုင်နေသည်။ ရင်ခံအတွင်းဝတ်များသာ ကျန်ကြသောမိန်းကလေးတို့မှာ အရက်ဆက်တိုက်သောက်နေရသောကြောင့် မူးဝေကာမျက်နှာများ နီရဲနေကြသည်။ ထိုသို့ ပရမ်းပတာမြင်ကွင်းမျိုးသည် လျှို့ယန်အာ အတွက်တော့ ဒီဘဝမှာ ရိုးနေပြီဖြစ်သည်။ မျက်စိရှေ့မှာမိန်းကလေးများ၏ အမြင်မတော်သော မြင်ကွင်းများကို မြင်တွေ့ရသော်လည်း သူမက အိန္နြေမပျက် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပင် ဗျက်စောင်း ဆက်တီးနေခဲ့၏။

တဆက်တည်းမှာပဲ ကျောက်စိမ်းကဲ့သို့ စိမ်းစိုသော သွေးကြောမျှင်များရှိသည့် သွယ်လျပျော့ပြောင်းသော လက်တံလေးသည် နျဲ့ပုဖန်၏ လည်တိုင်ကိုသိုင်းဖက်လာ၏။
''သခင်လေးက လူကောင်းလား လူဆိုးလေးလား၊ ရှင်က အရက်သောက်တဲ့ဂိမ်းမှာတော့ ဆရာတစ်ဆူပဲနော်။ ဒါပေမယ့် ဘာလို့ ဘုန်းကြီးကြီးလို မတုန်မလှုပ်နဲ့ ရိုးသားချင်ယောင်ဆောင်နေတာလဲ။ ကျွန်မတို့တွေ အပေါ် ...''

''ဟုတ်တယ်''
နောက် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကလည်း နျဲ့ပုဖန် ရင်ဘက်ကို မှီကာ သူမ၏ လက်ချောင်းလေးများဖြင့် နျဲ့ပုဖန် အင်္ကျီကို လှန်ကာ ရင်ဘတ်အား ပွတ်သပ်လေ၏။
''သခင်လေးက ဒီလောက်နဲ့တင်းတိမ်နေပြီလား။ ရှေ့မဆက်ချင်ဘူးလား''

''ကျွန်မတို့ညီမသုံးယောက်လုံး သခင်လေးကိုအတူတူပြုစုပေးမယ်လေ''
တတိယမြောက် မိန်းကလေးက နျဲ့ပုဖန်ပေါင်ပေါ်၌ထိုင်ကာ နျဲ့ပုဖန်၏ မျက်နှာကို မထိတထိနမ်း၍ ညုတုတုလေးကြည့်နေ၏။

''ကောင်းပါပြီ၊ ဒါပေမယ့်...''

နျဲ့ပုဖန်မှာ မိန်းကလေးတွေ၏ အပြုအမူကြောင့် မသက်မသာဖြစ်သွားသည်။ သူ့ရှေ့က မိန်းမလှလေးတွေ ဆွဲဆောင်မှုရှိလှပေမယ့် ယောကျ်ားကောင်းတွေက စည်းစောင့်ထိမ်းရမည်လေ။

''တုံ့ဆိုင်းမနေပါနဲ့ရှင်''
မိန်းကလေးများသည် သူ့အားဆွဲခေါ်ကာ လိုက်ကာနောက်ကွယ်ကရကုတင်ဆီခေါ်သွား၏။ ဒီလိုမျိုးရုပ်ရည်ချောမောခန့်ညားပြီး ရက်ရောတဲ့သခင်လေးတွေက ပြည့်တန်ဆာအိမ်လိုနေရာကို လာတာရှားသည်လေ၊ ဘယ်လိုလုပ် လက်လွှတ်ပေးလို့ဖြစ်ပါ့မလဲ။

နျဲ့ပုဖန်လည်း လိုက်ကာနောက်က ကုတင်ပေါ်သို့ပါသွားပေမယ့် မိန်းကလေးတွေ အရက်တော်တော်မူးနေပြီဆိုတာကို သိသောကြောင့် စိတ်လျော့လိုက်၏။ ပြီးတော့ မေးကြည့်သည်။

