Chapter 34

3.2K 350 1

by Doh_Clover

by Doh_Clover

Chapter-34
အိပ်ရာထဲက လူသုံးယောက်
......................................

နျဲ့ပုသည် ၎င်းကြက်ဥထဲမှ ပေါက်လာသော မျောက်ကလေးကို အနီးကပ် သေချာကြည့်နေသည်။
အရွယ်အစားက လက်ဝါးတစ်ဝက်မျှသာရှိပြီး စေးကပ်သော အကျိအချွဲများဖြင့် စေးကပ်ကပ်ဖြစ်နေ၏။ ၎င်း၏ မျက်လုံးများကလည်း မပွင့်သေးသလို ခြေချောင်း လက်ချောင်းလေးများကလည်း တွန့်လိမ်ခွေခေါက်ကာ တုန်ယင်နေသေးသည်။

''ဒါ....ဒါ...ဝူခုန်းလား''
နျဲ့ပုဖန်သည် မချင့်မရဲဖြင့် မျောက်ကလေး၏ နဖူးအား လက်ချောင်းနှင့် တို့ထိကြည့်သည်။ သူ့မျက်လုံးများသည် မျောက်ကလေးကို စူးစမ်းလိုစိတ်ဖြင့် တလက်လက် တောက်ပနေခဲ့သည်။

ထိုအချိန်တွင် ကျန်းကျွင်းရှီက ရေနွေးကူဇလုံကို ကိုင်လျှက်ဝင်လာသည်။
နျဲ့ပုဖန်သည် မျောက်ကလေးကို ကောက်ယူ၍ ကျန်းကျွင်းရှီ ယူလာသော သဘက်ဖြင့် ၎င်းခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ရှိ အကျိအချွဲများကို သုတ်ပေး၏။

ကျန်းကျွင်းရှီသည် နျဲ့ပုဖန် လက်ထဲမှ ထူးဆန်းသော အကောင်လေးကို မြင်သည့်အခါ တအံ့တသြ မေးလိုက်သည်။

''အဲ့ဒါ ဘာလေးလဲ''

''ငါ့သားလေးလေ''
နျဲ့ပုဖန်က လှည့်မကြည့်ပဲ ဖြေချင်ရာ ပြန်ဖြေသည်။

''အဲ့ဒါက အမလေးနဲ့ ပိုတူတယ်''

''ဒါဆိုလည်း ငါ့သမီးလေးပေါ့''

''......''
ဒါက တစ်ခုခု ထူးဆန်းနေတာတော့ သေချာသည်။

''အဲ့အကောင်လေးက ဘယ်ကနေ ရောက်လာတာလဲ''

ကျန်းကျွင်းရှီက သံသယဖြစ်စွာမေး၏။ သူ ဒီကနေ ထွက်သွားတာ အချိန်ခဏသာ ကြာသေးသည်။ ထိုအတောအတွင်းမှာ မျောက်တစ်ကောင်က ဒီနေရာမှာ ကလေးမွေးပြီး ထားသွားတယ်ဆိုတာ မည်သို့ဖြစ်နိုင်မည်နည်း။ ထိုသို့ ဖြစ်နိုင်ချေရှိခဲ့တယ်ပဲထားဦး၊ ဒီအကောင်လေးက သာမာန်မျောက်ပေါက်စ အရွယ်ထက် သေးကွေးလွန်းနေသည်။

''မသိဘူးလေ။ အခုပဲ ပြတင်းပေါက်ပေါ်မှာ တွေ့လို့ကောက်လိုက်တာ''
နျဲ့ပုဖန်က ပေါ့ပေါ့ပါးပါးသာ ဖြေသည်။

မျောက်ကလေးအား သန့်ရှင်းပေးပြီးသည့်နောက်တွင် နျဲ့ပုဖန်က ကျန်းကျွင်းရှီ ဘက်သို့ လှည့်၍ အကူညီတောင်းလိုက်၏။
''ကျန်းကျွင်း၊ ငါ့ကို နို့တစ်မျိုးမျိုး ဝယ်ပေးလို့ ရမလား''

''ရတယ်လေ။ ငါတစ်ယောက်ယောက်ကို သွားဝယ်ခိုင်းလိုက်မယ်''

''ကျေးဇူးပဲ''
နျဲ့ပုဖန်၏ မျက်လုံးများသည် တလဲ့လဲ့တောက်ပလျှက်ရှိကာ မျက်နှာမှာလည်း ပြူံးရွှင်၍ ကျေနပ်ဝမ်းသာမှုများ ဖြစ်နေလေသည်။

