Chapter 92

1.3K 139 0

by Doh_Clover

by Doh_Clover

Chapter - 92
အချစ်အတွက် တိုက်ပွဲ (အပိုင်း - ၁၆)

''ဘာ..အဲ့ကောင်က ကျီယုကျွန်းကို သွားတဲ့ တခြားသင်္ဘောပေါ် တတ်သွားတယ်၊ ဟုတ်လား''

လင်းယုံလေး 'လက်နက်ကြီး' မှ ယူလာသော စာကိုဖတ်ရင်း ကျန်းကျွင်းရှီ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွား၏။

''ဘာလဲ။ သူက တခြားလှေပေါ် တတ်သွားတာလား''

ကျန်းကျွင်းရှီနှင့် မတူပဲ ထိုက်ပိုင်၏ အမူအရာမှာ ထူးဆန်းစွာ ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်နေသည်။

လီယီက ကျန်းကျွင်းရှီ လက်ထဲက စာကို ဆွဲယူပြီးကြက်ခြေထောက်နှင့် တူသော စာလုံးများကို ဖတ်ရင်း မျက်လုံးများ မီးတောက်လာသည်။
ကျန်းကျွင်းရှီက သက်ပြင်းချကာ
''ညီအစ်ကို ထိုက်ပိုင်၊ ငါတို့ မင်းကိုပဲ ဒုက္ခပေးရတော့မယ် ထင်တယ်''

"ဘာများလဲ'' ထိုက်ပိုင်က ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။

"မင်းရဲ့ကျွန်းကို သွားနေတဲ့ အဲ့သင်္ဘောကို ရပ်တန့်ပြီး သူ့ကို ခေါ်ဖို့ အကူညီတောင်းတဲ့ စာတစ်စောင်ရေးပေးရမယ်။ မင်း အဲ့သင်္ဘောကို ကြက်သိုက် ရွာဆီ တိုက်ရိုက် ပြန်ပို့နိုင်ရင် ငါတို့ ကျေးဇူးတင်မိမှာ သေချာပါတယ်"

စကား ပြောနေစဉ်မှာပဲ ကျန်းကျွင်းရှီသည် သူ့ စားပွဲမှ မှင်တံ၊ မှင်နှင့် စာရွက်ကို ယူလာသည်။ စာရွက်ကို ဖြန့်၍ ပြုံးပြကာ စာရေးရန် လှုံ့ဆော်ပေးသည်။

ထိုက်ပိုင်က တုန်လှုပ်စွာနဲ့
“ဒါက ကိုင်တွယ်ဖို့ မလွယ်ဘူး။ ကျွန်တော် ကျီယု ကျွန်းရဲ သခင်လေး ဖြစ်နေပေမယ့် ကျွန်တော့်အဖေနှင့် ကျွန်တော့် ဒုတိယ ဦးလေးက ကျွန်းပေါ်ကလုပ်ငန်းတွေကို အမြဲ ဂရုစိုက်တယ်။ စွက်ဖက်ဖို့က လွယ်မှာ မဟုတ်ဘူး”

လီရီက သူ့ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ပြီး အေးစက်စွာပြောလိုက်သည်။
"ဒါဆိုလည်း မင်းကို ဓားစာခံလုပ်ပြီး လဲလှယ်လိုက်တာက ပိုထိရောက်လိမ့်မယ် ထင်တယ်"

ထိုက်ပိုင်၏ မျက်နှာသည် ဖြူဖျော့သွားလေ သည်။ သူသည် အေးစက်သော မျက်နှာရှိသည့် နတ်ဘုရားနှင့် တူသော လီရီကို တစ်လှည့် ပြုံးနေသောကျားနှင့်တူသော ကျန်းကျွင်းရှီကို တစ်လှည့် ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ နောက်ကွယ်မှာ ဝမ်ရှင်းချန်ဟု ထင်ရသော ရောင်စဉ်တန်း တစ်ခုလည်း ရှိနေ၏။ ထို့ကြောင့် နောက်ဆုံးတွင် သူသည် အလျှော့ပေးလိုက်ရသည်။ သူသည် မင်တံကို ယူကာ စာရေးပြီး မိသားစု တံဆိပ်ကို မခတ်မီ သက်ပြင်းချမိ၏။

စာထဲမှာ ထိုက်ပိုင်က ကုန်သည်သင်္ဘောကို ကျင်းယန် ဆိပ်ကမ်းမှာ ဆိုက်ကပ်ခိုင်းပြီး သင်္ဘောပေါ်ရှိ “ဧည့်သည်” ကို ကမ်းပေါ် တက်ခိုင်းရန်နှင့် အခြားတစ်ယောက်ကို ဂရုစိုက်ဖို့ကိုလည်း အထူး ပြောထားလေသည်။

ကျန်းကျွင်းရှီ စာကို ခဏလောက် ကြည့်ရင်း “ဒီစာတစ်ခုတည်းနဲ့ မလုံလောက်ဘူး။ တစ်ယောက်က သူ့ကို ခေါ်လာဖို့ သွားရမယ်။ မဟုတ်ရင် သူ ကမ်းပေါ်တက်ပြီး ဘယ်ကို သွားမလဲဆိုတာ ဘယ်သူ သိမှာလဲ”

ကျန်လူများက ဝမ်းနည်းစွာ ခေါင်းညိတ်ကြသည်။

လီရီက မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး "ငါတို့ အားလုံး ဝေဒီ ရဲ့ စောင့်ကြည့်မှု အောက်မှာ ရှိနေတယ်။ လွယ်လွယ်နဲ့ လွတ်ဖို့ ခက်တယ်"

"မင်းနဲ့ ငါ အဲဒါကို မလုပ်နိုင်ပေမယ့် အစ်ကို ဝမ်ကတော့ လုပ်နိုင်လိမ့်မယ်"