''မိန်းကလေးတို့တွေ မအိပ်ကြသေးခင် တစ်ခုလောက်ပြောကြည့်စမ်းပါ။ ပုံမှန်းအားဖြင့် ဘယ်လိုမျိုးဧည့်သည်တွေကို လက်ခံလေ့ရှိကြလဲ''

ထိုသို့မေးလိုက်သည်နှင့် မိန်းကလေးများ၏ မျက်နှာတွင် ဝမ်းနည်းခြင်းနှင့် ဒေါသများ ရောထွေးနေသော အမူအရာပေါ်လာ၏။ ၎င်းတို့ထဲမှ တစ်ယောက်က ပြန်မဖြေခင်အထိ ထိုအမူအရာဖြင့် နျဲ့ပုဖန်ကို စေ့စေ့ကြည့်နေကြသည်။

''ဧည့်သည်လူပေါင်းစုံလက်ခံရတယ်၊ ပြည့်တန်ဆာရုံကိုလာတဲ့ဘယ်ယောကျ်ားမှမကောင်းဘူး''

ထိုအကြောင်းကိုပြောရလျှင် ပြည့်တန်ဆာမိန်းကလေးများအဖို့ မဆုံးနိုင်သော ရင်နင့်ဖွယ်ဇာတ်လမ်းများဖြစ်သည်။ ဟိုးရှေးရှေးကတည်းက ပြည့်တန်ဆာဟူသည်မှာ အမြဲအနှိမ်ခံ၊ အနှစ်ခံဖြစ်၍ စိတ်လက်ချမ်းသာမနေကြရပေ။ ဤသည်မှစ၍ ပြည့်တန်ဆာမိန်းကလေးများသည် သူမတို့၏ ရင်နင့်ဖွယ်ဇာတ်လမ်းများကို နျဲ့ပုဖတ်အား တစ်ယောက်တစ်ပေါက် ရင်ဖွင့်ကြ၏။

ကောင်းကင်၌ လမင်းသည် ထိန်ထိန်သာလျှက်ရှိနေ၏။
အခန်းအတွင်း ဖယောင်းတိုင်များ၏ မီးတောက်တို့မှာ ဘယ်ညာသို့ ငြိမ့်ငြိမ်ညောင်းညောင်း ယိမ်းနွဲ့နေ၏။ ဆူညံ၍ ရှုပ်ရှက်ခတ်နေသော ပတ်ဝန်းကျင်သည် ညဦးပိုင်းကနှင့် ဆန့်ကျင်လျှက် တိတ်ဆိတွငြိမ်သက်နေချေပြီ။
နျဲ့ပုဖန်သည် အိပ်ပျော်နေသော မိန်းကလေးသုံးယောက်ကြားတွင် အိပ်မပျော်နိုင်ပဲ ပြတင်းပေါက်မှကောင်းကင်ကြီးကို ငေးကာ အတွေးနယ်ချဲ့နေ၏။
အတန်ကြာပြီးနောက်တွင် သူထထိုင်လိုက်သည်။ တစ်ပြိုင်နက်တည်းမှာပင် ကျန်းကျွင်းရှီနှင့် လီယီတို့ကို ဤပြည့်တန်ဆာများနှင့် မဆက်ပေးတော့ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။ ဤသို့သော သနားစရာ မိန်းကလေးများသည် သူ့အမြင်တွင်ဆွဲမက်ဖွယ်မရှိချေ။
ထို့နောက် နျဲ့ပုဖန်သည် ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ စားပွဲပေါ်တွင် ဝန်ဆောင်ခ ငွေသားငါးဆယ့်နှစ်ဆတင်ထားလိုက်၏။
နောက် ကြမ်းပြင်ပေါ်ပြန့်ကျဲ နေသောဝတ်ရုံကိုကောက်စွတ်လိုက်၏။ သူ နတ်မိမယ် ယုချုံကို ပြန်ရှာရဦးမည်။
ထိုစဥ်မှာပဲ သူခါးစည်းကြိုး ပြန်ဝတ်ခါနီးအချိန်တွင် အခန်းတံခါးကို တစ်စုံတစ်ယောက်က ဝုန်းကနဲဆောင့်ဖွင့်လိုက်၏။ ထိုသူမှာ လီယီ ဖြစ်သည်။ လီယီသည် အခန်းထဲက မြင်ကွင်းကို မှုန်ကုပ်ကုပ်ဖြင့်ကြည့်သည်။
နျဲ့ပုဖန်ကို တစ်ချက်စိုက်ကြည့်ပြီးနောက် ကုတင်ပေါ်၌ အိပ်ပျော်နေသောမိန်းကလေးများကိုသတိထားမိသွား၏။