ကျန်းကျွင်းရှီသည် ဤသို့ချစ်စရာကောင်းနေသော နျဲ့ပုဖန်ကို သည်းမခံနိုင်တော့သည့်အတွက်ကြောင့် ပါးပြင်အား ဖျက်ကနဲ ငုံ့၍ နမ်းလိုက်သည်။
နျဲ့ပုဖန်သည် အနမ်းခံရသောပါးကို ပွတ်သပ်ကာ မကျေမနပ် ပြန်အော်သည်။

''မြန်မြန်လုပ်၊ ဝူခုံး ဗိုက်ဆာနေတော့မယ်''

''ဝူခုံး ဟုတ်လား''

ကျန်းကျွင်းရှီသည် နျဲ့ပုဖန် လက်ဖဝါးထဲမှ မျောက်ကလေးကို လက်ညိုးထားပြကာ မေးလိုက်သည်။

နျဲ့ပုဖန်က ခေါင်းညိတ်ကာ လက်ထဲမှ မျောက်ကလေးအား မြှောက်ပြ၏။

''ဟုတ်တယ်။ အခုချိန်ကစပြီး သူ့နာမည်ကို ဝူခုံးလို့ခေါ်မယ်''

နေ့လည်ခင်း၌ နို့ရလာပြီးနောက် မျောက်ကလေးကိုအစာကျွေးရန် စီစဥ်ကြတော့သည်။

နျဲ့ပုဖန်သည် ကျန်းစားသောက်ဆိုင်မှ လူများကို တိရစ္ဆာန်သားရေအချို့ ယူကာ သန့်စင်စွာ ရေဆေးစေသည်။ ထို့နောက် ၎င်းတို့ဖြင့် ပြွန်ပုံသဏ္ဍာန်ဘူးငယ်တစ်ခု ပြုလုပ်ကာ ထိုသားရေဘူးငယ်ဖြင့် မျောက်ကလေးအား နို့တိုက်ကျွေးစေ၏။

ကျန်းကျွင်းရှီကတော့ နျဲ့ပုဖန် လုပ်သမျှကို ဘေးကနေ ပီတိဖြစ်သော မျက်နှာမျိုးဖြင့် တပြုံးပြုံး ကြည့်နေလေသည်။

မျောက်ကလေး ပျော်ရွှင်စွာ နို့စို့နေသည်ကို ကြည့်နေပြီးနောက် နျဲ့ပုဖန်သည် ကျန်းကျွင်းရှီကို လှမ်းပြောလိုက်၏။

''ငါ ဝူခုံးကို အစာကျွေးဖို့ ဒီမှာ ရက်နည်းနည်းထပ်နေမယ်။ ဝူခုံး လုံလောက်အောင် သန်မာလာမှ ရွာကို ပြန်တော့မယ်''

''မင်း သူ့ကို ရွာပြန်ခေါ်သွားမလို့လား''
နျဲ့ပုဖန် နေလိုတာကို ကျန်းကျွင်းရှီ ကြိုဆိုပေမယ့် မကြာခင်မှာ လီယီက နျဲ့ပုဖန်ဆီ ရောက်လာပြီးပြဿနာတစ်ခုခုရှာမှာကိုတော့ သူစိုးရိမ်မိသည်။ မျောက်ကလေးကိုလည်း ရွာခေါ်သွားတာထက် သူနှင့်အတူ ဆိုင်မှာပဲ ထားခဲ့စေချင်သည်။

ဤတွင် နျဲ့ပုဖန်က ပုခုံးတွန့်ကာ ပြန်ပြောသည်။

''မင်းလည်း ကျီဝေါရွာမှာနေလာတာကြာပြီ။ ရွာမှာ ကြက်ကလွဲလို့ တခြားတိရစ္ဆာန်တွေ တွေ့ဖူးလို့လား''

''ဟုတ်တယ်။ အဲ့ဒါ ထူးဆန်းတယ်''

ကျန်းကျွင်းရှီလည်း ရွာတွင် မြင်းတစ်ကောင်ပျောက်ခဲ့ဖူးသည်ကို သတိရသွား၏။ ထိုမြင်းကို ရှာဖွေခဲ့ပါသော်လည်း အခုထိ ခြေရာခံနိုင်ခြင်း မရှိခဲ့ပေ။ နောက်တစ်ခါ သူ နျဲ့ပုဖန်ကို ပစ္စည်းသယ်ရန် မြင်းတစ်ကောင် ထပ်ပေးလိုက်ဖူးသော်လည်း ၎င်းမှာ ခြေရာလက်ရာမကျန် ထပ်မံ ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့ ပြန်သည်။

''အဲ့ဒါ ကျီဝေါရွာမှာ တခြားတိရစ္ဆာန်တွေ မနေနိုင်ကြလို့ပဲ''
နျဲ့ပုဖန်သည် သူ့ထက်ထဲက မျောက်ကလေးကို ကြည့်ကာ ရေရွတ်လိုက်သည်။
''ဒီကောင်လေးကတော့ ကျီဝေါရွာမှာ နေနိုင်မယ့် ချွင်းချက် ဖြစ်မလားမသိဘူး''