ကျန်းကျွင်းရှီနှင့် လီရီတို့သည် တစ်ချိန်တည်းတွင် ခေါင်းလှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ဝမ်ရှင်းချန် ၏ အရိပ်အယောင် လုံးဝ မရှိတော့ သည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။

ထိုအချိန်တွင်။
နျဲ့ပုဖန်သည် သင်္ဘောလေးပေါ်၌ ရပ်ကာ လက် နှစ်ဖက်ကို ကျယ်ကျယ် ဖွင့်လျှက် အေးမြသောပင်လယ်လေကို ခံစားနေလေသည်။ သူ၏ ဆံပင်များသည် လေထဲတွင် လွင့်နေ၏။ အမှုထမ်းများ၏ ထိတ်လန့် တုန်လှုပ်သော မျက်လုံးများ အောက်တွင် သူ သက်ပြင်းချရင်း
"အိုး လေပြေလေးရေ၊ မင်း ဒီထက် ပိုကြမ်းကြမ်းလေး မတိုက်ခတ်နိုင်တော့ဘူးလား''

ပိုကြမ်းကြမ်းလေးတဲ့လား။ ပင်လယ်ပြင်မှာ ရွက်လွှင့်တဲ့အခါ အကြောက်ဆုံးအရာက မုန်တိုင်းကြီးပဲလေ။

နျဲ့ပုဖန်၏ နှုတ်ခမ်းများသည် သူ့အား တိုက်ခတ်လာသော ပင်လယ် လေညင်းကြောင့် ခရမ်းရောင်ပြောင်းသွားသော်လည်း သင်္ဘောလေး၏ လက်တန်းကို ကိုင်ကာ အခိုင်အမာ ရပ်နေသေးသည်။ သူ၏ ကြက်များပင် အသံမျိုးစုံဖြင့် အော်မည်ကာ လေထဲတွင် ကြက်မွေးများ လွင့်လျှက် ရပ်နေကြလေ၏။

နိုင်ငံတော်၏ ပညာရှိသည် နောက်ဆုံးတွင် သည်းမခံနိုင်တော့ဘဲ နျဲ့ပုဖန်အား ခါးပွေ့ချီကာ အခန်းတွင်းသို့ ထမ်းခေါ်သွား၍ စောင်ပုံထဲသို့ ထည့်ကာ ဘောလုံးကဲ့သို့ ထုပ်ပိုးထားလိုက်သည်။

"ပြောစမ်းပါဦး၊ မင်းရဲ့ ဦးနှောက် ပတ်လမ်းက ဘယ်အပိုင်း မှားနေတာလဲ''

ဖန်းလုံက သူ့ကို မျက်စောင်းထိုးကာ ကြိမ်းမောင်းသည်။

"ဟမ်း.. လေထဲမှာ မင်း ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ မင်း လေလွင့်ပြီး သေချင်နေတာလား"

နျဲ့ပုဖန်က နှာခေါင်းကို ရှုံ့လိုက်ပြီး
"လေတိုက်လို့ ငါ မသေပါဘူး"

ဖန်းလုံက ခေါင်းယမ်းလိုက်ပြီး တစ်ဖက်သို့ လှည့်ကာ ရေနွေးကြမ်း ပြင်ခိုင်းလိုက်၏။ ခုနက နျဲ့ပုဖန်ကို ပွေ့ဖက်လိုက်တုန်းက တစ်ကိုယ်လုံး အေးစက်တောင့်တင်းပြီး ဖုတ်ကောင် တစ်ကောင်လို ဖြစ်နေသည်ကို သူ ခံစားခဲ့ရသည်။

နျဲ့ပုဖန်သည် သူ့တွင် ခြပိုး ကိုက်နေသကဲ့သို့ ကုတင်ပေါ်တွင် လူးလှိမ့်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး မသက်မသာ ဖြစ်နေ၏။

သူ ကျန်းကျွင်းရှီတို့ကို စာကို ပို့တာ နှစ်ရက်ရှိပြီ၊ လက်ခံရသွားရဲ့လား မသိရသေးဘူး။ သူက ကျွန်းကို သွားကစားဖို့ပြောပေခဲ့မယ့် သူ့ စိတ်ထဲမှာ ရွာကိုပြန်ဖို့ မျှော်လင့်ချက်သာ ရှိနေသည်။ ရွာက ကြက်တွေ၊ ရွာက ပန်းပင်တွေနဲ့ ရွာရဲ့ လွတ်လပ်မှုကို လွမ်း၏။

တကယ်ဆို သူ တကယ်ပြန်သွားချင်နေတာ ကြက်သိုက်ရွာကိုသာ ဖြစ်သည်။

ကုတင် ဘေးမှာ ဖြတ်သွားတဲ့ ကြက်တစ်ကောင်ကို ဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး "မင်း ပြောကြည့်စမ်း။ ငါတို့ ဘယ်တော့ ပြန်လို့ရမလဲ"

ကြက်ကလေးသည် အတောင်များကို ဖြန့်၍ အမွေးတစ်ချောင်းကို ခါချကာ စူးစူးတောက်တောက် မျက်လုံးများဖြင့် မထီမဲ့မြင် ပြုသော အကြည့်ကို ပေးလိုက်သည်။ အတောင်ပံ အစားထိုနေရာမှာလက်တစ်ဖက် ရှိနေပါက လက်ခလယ် ထောင်ပြ လိမ့်မည် ဖြစ်၏။

ထိုအခါ နျဲ့ပုဖန် က မကျေမနပ်နဲ့ ပြန်ပြော၏။

"ငါက မင်းရဲ့ ရွာလူကြီးပါကွာ၊ မင်း ငါ့ကို လေးလေးစားစား မဆက်ဆံနိုင်ဘူးလား။ မင်းတို့က ပိုရက်စက်နေရင် ငါ အခုလို တရားခံလိုထွက်ပြေးနေရတာကို ဘယ်လို အားတင်းထားနိုင်တော့မှာလဲ''

