Chapter 60

3.1K 308 4

by Doh_Clover

by Doh_Clover

Chapter - 60
ကောလဟာလ

ယခု နျဲ့ပုဖန် စောင့်ကြည့်ခံနေရ၏။ ဝေဒီက ထွက်သွားပြီးသည်နှင့် တပြိုင်နက် နျဲ့ပုဖန်ကို စောင့်ကြည့်ရန် အစောင့်နှစ်ယောက်ကို စေလွှတ်လိုက်သည်။ ၎င်းတို့က သူ့ကို ကာကွယ် စောင့်ရှောက်ဖို့ ရှိနေတယ်လို့ ပြောပေမယ့် တကယ်တမ်းကျတော့ သူ့ကိုထွက်မပြေးအောင် တားဆီးဖို့ ရှိနေတာ ဖြစ်၏။

ပြည့်တန်ဆာခန်းက အမျိုးသမီးကို အနက်ရောင်ဝတ် အစောင့်က တစ်ညတာ တာဝန်ကျေစွာ စောင့်ရှောက်ခဲ့ပြီး နောက်တစ်နေ့မှာတော့ သူမဟာ မျက်ကွင်းညို နှစ်ဖက်နှင့် အတူ ပြန်ပို့ခံခဲ့ရလေသည်။ ညီအစ်မတွေက သူမကို တစ်ညလုံး ပြုစုပေးနိုင်တဲ့ အလွန် အားတက်စရာကောင်းတဲ့ ကျေးဇူးရှင်တစ်ယောက်နဲ့ တွေ့ခဲ့တယ်လို့ ထင်ကြမှာပဲ။

"ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ" ချင်ပေါ်အာ သည် တစ်ဖက်တွင်ထိုင်နေသော အစောင့်နှစ်ယောက်ကိုကြည့်ကာ နျဲ့ပုဖန်ကို အသံတိုးတိုးဖြင့် မေးလိုက်သည်။

နျဲ့ပုဖန်ကပြုံး၍
"ဦးလေးဝေက မျက်စိနောက်လို့ ထင်တယ်၊ သူတို့ကို ငါ့ဆီမှာ လေ့ကျင့်ဖို့ ပို့ထားတာ''

“လေ့ကျင့်ဖို့” ဟူသော စကားလုံးကို ကြားလိုက်ရသောအခါ အစောင့် နှစ်ယောက်၏ မသိစိတ်တွင် ဇောချွေးများ ပျံသွားကြသည်။

ချင်ပေါ်အာကတော့ ၎င်းတို့အပေါ် သံသယမျက်လုံးဖြင့် ကြည့်နေ၏။

နျဲ့ပုဖန်က လက်ဖက်ရည်ခွက်ကို ချလိုက်ပြီး
"လက်ဖက်ရည် မရှိဘူး ဝေရီ၊ ဝေအာ၊ မြန်မြန်သွားပြီး လက်ဖက်ရည်ပူပူ တစ်အိုး ယူခဲ့"

အစောင့်နှစ်ဦးသည် သစ်သားလူများကဲ့သို့ ရွေ့လျားလာပြီး လက်ဖက်ရေအိုးကို ကြည့်သောအခါ အိုးတစ်ဝက်လောက် ကျန်နေသေးသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် အမူအရာများ တောင့်တင်းသွားကြလေသည်။

သူတို့ထဲက တစ်ယောက်က “ဒီအိုးထဲမှာ ကျန်သေးတယ်” လို့ ပြောလာ၏။

"မရှိဘူးလို့ ပြောရင် မရှိဘူးပေါ့၊ မကျေနပ်ရင် မင်းသခင်ကို သွားတိုင်လိုက်''
နျဲ့ပုဖန်က ဟောက်လိုက်သည်။

ဘေးတွင် ရှိနေသော ပန်းပွင့် မိန်းကလေး၊ ပိုးကောင်လေးနှင့် ဝူခုံး တို့သည်လည်း ထိုပုံစံအတိုင်း ကျယ်လောင်စွာ အော်ဟစ်ကြ၏။

အစောင့်နှစ်ဦးမှာ ၎င်းတို့ရဲ့ မကျေနပ်ချက်တွေကို မျိုချလိုက်ပြီး ထွက်သွားခဲ့ကြလေသည်။