''အိုး...''
နျဲ့ပုဖန်မှာ ယခုတွင် သူပြည့်တန်ဆာခန်း လာရသည့်ကိစ္စကို ဆင်ခြေမျိုးစုံပေးရတော့မည်။
သို့သော် လီယီသည် သူ့ကို စကားပြောခွင့်လေးတောင် မပေးပေ၊ နျဲ့ပုဖန် ကြောင်၍ ရပ်နေစဥ်မှာပဲ ခါးကနေ ပွေ့ချီ၍ ပြတင်းပေါက်မှ ခုန်ချကာ အမှောင်ထဲသို့ ပြေးဝင်သွားခဲ့၏။

ကျန်းကျွင်းရှီသည် အမြန်မပြေးနိုင်သောကြောင့် ဘာဖြစ်လာမှန်းမသိပဲ ၎င်းတို့နောက်မှ ပန်းပွင့်မိန်းကလေးနှင့်အတူ ခပ်ဖြေးဖြေးလိုက်လာရသည်။
မျက်နှာလည် သုန်မှုန်နေပြီး နျဲ့ပုဖန်တို့ ဘာဖြစ်လာကြသလဲဆိုတာကို သိချင်နေသည်။
စိတ်စောနေသော ကျန်းကျွင်းရှီသည် ပန်းပွင့်မိန်းကလေးကိုသာ မဲ၍ အော်လိုက်သည်။
''မင်း သခင်နောက်ကို မြန်မြန်လိုက်စမ်း။ ဟိုမှာမျက်ခြေပျက်တော့မယ်''

ပန်းပွင့်မိန်းကလေးသည် သူ့ကိုတစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး ပိုဖြေးဖြေးလျောက်၏။

လီယီက လမ်းတစ်လျောက်လုံးထမ်းပြီး ပြေးလာတာကြောင့် နျဲ့ပုဖန်မှာ မူဝေးကာ အော့အံမတတ်ဖြစ်နေချေပြီ။

''လီယီ၊ ရပ်စမ်း မင်းဘာတွေလုပ်နေတာလဲ။ ရူးနေလား''
နျဲ့ပုဖန် အပေါ်မှ အော်နေသည်။
''ငါ သေတော့မယ်''
လီယီက ဘာမှပြန်မပြောပေ။

''မင်း ငါ့ကို ညသန်းခေါင်ကြီး ဘယ်ခေါ်သွားနေတာလဲ''

နျဲ့ပုဖန်သည် ရေငတ်နေသော ငါးတစ်ကောင်သဖွယ် ဖျတ်ဖျတ်လူးကာ အော်ဟစ်ရုန်းကန်နေ၏။
သို့သော် လီယီသည် အပြေးမပြတ်ပဲ ဘာမှမပြောပဲနေ,နေသည်။

အတန်ကြာပြီးနောက်တွင် မှောင်မိုက်တိတ်ဆိတ်နေသော ခြံဝန်းတစ်ခုအတွင်းသို့ သူတို့ရောက်လာ၏။ လီယီသည် တံခါးကို ကန်ဖွင့်လိုက်သည်။
ထို့နောက် အိမ်ထဲသို့ ဝင်လိုက်ပြီး နျဲ့ပုဖန်အား ကုတင်ပေါ်၌ ပစ်ချလိုက်၏။

ထို့နောက် နျဲ့ပုဖန်ကို ရုန်းကန်ချိန်တောင်မပေးပဲ ခါးမှ ခါးစည်းကြိုးကိုဖြည်ကာ နျဲ့ပုဖန်၏ လက်များကို ကုတင်တိုင်၌ ချည်နှောင်လိုက်သည်။ ဖယောင်းတိုင် မီးအလင်းရောင်ကိုလည်း မှုန်ပြပြသာဖြစ်အောင် အုပ်ဆောင်းအုပ်၍ ထွန်းထားသည်။

''မင်း ဘာလုပ်တာလဲ''
နျဲ့ပုဖန်မှာ ကြောက်လန့်တကြား အော်နေသည်။

လီယီက ဘာမှမပြောပဲ သူ့အဝတ်များကို တစ်လွှာချင်း ချွတ်ချသည်။

နျဲ့ပုဖန်မှာ ထိုအဖြစ်အပျက်ကြောင့် မျက်လုံးများပြူးကာ ပို၍ ထိတ်လန့်သွားရသည်။

''လီယီ မင်းဘာလုပ်မလို့လဲ...''