ဒါက နျဲ့ပုဖန် စတိုင်ပါ။
သူသည် နေရာတိုင်းတွင် ပြဿနာကို မီးခွက်ထွန်းရှာပြီး အခြားသူများက သူ့အတွက် အရှုပ်အထွေးများကို ဒိုင်ခံ ရှင်းလင်းပေးရသော်လည်း အဆုံးတွင် အခြားသူများက သူ့အတွက် လူဆိုးများဖြစ်ကြောင်း ညည်းညူနေဆဲ ဖြစ်သည်။

အခန်းတွင်းရှိ ကြက်များ အားလုံး စုပေါင်း၍ သူ့ကိုကျောပေးကာ သူ့အတွက် ကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချကြောင်း ပြသရန် ၎င်းတို့၏ တင်ပါးများကို ခါယမ်းပြလိုက်ကြလေသည်။

နျဲ့ပုဖန်က ဝမ်းနည်းစွာ သက်ပြင်းချရင်း
"ဒီကြက်တွေ အသည်းနှလုံး မရှိကြဘူး၊ ငါ မင်းတို့ကို မထိန်းကြောင်းနိုင်တော့ဘူး''

ထိုအချိန်တွင် ဖန်းလုံသည် သူ့နောက်တွင် ရေနွေးသယ်သည့် အမှုထမ်း တစ်ဦးနှင့်အတူ ပြန်လာခဲ့သည်။ သင်္ဘောသား ဝန်ထမ်းသည် ပုံးကိုချပြီးနောက် အခန်းတွင်းမှ ထွက်သွားသော်လည်း နျဲ့ပုဖန်နှင့် သူ၏ ကြက်များကို စပ်စုသော အကြည့်ဖြင့်ကြည့် သွားခဲ့သည်။ ၎င်းနှင့်အတူ တခြားသင်္ဘောသားတွေဟာ သူတို့ရဲ့ အတွေးထဲမှာ မဖြေရှင်းနိုင်တဲ့ ပဟေဋ္ဌိ တစ်ခု ရှိနေခဲ့သည်။ အဲဒါက သည်သတ္တဝါတွေ ဘယ်အချိန်က သင်္ဘောပေါ်တက်လာခဲ့ကြတာလဲ။

ဖန်းလုံသည် လက်ကို ဆန့်ကာ ရေ၏ အပူချိန်ကိုစမ်းသပ်ပြီး "လာ၊ မင်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို သုတ်ပေးမယ်'' ဟု ဆို၍ လက်ယပ်ခေါ်လိုက်၏။

သင်္ဘောပေါ်ရှိ အခြေအနေများသည် အကန့်အသတ် ရှိသောကြောင့် ရေနွေးတစ်ပုံး ရှိနေတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်သင့်သည်။ ထိုရေနွေးဖြင့် ရေချိုးရန် သို့မဟုတ် ဖြုန်းတီး ပစ်ရန် မစဉ်းစားပါနှင့်။

နျဲ့ပုဖန်သည် ပျင်းရိစွာ ထလာပြီး လမ်းလျှောက်လာရင်း အဝတ်အစားကို ချွတ်လိုက်သည်။

ဖန်းလုံသည် ဤတစ်ကြိမ်တွင် မရှောင်လွှဲဘဲ နျဲ့ပုဖန်၏ လှုပ်ရှားမှုတိုင်းကို စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။

နျဲ့ပုဖန်က ဘယ်တုန်းကမှ အရှက်ရကောင်းမှန်း မသိခဲ့ပါ။ ခြေလှမ်း အနည်းငယ် အတွင်းမှာ အရာအားလုံးကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး အတွင်းခံ ဘောင်းဘီတစ်ထည်သာ ကျန်တော့သည်။ သူက ရေပုံးနားမှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး
“မင်းရော အတူတူ သုတ်ချင်လား” လို့ မေးသည်။

ဖန်းလုံ၏ အကြည့်သည် သူ့ လည်ပင်းမှ အောက်ဘက်သို့ လျှောကျသွားပြီးမှ နောက်ဆုံးတွင် သူ့မျက်နှာဆီသို့ ပြန်မော့ကြည့်ပြီး "မလိုပါဘူး၊ မင်းကိုယ့်ကို သုတ်လိုက်ပါ" ဟု ပြန်ပြောသည်။

ထို့နောက် နျဲ့ပုဖန်သည် သူ့ လက်ကို ရေထဲသို့ နှစ်ချကာ ရေသုတ်ပုဝါကို ဆုပ်ကိုင်လျှက် သူ့ လက်များကို သုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ရေပုံးထဲ သို့ငုံ့ကာ ခေါင်းကို ရေထဲ နှစ်ပြီး ရေ မျက်နှာပြင်ပေါ်တွင် ပူဖောင်းများ ထွက်ပေါ်လာစေသည်။ ထို့နောက် ကြက် အနည်းငယ်လည်း သူ့အနား ချဉ်းကပ်လာပြီး နျဲ့ပုဖန်၏ ဦးဆောင်မှုအတိုင်း လိုက်ကာ ၎င်းတို့၏ ခေါင်းများကို ရေထဲတွင် နှစ်ပြီး ရေ ပွက်ပွက်ထအောင် လုပ်ကြ၏။

ဒါကို မြင်တဲ့အခါ ဖန်းလုံမှာ ပါးစပ် အဟောင်းသားဖြင့် သူ့ခံစားချက်ကို ဘယ်လို စာလုံးနှင့် ဖော်ပြရမှန်း မသိ ဖြစ်သွားရသည်။