မျောက်ကလေးပေါ်လာခြင်းသည် နျဲ့ပုဖန်၏ မကျေနပ်မှု၊ စော်ကားခံရမှုတို့ကို လုံးဝမေ့ပျောက်သွားစေသည်။ ဆာလောင်နေသော ဝံပုလွေတစ်ကောင်သဖွယ်ဖြစ်သည့် လီယီကိုလည်း သူမေ့နေခဲ့ပြီး။ မျောက်ကလေးကို ဘယ်လိုပြုစုပျိုးထောင်ရမလဲဟုသာ သူတွေးနေခဲ့၏

သို့သော် ညစာစားပြီးချိန်တွင် လီယီသည် နျဲ့ပုဖန်ရှေ့၌ ရုတ်တရက်ပေါ်လာခဲ့သည်။

၎င်းသည် ကျန်းကျွင်းရှီ မှန်းထားတာထက် ပိုစောစော ရောက်လာခဲဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ယခုတွင် လီယီသည် နျဲ့ပုဖန်ဘေး၌ သက်ရှိ သစ်သားတုံးကြီး ကဲ့သို့ တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေသည်။

''မင်း ဘာလို့ရွာကို ပြန်မလာတာလဲ''
လီယီက မေးသည်။

''ဒီကလေးလေးကြောင့်လေ''
နျဲ့ပုဖန်သည် သူ့လက်ဖဝါးထဲက မျောက်ကလေးကို တယုတယ ထုတ်ပြကာ ပြော၏။

လီယီသည် တစ်ချက်ဝှေ့ကြည့်ကာ စိတ်မဝင်စားသလို ပြန်ပြော၏။
''မင်း ကြိုက်ရင် ရွာပြန်ယူလာခဲ့လို့ရတယ်''

''ငါ ရွာကို ခေါ်လာမှာပါ။ ဒါပေမယ့် ဒီမှာ ရက်နည်းနည်းလောက်နေဦးမယ်''
နျဲ့ပုဖန်သည် သူ့သမီးလေး လျစ်လျူရှူခံရတာကို မကြိုက်ပေ။ ထို့ကြောင့် ခပ်ငေါက်ငေါက် ပြန်ပြောလိုက်၏။
''မင်းသာ ရွာကို အရင်ပြန်နှင့်ပါ။ ရွာမှာ တုပုန်းလည်း ရှိနေတာပဲ။ ထမင်းငတ်မှာ မပူရပါဘူး''

သို့ရာတွင် လီယီသည် နျဲ့ပုဖန်၏ လည်ပင်းမှ ကိုက်ရာ အမှတ်အသားများကို မြင်သွားသည့်အခါမျက်နှာကြီးတစ်ခုလုံး မှုန်သုန်သွား၏။
''ဒါဆို ငါလည်း ဒီမှာ အတူတူနေမယ်''

ထိုစဥ်မှာပဲ ကျန်းကျွင်းရှီသည် အခန်းတံခါးဝတွင် တံခါးဘောင်ကိုမှီ၍ ရပ်နေပြီ လီယီအား မချေမငံပြောလိုက်သည်။

''ညီအစ်ကိုလီ၊ ဒီနေရာက စားစရာသောက်စရာတွေရောင်းတဲ့ စားသောက်ဆိုင်ပါ။ တည်းခိုခန်း မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့က ဧည့်သည်တွေကို တည်းခိုဖို့နဲ့ ပက်သတ်ပြီး ဝန်ဆောင်မှုပေးမှာ မဟုတ်ပါဘူး''

''ငါ နျဲ့ပုဖန်နဲ့ အတူတူအိပ်မယ်''
လီယီသည် ထိုသို့အပြောခံရခြင်းအပေါ် ရှက်ခြင်း၊ ဒေါသထွက်ခြင်း အလျဥ်းမရှိပဲ ခပ်တည်တည်ဖြင့်ပြန်ပြောသည်။

သို့သော် ကျန်းကျွင်းရှီကလည်း အပြုံးမပျက်ပဲ ဆက်၍ တိုက်ခိုက်သည်။

''ဒီနေရာမှာ ညီအစ်ကိုလီ အိပ်ဖို့အတွက် မသင့်တော်ပါဘူး။ အနှောက်အယှက် မပေးချင်ပါနဲ့''

''ဘာလို့လဲ။ မင်းက ငါ့ကိုစိန်ခေါ်နေတာလား။ သိုင်းပညာချင်း ယှဥ်မလား''
လီယီသည် ကျန်းကျွင်းရှီအား မောက်မာစွာလှမ်းကြည့်၍ ပြောလိုက်သည်။