နျဲ့ပုဖန်မှာ အခုမှ ကြောက်ရကောင်းမှန်း သိနေသည်။

''မင်းရဲ့ ပိုသန်မာတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကြီးအားကိုးနဲ့ ငါ့ကိုသေလောက်တဲ့အထိ အရှက်တကွဲဖြစ်အောင် လုပ်ဖို့ကြံနေတာလား''

လီယီသည် နောက်ဆုံးအတွင်းခံအဝတ်ကို ချွတ်ကာ ကုတင်ပေါ်သို့တက်လာပြီး နျဲ့ပုဖန်၏ အဝတ်များကိုလည်း စတင်ဆုတ်ဖြဲတော့သည်။

''လီယီ၊ ငါ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုမကြည့်ချင်ပါနဲ့။ မင်းက ပိုတောင့်ပါတယ်ကွာ''

နျဲ့ပုဖန် ခင်မျာ ကြောက်ကာလန့်ကာ အော်နေလေသည်။

''ပါးစပ်ပိတ်ထားစမ်း''
လီယီသည် မှုန်သုန်နေသော မျက်နှာကြီးဖြင့် ပိတ်ဟောက်လိုက်၏။

''ဒီလို အခြေအနေမှာတောင် မင်းက အရူးချီးပန်းတွေအော်ပြီး ရူးချင်ယောင်ဆောင်နေတုန်းပဲ''

''ဘာကို ရူးချင်ယောင်ဆောင်တာလဲ''
နျဲ့ပုဖန်က ဒေါသတကြီး ပြန်အော်သည်။
''ငါက အမြဲဉာဏ်ပညာကြီးပြီး ရူးသွပ်တယ်။ ဟုတ်တယ်၊ ငါက အချိန်မရွေးနေရာမရွေး ရူးရူးမိုက်မိုက်တွေ လျောက်လုပ်နေတာ''

လီယီသည် သက်ပြင်းချကာ နျဲ့ပုဖန်အား လည်ပင်းညှစ်သတ်ချင်နေသော ဒေါသကို ထိန်းထားရ၏။

လီယီ၏ တည်ငြိမ်သွားသော အခြေအနေကြောင့် နျဲ့ပုဖန်လည်း စိတ်သက်သာရာရသွားသည်။

''လီယီ၊ မင်းက မသိရင် လူသတ်တော့မယ့်အတိုင်းပဲ။ အဲ့လိုကြီးမလုပ်စမ်းပါနဲ့ ကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်"

''အေး၊ ငါမင်းကိုသတ်တော့မလို့ပဲ''

''မသတ်ပါနဲ့။ ငါဘာလုပ်မိလို့လဲ''

''မင်းက ပြန်မေးရဲသေးတယ်''
လီယီသည် အဝတ်တွေကို ဖယ်ရင်း ခပ်တည်တည်ကြီးဆို၏။

''ကိုယ့်ကိုယ်ကို စင်ကြယ်လှပါချည်ရဲ့ဆိုပြီး ဒီလိုကိစ္စတွေမှာ သတိသိပ်ရှိတဲ့ကောင်က မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်းမှာ ပြည့်တန်ဆာခန်းကို လစ်ထွက်သွားပြီး အပျော်မယ်သုံးယောက်နဲ့ အိပ်နေတယ်တဲ့လေ။ မင်း သိပ်တော်ပါပေတယ်''

''ငါမှားတယ်ဆိုပေမယ့် ငါတကယ်ကို စင်ကြယ်ပြီးသတိကြီးကြီးနေခဲ့တာပါ''
နျဲ့ပုဖန်က ခြေဆောင့်ကာ ပြန်အော်သည်။