ချင်ပေါ်အာလည်း အံ့အားသင့်သွားကာ “မင်းနဲ့ ခေါင်းဆောင် ဝေက ဘာတွေလဲ'' လို့ မေးလိုက်သည်။

ထိုတစ်ည ပြီးတဲ့နောက် အခြေအနေက ဘာတွေ ဖြစ်သွားသလဲဆိုတာ သူ လုံးဝကို နားမလည်နိုင်ဖြစ်နေသည်။

"သူနဲ့ ငါ ဘာလဲဆိုတာ ငါလည်း ဘယ်လိုသိလဲ"
နျဲ့ပုဖန်က အခြေနေ ကိုကြည့်ပြီးနောက် ချင်ပေါ်အာနားသို့ ကပ်ကာ ပြောလိုက်သည်။
"သူ ငါ့ဘေးမှာ လူနှစ်ယောက်ကို ထားရတဲ့ အကြောင်းရင်းက သူ့ လျှို့ဝှက်ချက်ကို ပေါက်ကြားသွားမှာကို စိုးလို့နေမှာပေါ့''

"ဘာ လျှို့ဝှက်ချက်လဲ" ချင်ပေါ်အာ၏ မျက်လုံးများသည် စူးစမ်းလိုစိတ်များဖြင့် ပြည့်နှက်နေ၏။

အနီးနားရှိ တိရစ္ဆာန်လေးများကလည်း နားစွင့်လာကြသည်။

“ဒီလိုပါပဲ။ မနေ့ညက ခေါင်းဆောင်ဝေက ရှန်ဟဲဂေဟာက မိန်းကလေးကို သူ့အသုံးတော်ခံ လုပ်ဖို့ တိတ်တဆိတ် ခေါ်ခဲ့တယ်လေ''
နျဲ့ပုဖန်၏ အသံသည် တိုးတိမ်ပြီး ၄ မီတာ သို့မဟုတ် ၅ မီတာအတွင်းမှ လူများသာ ကြားနိုင်လောက်အောင် သေးငယ်လေသည်။

"ဘာ" ချင်ပေါ်အာမှာ မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်သွားရသည်။
ဝေဒီ၏ သွင်ပြင်လက္ခဏာနှင့် အဆင့်အတန်းအရ ၎င်းသည် ပြည့်တန်ဆာခန်းမှ အမျိုးသမီးတစ်ဦးကို ဘာကြောင့် ရှာရမည်နည်း။

“ဒါက အရေးကြီးဆုံး အချက် မဟုတ်သေးဘူး။ အမျိုးသားတွေမှာ လိုအပ်ချက်တွေရှိတာက ပုံမှန်ပဲလေ အဲဒါကို အပြည့်အဝ နားလည်ပေးလို့ရတယ်''
နျဲ့ပုဖန်က တိုးတိုးဆက်ပြောသည်။

“တကယ်ကို မယုံနိုင်စရာကောင်းတာက အမျိုးသမီးတွေနဲ့ ပတ်သက်ရင် သူ့ရဲ့နှစ်သက်မှုကထူးခြားနေတာ''

"အိုး၊ ဘာတွေ ထူးခြားတာလဲ''

“သူက…" နျဲ့ပုဖန်ဆက်ပြောမလို့လုပ်နေတုန်းမှာပဲ ရုတ်တရက် မာကျော အေးစက်သော အသံတစ်ခုထွက်ပေါ်လာ၏။
"ငါ့ အကြောင်း မင်း ဘာပြောနေတာလဲ''

ဝေဒီသည် နျဲ့ပုဖန် ဘေးတွင် မတ်တပ်ရပ်ကာ သူ့ကို အေးစက်စွာ စိုက်ကြည့်နေသည်။

နျဲ့ပုဖန်က လူမိသွားတာကို မရှက်ပေ။
"အစ်ကိုဝေ ကောင်းသောနေ့လည်ခင်းပါ" ဟု တည်ငြိမ်သောအမူအရာဖြင့် နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။

ဝေဒီက ချင်ပေါ်အာ ကို ခေါင်းညိတ်ပြပြီး နျဲ့ပုဖန်ကို ခေါ်ကာ အပေါ်ထပ်သို့ တက်လာခဲ့၏။