ရေပွက်သံနှင့်အတူ နျဲ့ပုဖန်က သူ့ခေါင်းကို မြှောက်လိုက်ကာ ကြက်လေးတွေလည်း ခေါင်းကို လိုက်မြှောက်လိုက်သည်။ ရေတွေက သူတို့ ကိုယ်ပေါ် တလိမ့်လိမ့် စီးကျလာပြီး လူရော၊ ကြက်တွေရော ရေစိုရွဲကုန်ကြလေသည်။ ထိုလူက ဆံပင်ကို ခါလိုက်သည်နှင့် ကြက်များသည်လည်း အမွေးများ လှုပ်ခါကြ၏။ ၎င်းတို့၏ လှုပ်ရှားမှုများက ထူးခြားစွာ ထပ်တူကျနေသည်။

"အင်း၊ နေလို့ ကောင်းတယ်" နျဲ့ပုဖန်သည် ရေလက်တစ်ဆုပ်စာဖြင့် မျက်နှာသစ် လိုက်ပြီး ကျေနပ်စွာ မျက်လုံးကို မှိတ်ထားသည်။

ကြက်ပေါင်းများစွာလည်း နေလို့ ကောင်းနေပုံရပြီး တစ်ကောင်က ရေချိုးဖို့ ရေပုံးထဲကို ခုန်ချချင်သေး၏။

ဖန်းလုံမှာ တင်းတင်းမာမာ မျက်နှာထားဖြင့် ကြက်တွေအားလုံးကို အနားက ဖယ်ထုတ်လိုက်ပြီး နျဲ့ပုဖန်ရဲ့လက်ထဲက ရေသုတ်ပုဝါကို လုယူလိုက်ကာ
“မင်းကို ငါ ရေ သုတ်ပေးမယ်။ မင်း ဒီတိုင်း ရေကစားနေရင် မကြာခင် အအေးမိလိမ့်မယ်''

“အိုး၊ ဟုတ်ပြီ'' နျဲ့ပုဖန်က တခြားသူရဲ့ အမိန့်ကို နာခံပြီး မကန့်ကွက်ပါ။

ဖန်းလုံက သူ့မျက်နှာ၊ လည်ပင်း၊ ရင်ဘတ်နဲ့ ဝမ်းဗိုက်၊ လက်မောင်း၊ ကျောတွေကို ရေသုတ်ပုဝါနဲ့ သေချာ သုတ်ပေးပြီးနောက် မတ်တပ် ထရပ်ခိုင်းလိုက်၏...။

နျဲ့ပုဖန်၏ ဗလာကျင်းနေသော ခန္ဓာကိုယ် အနောက်ပိုင်းကို စိုက်ကြည့်ရင်း ဖန်းလုံ၏ စိတ်ထဲတွင် မတူညီသော ပုံရိပ်များ ဆက်တိုက် ပေါ်လာ၏။ သူ့ လက်များ၏ လှုပ်ရှားမှုများသည် တဖြည်းဖြည်းနှင့် နှေးကွေးလာသည်။

နျဲ့ပုဖန်က သူ့ နောက်ကျောက လှုပ်ရှားမှုသည် ခါးမှာ ရပ်လိုက်တာကို ခံစားလိုက်ရပြီး “ဘောင်းဘီကို ချွတ်ရမလား” ဟု ပဟေဠိဆန်စွာ မေးလိုက်၏။

အဲဒါကို ကြားတော့ ဖန်းလုံ ရဲ့ တစ်ဝက်လောက် မှိတ်ထားတဲ့ မျက်လုံးများတွင် တက်မက်မှု အရိပ်ယောင်များပေါ်လာပြီး နှုတ်ခမ်းထောင့်တွေက အနည်းငယ် ကွေးညွတ်သွားသည်။

“ဟုတ်တယ်၊ အဲဒါကို ချွတ်လိုက်ရင် ရေ သုတ်ရတာ ပိုလွယ်တယ်”

"ကောင်းပြီ" နျဲ့ပုဖန်က ကြိုးတွေကို ဖြည်ဖို့ လက်ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်ရာတွင် ဖန်းလုံက သူ့လက်ကို ဖမ်းကိုင်လိုက်ပြီး

"မင်း ငါ့ ရှေ့မှာ အကာအကွယ်မဲ့နေရမှာကို မကြောက်ဘူးလား''

"ဘာကို ကာကွယ်ထားရဦးမှာလဲ"
နျဲ့ပုဖန်က သူ့ကို ကြည့်ကာ "ငါ ဗလာဖြစ်ပြီး ဘာအဝတ်မှ မပါတာကို မင်းလည်း မြင်ဖူးတာပဲ။ ဘာကို ကြောက်ရမှာလဲ"

ဖန်းလုံက သူ့ကို လေးလေးနက်နက် ကြည့်ပြီး "ငါလည်း ယောက်ျားပဲလေ'' ဟု ပြောလိုက်သည်။

"သိတယ်လေ၊ ဒါက ဘာထူးဆန်းနေလို့လဲ''

နျဲ့ပုဖန်က သူ့ကိုယ်သူ လက်ညှိုးထိုးပြပြီး

''ငါလည်း ယောကျ်ား တစ်ယောက်ပဲလေ၊ ခန္ဓာကိုယ် ကြီးတာနဲ့ သေးတာပဲ ရှိတာ ဘာများကွာခြားနေလို့လဲ''

''ယောကျ်ား နှစ်ယောက် ကြားမှာလည်း ထူးခြားတဲ့ဆက်ဆံရေးတွေ ဖြစ်နိုင်တယ်လေ''

ဖန်းလုံက ထိုစကားကို ပြောလိုက်သည်။

နျဲ့ပုဖန်က ဖန်းလုံကို ထူးထူးဆန်းဆန်း စိုက်ကြည့်နေပြီး သူ့ ခြေထောက်ကြားက နေရာကိုလည်း မသိမသာ ငုံ့ကြည့်နေ၏။