''ဒါတော့ ဟုတ်မဟုတ် ငါကိုယ်တိုင် စစ်ဆေးရလိမ့်မယ်''
လီယီသည် နျဲ့ပုဖန်၏ ခြေထောက်များကို ချုပ်ထားလိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးများက ရမ္မက်ခိုးများ ဝေနေ၏။

နျဲ့ပုဖန်သည် လီယီ၏ ဗလာကျင်းနေသောခန္ဓာကိုယ်နှင့် သူ၏ အဝတ်မကပ်တော့သောခန္ဓာကိုယ်တို့ ထိတွေ့ပူးကပ်လာသောကြောင့် နေရခက်စွာ အောက်မှ လှုပ်ရှားရုန်းကန်၏။ လီယီကိုလည်း တိုးတိုးပြောလိုက်သေးသည်။

''လီယီ၊ မင်းဆန္ဒဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ ငါသိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မင်းရဲ့မိတ်လိုက်ဖော်ကို ငါမဟုတ်ပဲတခြားတစ်ယောက်နဲ့ လုပ်ပါလား''

လီယီသည် ဆဲဆိုပစ်ချင်နေသော သူ့ဒေါသသူ ထိန်းထားရသည်။

''ဟုတ်ပြီလေ''

နျဲ့ပုဖန်မှာ ခေါင်း ဘယ်ညာရမ်းလျှက် တစ်ယောက်ယောက်ကို အကူညီတောင်းရန်အော်ဟစ်နေ၏။
သို့သော် လီယီက နျဲ့ပုဖန်၏ အောက်ပိုင်းကို သူ့အောက်ပိုင်းဖြင့် ထိကပ်ကာ ပွတ်သပ်လိုက်သောကြောင့် နျဲ့ပုဖန်မှာ ထွန့်ထွန့်လူးသွားရသည်။ ခြေထောက်များဖြင့်လည်း ကုတင်ကျိုးကျမတက် ဆက်တိုက် ကန်ကြောက် ရုန်းကန်နေသည်။

ထို့ကြောင့် လီယီသည် နျဲ့ပုဖန်၏ ခြေထောက်များကို သူ့ခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် တက်ဖိ၍ ချုပ်ထားလိုက်သည်။

''အား အား အား''

နျဲ့ပုဖန်သည် နာကျင်လွန်းသောကြောင့် သည်းသည်းထန်ထန် အော်ငိုကာ လွတ်မြောက်ဖို့အတွက်အသနားခံသည်။

''အော်လေ အော်။ မင်းလည်ချောင်းကွဲအောင် အော်။ မင်းကို လာကယ်မယ့်သူ ဘယ်သူ့မှမရှိဘူး၊ ဒီနေရာက တောနက်ကြီးထဲမှာ သားရဲတိရစ္ဆာန်ကောင်တွေက လွဲရင်ဘာမှမရှိဘူး''
လီယီ၏ မျက်နှာသည် အမှောင်ဓာတ်တစ်ဝက် စိတ်အား ထက်သန်မှု တစ်ဝက် ရှိနေ၏။ အကောင်းနှင့်အဆိုး ပေါင်စပ်ထားသော ပြရုပ်တစ်ခုသဖွယ်ဖြစ်သည်။
နျဲ့ပုဖန် မှာပို၍ ကြောက်လန့်တုန်လှုပ်နေကသည်။
''လီယီ၊ မင်းမှာမကောင်းဆိုးဝါးတွေ စွဲကပ်နေတာလား''

''အေး၊ အဲ့ဒီမကောင်းဆိုးဝါးက အခု မင်းကို ဖမ်းထားတယ်လေ''
တစ်ဆက်တည်း လီယီ သည် နျဲ့ပုဖန် ၏ လည်တိုင်ကို လျှာဖြင့် လျက်၍ နမ်းလိုက်သည်။ နျဲ့ပုဖန်ခေါင်းခါ၍ ရုန်းလိုက်သည်။

ထို့နောက် လေသံကို လျော့ကာ ချော့မော့ပြောဖို့ ကြိုးစားသည်။

''ငါက ဆိုးယုတ်တဲ့ကိစ္စတွေကို စွန့်ပစ်ပြီးသူတော်ကောင်းလိုနေ,နေတာ နှစ်တွေ ကြာပါပြီကွာ''