ချင်ပေါ်အာသည် နှစ်ယောက်သား၏ နောက်ကျောကို စူးစူးဝါးဝါး စိုက်ကြည့်ကာ လုံးလုံးလျားလျား မှင်တက်သွားလေသည်။

"မင်း ဘာလုပ်နေတာလဲ"
နျဲ့ပုဖန်မှာ တွန့်ဆုတ်စွာဖြင့် ဆွဲခေါ်တာ ခံရရင်း မေးလိုက်သည်။ ကြက်သုံးကောင်နှင့် မျောက်ကလေးလည်း နောက်မှ လိုက်လာခဲ့၏။ စုစုပေါင်း မျက်လုံး လေးစုံက ဝေဒီကို စူးစူးဝါးဝါး စိုက်ကြည့်နေသည်။

ဝေဒီက စကားမပြောဘဲ လူကို အခန်းထဲသို့ တိုက်ရိုက် ဆွဲသွားကာ တံခါးကို အတင်းပိတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို လက်ပိုက်၍ ရပ်ကာ နျဲ့ပုဖန်ကို စူးစူးရဲရဲ စိုက်ကြည့်နေ၏။

နျဲ့ပုဖန် သည် ကြောက်ရွံ့မှု မရှိဘဲ မေးစေ့ကို မော့ကာ ဝေဒီအား ပြန်လည် စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

''မင်းရဲ့ အကြည့်ကပဲ လူသတ်နိုင်တယ်လို့ မထင်နဲ့၊ ငါ့ မျက်စောင်းလည်း လူသတ်လို့ရတယ်''

သူသည် သူ၏ မျက်လုံးထောင့်များကို လက်ချောင်းများဖြင့် တွန်းကာ ထူးဆန်းသောအကြည့်ပုံ ပေါက်အောင် လုပ်လိုက်၏။

နျဲ့ပုဖန် ပုံစံကြောင့် ဝေဒီ၏ လေးနက်သောအမူအရာမှာ ပျက်ယွင်းသွားပြီး လက်တစ်ဖက်ဖြင့်နျဲ့ပုဖန် ခေါင်းကိုကိုင်ကာ သတိပေးလိုက်သည်။

''နောက်တစ်ခါ တွေ့ကရာမှာ ပေါက်တတ်ကရတွေလျောက်လျောက် မပြောနဲ့''

နျဲ့ပုဖန်က သူ့ ခေါင်းကို ဖိနှိပ်ထားတဲ့ တောင်ကြီးလို လက်ဖဝါးကို ရှောင်ဖို့ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး ...

“မင်း သတ္တိရှိရင် ဝန်ခံရဲရမယ်၊ လူတွေ ပြောတဲ့စကားကို မင်း ကြောက်သလား”

"ပြဿနာပဲ။ မင်းက ငါ့ကို ရန်စနေတာလား''

ဝေဒီမှာ နျဲ့ပုဖန်အပေါ် သူ အများကြီးစိတ်ရှည်သည်းခံနေတယ်ဟု ထင်မိသည်။ ထိုနေရာမှာ တခြားသူသာ ဆိုလျှင် စကားနဲ့တောင် ပြောမနေတော့။

နျဲ့ပုဖန်က တရားချသလို ဆက်ပြောလိုက်၏။

“အငြင်းပွားစရာ စကား မရှိရင် လူတွေဟာ လန်းဆန်းနေမှာ မဟုတ်ဘူး။ လွတ်လပ်စွာ ပြောဆိုခွင့် ဆိုတဲ့ လူ့အခွင့်အရေးကို လိုက်နာဖို့လိုတယ်''

"လွတ်လပ်စွာ ပြောဆိုခွင့်၊ ဟုတ်လား" ဝေဒီ မျက်ခုံးပင့်လိုက်သည်။ "တခြားသူတွေကို ဒုက္ခပေးတာကာ မင်းရဲ့ လွတ်လပ်ခွင့် ဆိုတာလား''

နျဲ့ပုဖန်က ရယ်ပြီး "ဦးလေး ဝေ အတွက် ဒီကမ္ဘာမှာ ဘာကို 'ဒုက္ခ' လို့ ခေါ်လဲ"