ဖန်းလုံသည် ရေသုတ်ပုဝါကို လွှင့်ပစ်လိုက်ပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ နျဲ့ပုဖန် ပွေ့ဖက်ထားကာ တစ်ဖက်လူအား သူ့ ခန္ဓာကိုယ်တွင်ဖြစ်ပေါ်လာသော အပြောင်းအလဲများကို တိုက်ရိုက် ခံစားခွင့်ပေးလိုက်သည်။

''ဒါဆိုရင်ရော ဘယ်လို ခံစားရလဲ''

ဖန်းလုံ သည် လက်တစ်ဖက်ကို တင်ပါးပေါ် တင်ကာ နောက်တစ်ဖက်ဖြင့် နျဲ့ပုဖန် မေးစေ့ကို ပင့်လိုက်သည်။ သူကတော့ ခေါင်းကို အနည်းငယ် ငုံ့လိုက်တဲ့အခါ နဖူးပေါ်ရှိ ဆံပင်များက ရှေ့သို့ ဖြည်းညှင်းစွာ ကျလာပြီး သူ၏ စွဲမက်ဖွယ် မျက်လုံးများနှင့် နျဲ့ပုဖန်၏ ချစ်စရာ မျက်လုံးများကို ဆုံစေလိုက်သည်။

နျဲ့ပုဖန် သည် ဖန်းလုံ၏ သံလိုက်ဓာတ်ရှိသည့် ဖမ်းစမ်းနိုင်သော မျက်လုံးများကို လျစ်လျူရှုကာ တစ်ဖက်သား၏ ခြေဖမိုးကို ခြေဗလာဖြင့် နင်းလိုက်ကာ

''မင်း အခု လုပ်နေတဲ့ လုပ်ရပ်က မမှန်ကန်ဘူးနော်၊ နိုင်ငံတော်ရဲ့အတုမဲ့တဲ့ ပညာရှိကြီးက အရွယ်လည်းရောက်နေပြီလေ။ အကျင့်စာရိတ္တနဲ့ ပတ်သတ်တဲ့ ကျင့်ဝတ်နည်းနာတွေ မသင်ကြားခဲ့ရဘူးလား''

ဖန်းလုံက ကောက်ကျစ်စွာ ပြုံးလိုက်သည်-

"ငါက ဒေသ အခြေအနေနဲ့ လိုက်လျောညီထွေရှိတဲ့ နည်းလမ်းတွေကို ကျင့်သုံးပြီး ငါ့ရဲ့ စိတ်ဝိညာဉ်ကိုသဟဇာတဖြစ်အောင် ဂရုစိုက်တယ်။ ဒါကြောင့် ငါ့ရဲ့ဆန္ဒတွေကို သဘာဝအတိုင်း ကြီးမားလာတာကိုလည်း အပြစ်မတင်ပါနဲ့''

နျဲ့ပုဖန်က နောက်သို့ ဆုတ်သွားကာ ဖန်းလုံအား နောက်သို့ ငုံ့ကာ မယုံနိုင်စွာဖြင့် ကြည့်နေ၏။

သို့ရာတွင် ဖန်းလုံက မဆီမဆိုင် ရုတ်တရက် မေးလိုက်သည်။

''မင်း နေ့လည်စာရော စားပြီးပြီလား''

"အပြည့်ပဲ စားပြီးပြီ''

နျဲ့ပုဖန်က အလိုလို ခေါင်းညိတ်သည်။

“ကောင်းပြီ၊ ဒါဆို မင်းမှာ လုံလောက်တဲ့ ခံနိုင်ရည်အား ရှိမယ် ထင်တယ်''

"ဘာကိုလဲ"

အဖြစ်အပျက်က ရုတ်တရက်ဆန်သောကြောင့် နောက်အခိုက်အတန့်တွင် သူ ကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်ရတဲ့အထိ နျဲ့ပုဖန်မှာ ဘာမှ မတုံ့ပြန်နိုင်သေးပေ။

“နေပါဦး''
ဤနေရာတွင် တစ်ခုခု မှားယွင်းနေပုံရသည်။

ဖန်းလုံ က သူ့ကို ခုခံဖို့ အချိန်မပေးဘဲ နှုတ်ခမ်းကို တိုက်ရိုက် နမ်းလိုက်၏။

ဖန်းလုံသည် အချိန်အတော် ကြာအောင် သည်းခံနေခဲ့ရသော သူ့ နှလုံးသားထဲမှ အတားအဆီးအလွှာကို ဖြတ်ကျော်ပြီးနောက်မှာ ပိုလို့တောင် စိတ်အားထက်သန်ပြီး စိတ်မရှည်တော့ပေ။ အပြင်မှာ အေးစက်ပြီး အတွင်းထဲမှာ ပူနေတဲ့ လူတွေဟာ သူတို့ရဲ့ စိတ်ခံစားမှု နဲ့ ဆန္ဒတွေ နိုးကြားလာတဲ့အခါ တကယ်ကို ရူးသွပ်သွားတတ်ကြလေသည်။

ဖန်းလုံသည် အလွန်ပညာ ဉာဏ်နှင့် ပြည့်ဝပြီး သင်ယူရသည့် အကြောင်းအရင်း မှန်သမျှကိုလည်း သူ့တွင် သာလွန်စွာ မှတ်သားနိုင်စွမ်း ရှိသော မှတ်ဉာဏ်ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် တစ်ကြိမ်သာမြင်ဖူးသော ယောကျ်ားချင်း လိင်ဆက်ဆက်နေသည့် ကာမ စာအုပ်ထဲက ပုံများ အားလုံးကိုလည်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မှတ်မိနိုင်မည် ဖြစ်သည်။ သူ သေချာ သင်ယူပြီး အခုပဲ အသုံးချခဲ့မယ်ဆိုရင် နှိုင်းမရအောင် ကောင်းကောင်း လုပ်ဆောင်နိုင်ပေလိမ့်မည်။