''မင်းက သူတော်ကောင်းတဲ့လား။ ဒါဆိိုမင်း ဆိုးတဲ့အခါ ဘယ်လိုမျိုးဖြစ်မလဲ''
လီယီ၏ ဘယ်လက်သည် နျဲ့ပုဖန်၏ ပေါင်တံတစ်လျောက် ပွတ်သပ်လျှက်ရှိသည်။

နျဲ့ပုဖန်မှာ ကြက်သီးမွေးညင်းများထနေပြီး ထပ်၍ အသနားခံပြောကြည့်သည်။
''ဒီလိုလုပ်လို့ ငါကိုယ်ဝန်ရသွားရင် ဘယ်နဲ့လုပ်မလဲ''

''......''
လီယီမှာ ခေတ္တမျှစွံ့အသွားသည်။ သို့သော် ခပ်ရွဲ့ရွဲဲပြန်ပြော၍ ပြောလိုက်သည်။

''မင်း ကလေးမွေးပေးနိုင်မလား ကြည့်ရတာပေါ့''

ထို့နောက် လီယီ၏ လက်များသည် အဓိကအပေါက်လေးကို ပိုဝင်ဖို့ကြိုးစားလာ၏။

''နေဦး၊ ဒီလိုလုပ်ရအောင်''
နျဲ့ပုဖန်က ထပ်နားချဖို့ ကြိုးစားသည်။
''ဒါကို ငါတို့ ကြွက်သားတစ်ရှူးတွေအကြောင်း ထပ်လေ့လာပြီးမှ လုပ်ရအောင် ငါ့လည်းကိုယ်ဝန်ဆောင်ဖို့ အဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူး''

''ဒီလိုကိစ္စတွေက စာလေ့လာရုံနဲ့မရဘူး။ မင်းလက်တွေ့လုပ်ကြည့်မှ သိမှာလေ''
လီယီ၏ ဆိုးသွမ်းသော လက်ချောင်းများက နျဲ့ပုဖန်၏ အပေါက်လေးထဲ နယ်ချဲ့၍ အားနည်းလာအောင်လုပ်နေသကဲ့သို့ ဖြစ်သည်။

''ဟမ်း ... ထပ်ပြီး မထည့်ပါနဲ့တော့''
နျဲ့ပုဖန်သည် စိတ်ကို ချုပ်တီးကာ တားနေသည်။
လီယီသည် နားမထောင်ပေ၊ ခေါင်းငုံ့၍ နျဲ့ပုဖန်၏ ရင်ဘတ်အားလျှာဖြင့် လျက်ကာ ခန္ဓာကိုယ်၏ အားနည်းချက်လေးများကို လက်ချောင်းတို့ဖြင့်ဆက်လက် ရှာဖွေနေလေသည်။

၎င်း အိမ်ထဲတွင် စကားသံများ ဆူညံသံများတဖြေးဖြေးပျောက်ကွယ်သွားပြီး လိင်ဆက်ဆံနေသော ယောကျ်ားနှစ်ဦး၏ ပုံရိပ်မှာ မီးအလင်းရောင်ဖျော့ဖျော့အောက်၌ အရိပ်ထင်နေလေသည်။

''မရဘူး၊ ငါထည့်လိုက်တော့မယ်''

လီယီ၏ သြောရှရှ အသံက နျဲ့ပုဖန် နားသို့ လျှပ်ပြေးသွား၏။

''မလုပ်နဲ့ ငါတို့နောက်တစ်မျိုးထပ်ဆွေးနွေးရအောင် ... အား ...''

နျဲ့ပုဖန်သည် မျက်ဖြူစိုက်ကာ နောက်ဆုံး၌ သေလုမျောပါး နာကျင်စွာ ခံစားလိုက်ရ၏။ လီယီသည် နျဲ့ပုဖန် နာကျင်မှု သက်သာသည့်အထိတောင် မစောင့်ပဲ အဆုံးထိ ဆက်သွင်းလိုက်သည်။

''နာတယ်။ သေတော့မယ်။ မင်းလူသတ်နေတာလား''
နျဲ့ပုဖန် ခင်မျာ အံကြိတ်လျှက် အော်ရှာသည်။

လီယီသည် နျဲ့ပုဖန် ခါးမှ ထိန်းထားပြီး ချက်ချင်းအသွင်းအထုတ် ဆက်မလုပ်သေးပဲ နျဲ့ပုဖန် နေသားကျလောက်သည်အထိ ဖြေးဖြေးချင်းလှုပ်ကာနေ,နေ၏။