နျဲ့ပုဖန်ရဲ့အသံလေးက ချစ်စရာကောင်းပြီး နူးညံ့တဲ့အတွက် ဝေဒီက တိတ်တိတ်လေး ကျေနပ်နေမိ၏။
"ဘာလဲ ဦးလေး ဝေ ဆိုတာက''

"ယဥ်ကျေးမှုအရ ချစ်တဲ့ခင်တဲ့အနေနဲ့ ခေါ်တာပါ''

နျဲ့ပုဖန်က သူ့ကို ပုခုံး ဖက်လိုက်သည်။

"အိုး။ မင်းက ငါ့ကို ချစ်ခင်တယ်လား''

ဝေဒီက စိတ်ဝင်တစား မေးလိုက်သည်။

''အိုး၊ မသိဘူးလား။ အသက်ကြီးတဲ့ သူတွေကို လေးစား ချစ်ခင်တဲ့အနေနဲ့ အဲ့လို ခေါ်ရတယ်ဆိုတာ''

နျဲ့ပုဖန်က သူ့ လက်ညှိုးလေး ထောင်ကာ ရှင်းပြ၏။

"ဒါက ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့တဲ့ အခေါ်အဝေါ် သက်သက်ပါပဲ။ ခင်ဗျား ယုံချင် ယုံ၊ မယုံချင် နေပေါ့''

နျဲ့ပုဖန်၏ စကာကြောင့် ဝေဒီ စိတ်အနှောက်ယှက်ဖြစ်သွားသည်။ ဤလူသည် စကားတစ်လုံးနဲ့ လူများကို ထိုးနှက် နိုင်စွမ်းရှိ၏။ သည်လို နားမလည်နိုင်တဲ့ သတ္တိကောင်းသော ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး သူ ဘာကို သဘောကျခဲ့တာလဲ။ သူ့မျက်လုံးတွေ ကန်းနေတာလား။

"မင်း ဒီနေ့ အခန်းထဲမှာ အေးအေးဆေးဆေးနေ၊ မနက်ဖြန် ငါ မင်းကို လိုက်ပို့ပေးမယ်"

စကားပြောပြီးနောက် ဝေဒီ ထွက်ခွာခါနီးတွင် တစ်စုံတစ်ခုကို တွေးတောကာ ပြောလိုက်သည်။
“ယောကျ်ား ဖြစ်ဖြစ်၊ မိန်းမ ဖြစ်ဖြစ်ပဲ နောက်နောင် တခြားသူတွေနဲ့ အရမ်းနီးနီးကပ်ကပ်မနေနဲ့။ မင်းက ငါ့ရဲ့လူဖြစ်နေပြီဆိုတာလည်း မမေ့နဲ့။ မင်းရဲ့တာဝန်ကို ထမ်းဆောင်နေရမယ်''

နျဲ့ပုဖန်က ဖြူစင်သော အပြုံးလေးပြုံး၏။

"ကောင်းပြီ၊ မင်း သဘောအတိုင်း လုပ်ပါ။ ဒါနဲ့အစောင့် ညီအစ်ကို နှစ်ယောက်ကို ခေါ်ပေးဦး။ ငါ ကုတင်ပေါ်မှာ သူတို့နဲ့ နပန်း ကစားချင်တယ်"

ဝေဒီ အေးခဲသွားပြီး နောက်လှည့်ကာ သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။

နျဲ့ပုဖန်က လည်ပင်းချိုးလိုက်၊ ခါးချိုးလိုက်လုပ်ရင်း ...
“မနေ့ညက အလုပ်အရမ်းများပြီး တစ်ကိုယ်လုံး နာကျင်နေတယ်။ ဒါကြောင့် သူတို့က ငါ့ကို နှိပ်နယ်ပေးရင် ကောင်းလိမ့်မယ်”

ထိုစကား ပြောသည့်အခါတွင် အသံနေ၊ အသံထားမှာ လေးပင်၍ ဆွဲဆောင်မှုအပြည့်ရှိပြီး နျဲ့ပုဖန်မျက်လုံးများ၏ အမူအရာမှာလည်း ဆွဲဆောင်မှုအပြည့်ရှိသည်။