အစပိုင်းတွင် နျဲ့ပုဖန်၏ သစ္စာမဲ့သည်ဟု သူယူဆထားသော အကျင့်စရိုက်များကို ယခုအခါ သူကိုယ်တိုင် ကျင့်သုံးနေပါသည်။ ကိုယ်တိုင် စိုက်ပျိုးထားသည့်အရာကို ရိတ်သိမ်းရမည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။ သို့သော် တိတိကျကျ ပြောရလျှင် နျဲ့ပုဖန်သည် အချိန်မရွေး နေရာမရွေး ဆွဲဆောင်နိုင်သော ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရှိသည့် ဤကမ္ဘာပေါ်တွင် တစ်ဦးတည်းသော ပုဂ္ဂိုလ် ဖြစ်နိုင်သည်။ ကောင်းကင်ဘုံက ဘာတွေ မကျေနပ်လို့များ ကြက်မွေးမြူရေးသမားအဖြစ် ဖန်ဆင်းပေးထားရတာလဲ။

ဖန်းလုံက သေချာဂရုစိုက်ကာ နျဲ့ပုဖန်၏ လျှာကို လက်ညိုးဖြင့် ဖိ၍ ပွတ်နေသောကြောင့် နျဲ့ပုဖန်သည် အကူအညီခေါ်ဖို့ အခွင့်မသာတော့ပေ။

“ဟင်း အင်း…”

နျဲ့ပုဖန်က မျက်စောင်းထိုးကာ ဖန်လုံ၏ လက်ကိုလည်း သူ မကိုက်နိုင်ပဲ သူ့ မေးရိုးတွေပါ တောင့်တင်းလုနီးပါး ဖြစ်နေရှာသည်။ အခန်းတံခါးအပြင်မှာ လူတွေ အချိန်မရွေး ဖြတ်သွားနေမှာ ဖြစ်ပြီး သူ အော်နေသရွေ့တော့ တစ်ယောက်ယောက်က ကြားလိမ့်မည်၊ ဒါပေမယ့် ကံဆိုးစွာနဲ့ပဲ သူ့မှာ အနည်းငယ် ညည်းတွားရုံသာတတ်နိုင်၏။

သူ့ မျက်လုံးတွေကို စောင်းငဲ့ကြည့်ရင်း ကြက်တွေဆီက အကူအညီ တောင်းဖို့ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့လည်း သည်ကောင်တွေက သူ့ကို ဒုက္ခကနေ ကယ်တင်ဖို့နေနေသာ သူ ဒုက္ခရောက်နေတာကို အေးအေးဆေးဆေးပဲ ထိုင်စောင့်ကြည့်နေကြတာကို သိလိုက်ရ၏။ ဒါမျိုး အဖြစ်အပျက်ကို ကြက်တွေလည်း မထူးဆန်းတော့ပါ။ ဒါကြောင့် ဒီအချိန်မှာ သူတို့ အားလုံး တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ကြည့်နေနိုင်ကြခြင်း ဖြစ်သည်။

နျဲ့ပုဖန်မှာ ငိုချင်ပေမယ့် မျက်ရည်လည်း မကျနိုင်ပေ။ ဒီကောင်တွေကို သစ္စာမဲ့လိုက်တာဟူ၍ စိတ်ထဲက တိတ်တဆိတ် ကြိမ်းမောင်းလိုက်၏။

ထိုအချိန်တွင် အခန်းအပြင်ဘက်မှ ကျယ်လောင်သော လင်းယုန်အော်သံ ထွက်ပေါ်လာသည်။

နျဲ့ပုဖန်၏ မျက်လုံးများ တောက်ပလာကာ သူပို၍ပင် ရုန်းကန်လိုက်သည်။ သို့သော် ဤရုန်းကန်မှုသည် ဖန်းလုံ၏ အသက်ရှူမှုကို ပိုမိုမြန်ဆန်လာစေခဲ့ပြီး ဆန္ဒများလည်း မြင့်တက်လာခဲ့သည်။ နျဲ့ပုဖန် စိတ်အာရုံ ထွေပြားသွားသည် ကို အခွင့်ကောင်း ယူပြီး ရုတ်တရက် အတွင်းသို့ တိုးဝင်လိုက်သည်။ သူ ဝင်သွားသည့် အချိန်တွင် သူသည် တစ်ဖက်သား၏ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလျှက် အပေါ်မှ ခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် လွှမ်းမိုး ဖုံးအုပ်ထားသည်။

အရမ်း ကြပ်တယ်။
ဖန်းလုံသည် အံ့ဩမှင်သက်စွာ သက်ပြင်း တစ်ချက်ကို ရှိုက်ထုတ်လိုက်ပြီး သူ၏ ပြင်းထန်မှု တဖြည်းဖြည်း တိုးလာသည်။

နျဲ့ပုဖန် ဒေါသထွက်သွား၏။
လက်နက်ကြီး၏ အော်သံကို နားထောင်ရင်း သူ့လက်များက ဖန်းလုံ၏ နောက်ကျောကို အရူးအမူး ကုတ်ခြစ်ကာ လက်သည်း အစင်းရာ အမှတ်အသားပြုလုပ်လေသည်။

ဖန်းလုံသည် အနည်းငယ် မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ လှုပ်ရှားနေရင်း အသံတိုးတိုးဖြင့်
"မငြင်းနဲ့ ရှောင်ပေါင်၊ ငါ မင်းကို နောက်ဆုတ်ဖို့ အခွင့်အရေး ပေးခဲ့သားပဲ''

နျဲ့ပုဖန်သည် ရုန်းကန်မှုကို ရပ်လိုက်ပြီး ဖန်းလုံအား လေးလေးနက်နက် စိုက်ကြည့်နေသည်။