နျဲ့ပုဖန်၏ ခန္ဓာကိုယ်မှာ အပေါ်က လူကြောင့် တဆက်ဆက်တုန်နေရသည်။
''ငါမခံစားနိုင်တော့ဘူး။ နာလွန်းလို့ သေတော့မယ်''

''မင်းကို သေအောင်တော့ မလုပ်ပါဘူး''

လီယီသည် ပြုံးလျှက်ဆိုသည်။
ထို့နောက် အောက်ပိုင်းကို အနည်းငယ်မျှ နေသားကျအောင် လှုပ်ပြီးနောက် အရှိန်ဖြင့် တရကြမ်းထိုးသွင်းလိုက်လေ၏။

''တော်ပါတော့၊ ငါဘယ်လိုမှ မခံနိုင်တော့ဘူး''
နျဲ့ပုဖန်သည် ခန္ဓာကိုယ်ကို တွန်လိမ် ရုန်းကန်နေ၏။ သူ့ကိုယ်ပေါ်က မကောင်းဆိုးဝါးကောင်ကို ထိုးကြိတ်ဖို့ အချုပ်ခံထားရသော သူ့လက်များကိုလည်း လွတ်အောင်ရုန်းနေသည်။

''မကြောက်ပါနဲ့။ ညက အရှည်ကြီး ကျန်ပါသေးတယ်''

''မင်းလောက်တော့ ဘယ်ဟာမှ မဆိုးသေးဘူး။''
နျဲ့ပုဖန်သည် မလွတ်နိင်မှန်းသိသည့်နောက် ထပ်၍ အော်ဟစ်ပြန်သည်။

''မင်းက သိုင်းပညာ အားကိုးနဲ့ မင်းကိုယ်မင်းအထင်ကြီးပြီး ငါလို ရွာလူကြီးကို အနိုင်ကျင့်တယ်။ မင်းမှာ တကယ်အရည်အချင်းရှိရင် ငါ့ကို လွတ်ပေးလိုက်စမ်းပါ။ တစ်ယောက်ချင်းယှဥ်မယ်''

''တစ်ယောက်ချင်း ယှဥ်မယ် ဟုတ်လား''
လီယီ၏ မျက်လုံးများက နျဲ့ပုဖန်၏ စကားကို လှောင်နေသကဲ့သို့ လုပ်ရပ်ကလည်း ပိုမိုကြမ်းတမ်းလာ၏။

''ငါက ဘာဖြစ်နေလို့လဲ။ မင်းက ငါ့ကို အထင်သေးတာလား''

''မင်းက ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး''

''ငါ...ငါမင်းကို သတ်ပစ်မယ်''

နျဲ့ပုဖန်သည် ထိုသို့ ကြိမ်းဝါးပြီးနောက် သူ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကတ်ကြေးသဖွယ် လိမ်ကာ လီယီကို ညှပ်ထားဖို့ ကြိုးစားသည်။

လီယီသည် နူးနူးညံ့ညံ့ ပြုံးလိုက်သည်။
နျဲ့ပုဖန်က အရမ်းလည်တဲ့ကောင်၊ သူ့ကို စကားပြောခွင့်မပေးတာ ပိုကောင်းတယ်။
လီယီသည် နျဲ့ပုဖန်၏ ပါးစပ်ပိတ်သွားစေရန်အားဖြင့် ချုပ်ကာ နမ်းလိုက်၏။ ခဏအကြာမှာတော့ နျဲ့ပုဖန်လည်း အားပျော့ကျသွားခဲ့သည်။
ထိုည၌ နျဲ့ပုဖန်သည် လုံးဝအဖျက်စီးခံ၊ အစားသုံးခံလိုက်ရလေ၏။ နှစ်နှစ်ဆယ်ကျော် ထိန်းသိမ်းထားခဲ့သော သူ့လူပျိုရည်မှာ ထိုညတွင် ပျက်စီးခဲ့ရလေသည်။

ကြက်သခင် နျဲ့ပုဖန် (Complete ✅)

Chapter 30

Promoted stories

You'll also like