ဝေဒီမှာ ချက်ချင်း အေးစက် တင်းမာသွား၏။ ထို့နောက် ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဟစ်အော်ပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။ နောက်တွင် ဒေါသတကြီးဖြင့် အစောင့်ကို အမိန့်ပေးနေသော ဝေဒီ၏ အသံကို နျဲ့ပုဖန် ကြားလိုက်ရသည်-

"သူ့ အခန်းထဲကို ဘယ်အရာမှ ဝင်ခွင့်မပေးနဲ့၊ ခြေလှမ်း ငါးလှမ်းလောက်အတွင်းတောင် သူ့ အနားကို မကပ်စေနဲ့။ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ထိတွေ့မှု လုပ်တဲ့ သူကို အပြစ်ဒဏ် ပြင်းပြင်းထန်ထန် ပေးပစ်မယ်”

အစေခံများလည်း သူ့ အမိန့်ကို နာခံလိုက်ကြသည်။

နျဲ့ပုဖန်ုတော့ ကုတင်ပေါ် လှဲကာ ရယ်မောနေလေ၏။

ထို့နောက် ခေါင်းအုံး တစ်လုံးကို ယူ၍ တံခါးဆီသို့ လှမ်းပစ်ချလိုက်သောကြောင့် ဆူညံသံထွက်သွားသည်။

ချက်ချင်းဆိုသလို အစောင့်ကလည်း တံခါးကို အမြန်ဖွင့်ပြီး စစ်ဆေးဖို့လာ၏။

နျဲ့ပုဖန်က သူတို့ကို လက်ညိုးထိုးလိုက်ပြီး "လာ၊ စကားပြောရအောင်" ဟု ခေါ်လိုက်၏။

အစောင့်က ဘာမှ မပြောဘဲ တံခါးကိုပြန် ဆောင့်ပိတ်လိုက်သည်။

သည့်နောက်မှာတော့ နျဲ့ပုဖန်က ဗီရိုဆီသို့ တစ်ဖန် လှမ်း၍ အဖွင့် အပိတ် လုပ်ကာ ဆက်တိုက် ပေါက်ကွဲသံများ ဆူညံသံများ ထွက်နေစေတော့သည်။

ထိုအခါ အစောင့်က တံခါးကို ပြန်ဖွင့်ပြီး ကြည့်သောအခါ နျဲ့ပုဖန်က “ကျုပ် အဝတ်အစား လဲချင်တယ်၊ သင့်တော်ရာကို ရှာတွေ့အောင် ကူညီပေးနိုင်မလား'' ဟု ဆိုလိုက်၏။

အစောင့်လည်း အေးစက်သော မျက်နှာဖြင့် တံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။

ထို့နောက် နျဲ့ပုဖန်သည် နေရာတိုင်းတွင် ပုံစံအမျိုးမျိုးဖြင့် ဆူညံသံများ လုပ်နေလေ၏။ သူ့ အိမ်မွေးတိရိစ္ဆာန်များနှင့်အတူ အခန်းကို လုံးလုံးလျားလျား မွှေနှောက်နေသော်လည်း အစောင့်အကြပ်များက ကြည့်ရှုရန် တံခါး ဖွင့်လာခြင်း မရှိတော့ပေ။

ထို့ကြောင့် နျဲ့ပုဖန်လည်း ပြုံးလိုက်ပြီး သူ့ ဝါးတောင်းထဲက ကြိုးတစ်ခွေကို ထုတ်ကာ ကုတင်တိုင်မှာ ချည်ပြီး သူ့ အိမ်မွေး တိရစ္ဆာန်တွေကို ခေါ်လိုက်၏။ ထို့နောက် သူသည် ပြတင်းပေါက်မှ အသာအယာ အေးအေးဆေးဆေး ခုန်ဆင်းလိုက်သည်။

ဤအခန်းမှ ဆင်းလာသောအခါ တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်သော ခြံဝန်း တစ်ခုရှိပြီး ဤနေရာသို့ လူအနည်းငယ်သာ ဖြတ်သွားကြသည်။ နျဲ့ပုဖန်၏ ထွက်ပြေး လွတ်မြောက်မှုကို မည်သူမျှ အာရုံမစိုက်ကြပေ။

အခန်းတွင်းရှိ အစေခံများသည် ဘာမျှ မကြားရသဖြင့် ဤအာဏာရှင်လေးသည် နောက်ဆုံးတွင် ရပ်သွားပြီဟု ထင်သောကြောင့် အားလုံး စိတ်သက်သာရာရသွားကြသည်။