ကျန်းကျွင်းရှီနှင့် အခြားသူများ၏ မျက်လုံးများတွင် ဤအကြည့်ကို သူ မြင်ဖူးသည်။ ၎င်း အကြည့်သည် သူတို့ ဘဝတွင် နျဲ့ပုဖန်က အဖိုးတန်ဆုံး အရာဖြစ်ပြီး အစားထိုး၍ မရသော အရာဖြစ်သည် ဟူသော အဓိပ္ပါယ်မျိုး ရှိသည်။

သို့သော် ဤကဲ့သို့သော အသွင်အပြင်ကြောင့် ကိုယ်ကျင့်တရားများ ပျောက်ဆုံးသွားလေ့ရှိသော သဘာဝမှာလည်း မပြောင်းလဲပေ။

"အိုက်" ဖန်းလုံက နာကျင်စွာ အော်ဟစ်ပြီး နဖူးကို အုပ်ထားသည်။

နျဲ့ပုဖန်သည် ဖန်းလုံ၏ အာရုံ စူးစိုက်မှု ပျက်ပြားသွားသည်ကို အခွင့်ကောင်း ယူကာ အနီးဆုံးရှိ ကံမကောင်းသည့် ကြက် တစ်ကောင်ကို ဖမ်းဆွဲလိုက်သည်။ ထို့နောက် မဆိုင်းမတွဘဲ တစ်ဖက်လူ၏ နဖူးကို အမှတ်အသားပြုရန် ကြက်ခြေဖဝါးကို အသုံးပြုလိုက်၏။

လူသတ် လက်နက်အဖြစ် အသုံးပြုခံရသည့် ကြက်သည် အလွန် စိတ်တို ဒေါသထွက်ကာ ၎င်း၏ တောင်ပံများကို ခတ်လိုက်သောကြောင့် ဖန်းလုံ၏ လက်မောင်းတွင် အသားများ ကွဲသွားကာ သွေးတို့စီးကျလာ၍ ဒဏ်ရာ အမှတ်အသား ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။

အခြေအနေ ကောင်းသည်ကို သိလိုက်သောနျဲ့ပုဖန်လည်း ချက်ချင်း အော်လိုက်၏။

“ဟေ့ကောင်တွေ လာကြ၊ အုပ်စုဖွဲ့ပြီး တိုက်ခိုက်ကြ''

အမိန့် ရရှိပြီးနောက် အခြားကြက်များအားလုံးသည်လည်း ဖန်းလုံကို ဝန်းရံရန် အော်ဟစ်ကာ ပြင်းထန်စွာ ကန်ကျောက်ကြလေသည်။

ဖန်းလုံလည်း တပ်ဆုတ်ပြီး သူ့ကိုယ်သူ ကာကွယ်နေရ၏။ သူ့မှာ လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ မကျေနပ်မှုကြောင့်က တစ်ကြောင်း၊ တိုက်ခိုက်ခံရ၍ တစ်ကြောင်း ငိုကြွေးနေရုံသာ တတ်နိုင်တော့သည်။

စင်စစ် ဤကြက်အုပ်ထဲတွင် အမှန်အကန် ဗျင်းနိုင်သည့် ကြက်များ မရှိနေခြင်းကပင် ဖန်းလုံ၏ ကံကောင်းမှုဟု ဆိုနိုင်သည်။

နျဲ့ပုဖန်သည် ၎င်းမကောင်းဆိုးဝါးများကြား ထဲမှ ရုန်းထွက်နိုင်ခဲ့၏။ သူက အဝတ်အစားတွေ ဝတ်ပြီး တံခါးဆီကို ပြေးသွားလိုက်သည်။

ဖန်းလုံကလည်း လျှင်မြန်စွာဖြင့် ကြက်တစ်ကောင်အား ခြေထောက်မှ ကောက်ကိုင်ကာ နျဲ့ပုဖန်ထံလှမ်းပစ်လိုက်၏။

လွှင့်ပစ်ခံလိုက်ရသော ကြက်သည် နျဲ့ပုဖန် ဘေးမှ လျှပ်တပြတ်းဖြတ်သွားကာ လေထဲတွင် ကျွမ်းပစ်လျှက် ပြီးပြည့်စုံသော ကန်ချက်ဖြင့် နျဲ့ပုဖန် ဖွင့်လိုက်သည့် တံခါးပေါ်သို့ ကြက်ခြေဖဝါးဖြင့် ကန်ကာ တံခါး ပြန်ပိတ်သွားစေသည်။

ထို့နောက် နျဲ့ပုဖန်သည် ၎င်း ကြက်ကို ပုတ်ထုတ်ကာ နောက်သို့ အနည်းငယ် ဆုတ်၍ တံခါးအား ထပ်ဖွင့်ရန် ကြိုးစား၏။ သို့သော် သူ တံခါး ဖွင့်လိုက်တိုင်း ကြက်ပျံ တစ်ကောင် တံခါးဆီသို့ ပစ်ပေါက်ခံရပြီး တံခါး ပြန်ပိတ်သွားစေသည်။

နျဲ့ပုဖန် လှည့်၍ ဖန်းလုံကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ဖန်းလုံ၏ ပုံပန်းမှာ ၎င်း၏ အောက်ပိုင်း တစ်ခြမ်းကို ဖုံးအုပ်ထားရန် ကြိုးစားရင်း ကြက်များကို တိုက်ခိုက်ရန် ရုန်းကန်နေပြီး တစ်ချိန်တည်းတွင် နျဲ့ပုဖန်၏ လှုပ်ရှားမှုများကိုလည်း အာရုံစိုက်နေရသည်။ ဖန်းလုံ၏ တည်ငြိမ်ကာ အိန္နြေကြီးသော ပုံသဏ္ဍာန်မှာလည်း လုံးဝ ပျောက်ကွယ်သွားပြီ ဆိုနိုင်သလို အလွန် ရှက်စရာကောင်းသည့် အခြေအနေတွင် ရှိနေလေသည်။