နျဲ့ပုဖန်က ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်ဖြင့် နောက်ဖေး တံခါးမှ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ပြေးထွက်လာပြီး ပန်းပွင့်မိန်းကလေးနှင့် အခြားသူများအား လမ်းကြောင်းကို စူးစမ်း လေ့လာရန် လွှတ်လိုက်၏။

သူသည် နာခံမှုရှိသောသူ မဟုတ်၊ ထို့ကြောင့် ဝေဒီ၏ ပြင်းထန်သော အတ္တစိတ်ဆန္ဒကို မည်ကဲ့သို့ ခံနိုင်ရည်ရှိမည်နည်း။

အကယ်၍ နျဲ့ပုဖန်သာ တစ်ဖက်လူ၏ ဒေါသကို ကြိုသိထားခဲ့ပါက ဤကဲ့သို့ ပြဿနာကို မီးခွက်ထွန်းရှာပါမည်လော။
သို့သော် နျဲ့ပုဖန်သည် မိမိ လုပ်ရပ်အတွက် လုံးဝ နောင်တရမည့် သူမျိုး မဟုတ်ချေ။
နောက်ဆုံး အပြစ်ဒဏ်အနေနဲ့ သံပူပြား တံဆိပ် ကပ်ခံရမည် ဆိုလျှင်တောင် ထိုသံပူပြားကိုပဲအပြစ်တင်လိုက်မည်။

ဤသို့ လွတ်မြောက်လာပြီးနောက် ကောင်းကင်က တစ်ဖန် တောက်ပလာပြန်သည်။

ကြက်သိုက် ကျေးရွာရှိ လူများ ရှာမတွေ့စေရန်နှင့် ဝေဒီကို ရှောင်ရန်အတွက် နျဲ့ပုဖန် ပုန်းခိုဖို့ရာ သီးသန့်အိမ် တစ်လုံးကို ရှာဖွေရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့၏။

သည်ခေတ်က သာမန်လူတွေဟာ အများအားဖြင့် ရိုးသားသော သူများ ဖြစ်ကြသည်။ နျဲ့ပုဖန် သူတို့ကို ပိုက်ဆံ နည်းနည်းလောက် ပေးပြီး ယဥ်ကျေးသိမ်မွေ့တဲ့ စကားလေး နည်းနည်းလောက် ပြောလိုက်ရုံနဲ့ သူ့ရဲ့ချစ်စရာကောင်းတဲ့ အပြုံးမျက်နှာဟာ တခြားသူတွေရဲ့ ခံစားချက်ကောင်းတွေအား ဆွဲခေါ်ဖို့ အရမ်း လွယ်ကူလှသည်။ ထို့ကြောင့် သူနေ ထိုနေရာကို အမြန်ရှာတွေခဲ့၏။

၎င်းက ရှီရှန်မြို့ မြောက်ဘက်တွင် တည်ရှိပြီး သာမန် လူနေ ရပ်ကွက်တစ်ခု၌ ဖြစ်သည်။ အိမ်နီးနားချင်းများသည် သာမန်လူများ၊ ဦးလေးကြီးများ၊ အဒေါ်ကြီးများ၊ ညီအစ်ကို၊ မောင်နှမများနှင့် ကလေးများ အစုလိုက် ဖြစ်၏။ နျဲ့ပုဖန်သည် အလွန် သဘောထားကြီးပြီး အားလုံးကို နွေးထွေး ရွှင်လန်းစွာ နှုတ်ဆက်ခဲ့သည်။ သူသည် ထိုနေရာ အကြောင်းကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိရအောင် စုံစမ်းခဲ့ရုံသာမက အချိန်တို အတွင်းမှာပင် လူသိရှင်ကြား ခိုင်မာသော ရပ်တည်မှုကို ထူထောင်နိုင်ခဲ့သေးသည်။

နျဲ့ပုဖန်၏ အေးချမ်း သာယာသော ဘဝနှင့် ယှဉ်လျှင် ဝေဒီ ဘက်မှာတော့ ပူလောင် ဗြောင်းဆန်နေ၏။