ထိုတွင် နျဲ့ပုဖန်သည် ကုတင်ဆီကိုသို့ ရုတ်တရက် ပြေးသွားကာ ကုတင်ပေါ် ခြေတစ်လှမ်း ချ၍ ဖန်းလုံ၏ ခေါင်းကို ဖက်ကာ နက်ရှိုင်းစွာ အနမ်းပေးလိုက်သည်။

ဖန်းလုံ အံ့သြသွားသည်။ သူ မှင်သက်သွားတုန်းမှာပဲ သူ့ အောက်ပိုင်း တစ်ခြမ်းမှာ အေးစက်တဲ့ လေကို ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရပြီး သူ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို ဖုံးအုပ်ထားတဲ့ တစ်ခုတည်းသော စောင်မှာ ဖယ်ခွာခံလိုက်ရလေပြီ။

နျဲ့ပုဖန်က သူ့လက်ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်ပြီး ဖန်းလုံ၏ ခြေထောက်တွေကြားထဲက ထောင်မတ်လျှက်ရှိသော အရာကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်၍ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ပွတ်သပ်လိုက်၏။ ဖန်းလုံက ငြီးတွားကာ အော်ဟစ်လိုက်သည်။ သူ့ အမူအရာကို သူကိုယ်တိုင် မမြင်ရသော်လည်း မည်မျှ ရှက်ဖွယ်ကောင်းသည်ကို တွေးကြည့်နိုင်သည်။

"ဟမ်၊ အကြော်သေးသေးလေး၊ ငါ တွန်းချရတာ လွယ်လား"

''ဟမ်း၊ ဒီလောက် သေးသေးလေးနဲ့ ငါ့ထဲ လွယ်လွယ် ဝင်လို့ရမယ် ထင်နေလား''

နျဲ့ပုဖန်သည် ဤမှတ်ချက်ကို လေးနက်စွာ ချန်ထားခဲ့ကာ အခန်းတွင်းမှ အေးအေးဆေးဆေး ထွက်သွားလေသည်။

လက်နက်ကြီးသည် လေထဲတွင် အချိန်အတော်ကြာ ပျံဝဲနေခဲ့ပြီးနောက် အလွန် စိတ်မရှည်တော့ပေ။ နျဲ့ပုဖန် ပေါ်လာတာကို မြင်တော့ ချက်ချင်းပဲ လျှောဆင်းသွားပြီး သူ့ အတောင်ပံ အင်အားဖြင့် ပင်လယ်၌ လှိုင်းထန်တဲ့ လှိုင်းလုံးတွေကို တမင်တကာ ဖန်တီးကာ လှေလက်တန်းပေါ်သို့ အေးအေးဆေးဆေး ဆင်းသက်သွား၏။

နျဲ့ပုဖန်က စာတစ်စောင်ကို လက်နက်ကြီး၏ ခြေထောက်ကနေ ဖြုတ်ယူပြီး မကျေနပ်တဲ့ပုံစံနဲ့ ရေရွတ်လိုက်သည်။

"လက်နက်ကြီး၊ မင်းက အရမ်း အပျင်းကြီးတယ်၊ ငါ မင်းကို စာတစ်စောင် ပို့ပေးခိုင်းလိုက်တာ ကြာလှပြီ မင်းက အခုမှ အကြောင်းပြန်တယ်၊
အနာဂတ်မှာ ပိုကြီးတဲ့ တာဝန်တွေ ထမ်းဆောင်ရရင် မင်း ဘယ်လို တာဝန်ယူနိုင်မလဲ”

လက်နက်ကြီး သည် သူ့ကို မထီမဲ့မြင် စိုက်ကြည့်လိုက်၏။ ထိုအကြည့်က ဤသို့ အဓိပ္ပါယ်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖော်ပြနေသည် - ''မင်းမှာ တခြားသူတွေအကြောင်း အပြစ်တင်ဖို့ အာရုံ ရှိနေသေးတာလား၊ အရှုပ်ထုပ်ကောင်''

နျဲ့ပုဖန်မှာ စာကို ဖွင့်ပြီးဖတ်နေပေမယ့် စာသားတွေကို နားလည်ဖို့ ရုန်းကန်နေရသည်။

သည်အချိန်မှာ လက်တစ်ဖက်က သူ့ နောက်ကနေ ထွက်လာပြီး သူ့ လက်ထဲက စာကို ယူလုသွား၏။
နျဲ့ပုဖန် နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဖန်းလုံ က အခု သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဝတ်စားထားပေမယ့် နက်မှောင် ရှုပ်ထွေးသော အမူအရာများ ရှိနေသေးသည်။

ဖန်းလုံက တကယ်ပဲ အခုလောက် မြန်မြန်ကြီး သူ့ရဲ့မကောင်းဆိုးဝါး ကြက်တွေ လက်ထဲကလွတ်မြောက်လာနိုင်လား။

နျဲ့ပုဖန် ဖန်းလုံကို စိတ်ရင်းဖြင့် ချီကျူးမိသွားသည်။

ဖန်းလုံသည် ထိုတောက်ပသော အမူအရာကို လျစ်လျူရှုရန် အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားကာ စာကိုတစ်ချက်ဖတ်ကာ ပင်လယ်ဆီသို့ မျှော်ကြည့်လျှက် မေးလိုက်သည်။

''မင်း ကျီယုရွာက ထိုက်ပိုင်ကို သိသလား''

နျဲ့ပုဖန်က ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

"ဒါဆို ကိစ္စက ပိုလွယ်သွားပြီ"

ဖန်းလုံက စာကို ခေါက်ပြီး

"ဒီစာနဲ့ဆို ငါတို့ ကျင်းယန် ဆိပ်ကမ်းကို အချိန်မီ ဆင်းနိုင်ပြီ"