နျဲ့ပုဖန် ထွက်ပြေးသွားတဲ့ နေ့က ဖြစ်သည်။
ဝေဒီသည် ကုတင် ခြေထောက်မှ ကြိုးကို ဆွဲယူကာ တံခါးကို စောင့်ကြပ်ပေးနေသော အစောင့်နှစ်ယောက်ကို စူးစူးဝါးဝါး စိုက်ကြည့်နေသည်။ သူက အံကြိတ်လျှက် “ဒါ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ'' ဟု မေးလိုက်၏။

အစောင့်တို့နှင့် အစေခံများမှာ ဒူးထောက်လျှက်တုပ်တုပ်မှ မလှုပ်ရဲကြ။

“ဒီလက်အောက်ငယ်သားတွေက တာဝန်ကို ပျက်ကွက်မိပါတယ်။ ကျေးဇူးပြုပြီး ဒီငယ်သားတွေကို အပြစ်ပေးပါ” ဟု လျောက်တင်ကြ၏။

"မင်းရဲ့ ကိုယ်ခံပညာ အာရုံခံစားမှု အရည်အချင်းက ပြတင်းပေါက်ကနေ လူတစ်ယောက်လုံး ခုန်ထွက်သွားတာတောင် ဘယ်လိုမှ သတိမထားမိဘူးလား"

အစောင့်က ဆက်၍ လျောက်တင်လိုက်သည်။

''ပထမ သခင်လေး ဒွမ်က အခန်းထဲမှာ အသံတွေဆူညံအောင် လုပ်နေခဲ့တာပါ၊ သူ တစ်ခုခု ဖြစ်နေမှာဆိုးလို့ အစက စစ်ဆေးခဲ့ပေမယ့် နောက်ပိုင်းဆက်တိုက်လုပ်နေတဲ့အတွက် လျစ်လျူရှုထားခဲ့မိပါတယ်''

ဝေဒီ အခန်းကို လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်ပြီးတဲ့အခါ အခန်းက ရှုပ်ပွ ပျက်စီးနေတာကို တွေ့လိုက်ရ၏။ ခေါင်းအုံးများနှင့် အိပ်ယာများ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ပြန့်ကျဲနေခဲ့သည်။ ဗီဒို တံခါးများမှာလည်း ကျယ်ကျယ် ပြန့်ပြန့်ပွင့်နေပြီး ကြက်မွေးများကို နေရာတိုင်းတွင် မြင်နေရ၏။ အခန်းကို သူခိုး ဝင်စီးထားသလိုပင်။

ဝေဒီက ဆက်လက်၍ အေးစက်သော အသံဖြင့်မေး၏။
“ဘာလို့ ဂရုမစိုက်တာလဲ။ မင်းတို့မှာ အမိန့်ရှိရင် နာခံဖို့ဆိုတာ မသိဘူးလား”

ဒုတိယ အစောင့်က “သခင်က သူ့အခန်းထဲကို လက်လွတ်စပယ် မ၀င်ရဘူးလို့ မှာထားခဲ့တာကြောင့်ပါ'' ဟု တိုးတိုးလေး ပြော၏။

ဝေဒီ အလွန် ဒေါသထွက်သွားသည်။ သူ့လက်ထဲက ကြိုးစကို ချက်ချင်း လွတ်ချလိုက်၏။

ကောက်ကျစ်တဲ့ ကောင်က ငါ မျက်စိ အောက်ကနေ ရှောင်ထွက် ပြေးသွားသေးတယ်။

ဝေဒီ ဒေါသများ တောက်လောင်လာပြီး ...
''ဧည့်ရိပ်သာတွေနဲ့ စားသောက်ဆိုင်တိုင်းမှာ သူ့ကိုချက်ချင်း လိုက်ရှာကြ။ တွေ့တာနဲ့ ငါ့ဆီ ခေါ်လာခဲ့''
ဟု အမိန့်ပေးလိုက်၏။

အစောင့်များက တညီတညွတ်တည်း လိုက်နာလိုက်ကြသည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင်၊ သူတို့စိတ်ထဲတွင်တွေးမိသွား၏။ သခင်လေး ဒွမ်က ငါတို့ သခင်ကိုဘာတွေ စော်ကားခဲ့လို့များ သခင်က သူ့ကို ချက်ချင်း လိုက်ဖမ်းဖို့ ပြင်းပြင်းထန်ထန် အမိန့်ထုတ်ရတာလဲ။

ဝေဒီကို စိတ် အနှောက်အယှက် ဖြစ်စေသော အရာများသည် ထိုနေရာတွင် ရပ်တန့် မသွားပေ။
အရင်က နျဲ့ပုဖန် သတင်းဖြန့်ဖို့ လုပ်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စတွေကြောင့် အတင်းအဖျင်း တချို့ဟာလည်း အားအားယားယား စပ်စုတတ်တဲ့ သူတွေကြားမှာ တမုဟုတ်ချင်း ပြန့်နှံ့ ပေါက်ကြားနေခဲ့လေ၏။
ထိုမှမကသေး၊ ၎င်းတို့သည် သတင်း အမျိုးမျိုးထပ်မံ ဖြန့်ကျက်ကာ အဆင့်ဆင့် စုံစမ်းခဲ့ကြသေးသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ထိုညက ဝေဒီ ခေါ်ယူခဲ့သောမိန်းကလေးမှာ ရှန်ဟဲ ဂေဟာက 'ဖေးရန်' ဟူသောအမျိုးသမီးမှန်း သိသွားကြလေ၏။

လူတိုင်းသည် ဝေဒီ၏ အကြိုက်ကို အလွန်စိတ်ဝင်စားကြပြီး ဖေးရန်၏ အလှကို ကြည့်ရန် ရှန်ဟဲ ဂေဟာသို့ စိုက်စိုက် မြိုက်မြိုက် ရောက်သွားကြသေးသည်။ သို့သော် သူတို့ အားလုံး မှန်းချက်နှင့်တက်တက်စင်အောင် လွဲကြရလေ၏။

ဤသို့ဖြင့် လူများ ကြားတွင် ရှန်ဟဲ ဂေဟာ၏ သတင်းသည် နေ့ချင်းညချင်း ကျော်ကြားလာပြီး ဖေးရန်သည်လည်း သူမ၏ အသက်မွေးဝမ်းကြောင်း၏ အထွတ်အထိပ် အချိန်သို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။ နေ့စဉ်နဲ့အမျှ သူမကို တောင်းဆိုနေတဲ့ လူတွေဟာ အဆုံးမသတ်နိုင် ရှိနေကြလေ၏။

ဖေးရန်နှင့် တွေ့ဆုံမှု ပိုများလာသည်နှင့်အမျှ ဝေဒီ၏ "ရင့်ကျက်သော"၊ "အသက်ကြီး" သော အမျိုးသမီးများကို ပိုနှစ်သက်သည် ဟူသော ကောလဟာလဟာလည်း လုံးဝ အတည်ပြုပြီးသား ဖြစ်သွား၏။

ဝေဒီသည် ဒေါသ အလွန်ထွက်ကာ သူ့ ဒေါသကို မထိန်းနိုင်ဘဲ ရူးသွပ်တော့မလို ခံစားနေရသည်။
ဂုဏ်သိက္ခာနှင့် ပုံရိပ်ကို ထိန်းသိမ်းရန် အလွန်အမင်း ကြိုးစားခဲ့သော်လည်း နောက်ဆုံးတွင် ထိန်းသိမ်းထားသမျှ ပြိုကျ ပျက်စီးသွားခြင်းမှ မကာကွယ်နိုင်ခဲ့ပေ။

သူ့ကို ယခုလို ဖြစ်အောင် လုပ်သောသူကို ပြင်းထန်စွာ သင်ခန်းစာပေးမည်ဟုလည်း သစ္စာဆိုထားလေသည်။

နျဲ့ပုဖန်သည် ထိုသတင်းများကို ကြားသိပြီးနောက် အေးအေးဆေးဆေးသာ အကျဉ်းချုံး သုံးသပ်လိုက်၏။ “ကောလာဟလတွေဆိုတာ ပညာရှိတွေအတွက် အနှောက်အယှက် ဖြစ်စေတယ်၊ သဘောထား ပျော့ပျောင်းသူတွေ ကြားမှာတော့ပျံ့နှံ့လွယ်တဲ့၊ လှည့်စားလို့ကောင်းတဲ့ ပရိယာယ်ပဲလေ။ ဟားဟား…..”