ကျန်းကျွင်းရှီသည်လည်း ပြုံးနေရာမှ မျက်လုံးများကိုကျုံ့၍ လီယီကို စူးစူးဝါးဝါး စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။

နျဲ့ပုဖန်ကတော့ ၎င်းတို့၏ အချေအတင်ဖြစ်ပွဲကို လုံဝ လျစ်လျူရှုထားလေသည်။ သူသည် အိပ်ရာပေါ်၌ လှဲလျောင်းလျှက် မျောက်ကလေးကို ဘေးက ခေါင်းဦးပေါ် တင်ထားပြီး စကားပြောနေလေသည်။

''မင်းတို့ ဘယ်မှာအိပ်တာ၊ မအိပ်တာက အရေးမကြီးဘူး။ ငါကတော့ ဝူခုံးလေးနဲ့ပဲ နှစ်ယောက်တည်းနေချင်တယ်။ မင်းတို့ အေးအေးဆေးဆေး မနေဘူးဆိုရင် ထွက်သွားပေးကြပါ''

လီယီသည် ဒေါသထွက်နေသော အနေအထားဖြင့် မျောက်ကလေးထံ တစ်ချက်လှမ်းကြည့်မိသွားသည်။

''မင်း အိပ်နေတဲ့ပုံစံကိုကြည့်ဦး။ အဲ့အကောင်လေးကို သတ်မိနေဦးမယ်''

ထိုအခါ နျဲ့ပုဖန်လည်း လီယီကို ပြန်လှည့်ကြည့်၍ မကျေမချမ်း ပြန်ပြောသည်။

''ငါ အိပ်တဲ့ပုံစံက ဘာဖြစ်နေလို့တုန်း။ ငါအမြဲ သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့ အန္နြေရရ အိပ်တတ်တာ၊ မဆိုင်တာတွေ လာပူမနေနဲ့''

ထိုအခါ ကျန်းကျွင်းရှီနှင့် လိယီ နှစ်ယောက်စလုံး နျဲ့ပုဖန်အား စိတ်ပျက်သော အမူအရာဖြင့် ကြည့်လိုက်ကြလေသည်။

နျဲ့ပုဖန်သည် ပြင်းထန်စွာ စော်ကားခံလိုက်ရသည်ဟု ခံစားရသောကြောင့် ၎င်းတို့ကို လက်ညိုးထိုးကာ စိန်ခေါ်လိုက်သည်။
''ကောင်းပြီ။ ဒီည အတူတူအိပ်ပြမယ်။ ပြီးရင် ငါအိပ်တာ ငြိမ်၊ မငြိမ် စောင့်ကြည့်ကြ''

''အင်း၊ ငါ သေသေချာချာကို ကြည့်ပေးမယ်''
လီယီက အတည်ပေါက်ဖြင့် ဆိုသည်။

''မင်း ဘာလုပ်မလဲဆိုတာကို စောင့်ကြည့်ကြည့်မယ်''
ကျန်းကျွင်းရှီကလည်း ဝင်ထောက်ခံ၏။

နျဲ့ပုဖန်မှာ ရုတ်တရက် ကိုယ့်သေတွင်းကိုယ် တူးမိသလို ဖြစ်သွားလေသည်။

''ငါ မင်းတို့ရဲ့အိပ်ရာတွေကို အကြိမ်ပေါင်းများစွာ သန့်ရှင်းနွေးထွေးအောင် လုပ်ပေးခဲ့တယ်။ မင်းတို့က ဒီကျေးဇူးကိုမှ မထောက်၊ အခွင့်ရေးရတာနဲ့ ငါ့ကို စော်ကားဖို့ ကြိုးစားနေကြတာပဲ။ ယုတ်မာလိုက်ကြတာ''

လူသုံးယောက်အတွက် ကုတင်သေးသေးလေးတစ်လုံးပဲရှိတယ်ဆိုတာ မဖြစ်သင့်ဘူးလေ။

ညဘက် ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီးနောက်၌ နျဲ့ပုဖန်သည် မျောက်ကလေးကို ကုတင်ဘေး စာပွဲခုံပေါ်တွင် ခေါင်းအုံးလေးနှင့် သေချာတင်ထားလိုက်သည်။ ထို့အပြင် မျောက်ကလေး အအေးမမိစေရန်အတွက်လည်း စောင်အောက်၌ ရေနွေးအိတ်ကလေးထည့်၍ ခြုံပေးထားလိုက်သည်။ ထို့နောက် အကောင်ပေါက်လေး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်သွားပြီဆိုကာမှ နျဲ့ပုဖန် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ လီယီနှင့် ကျန်းကျွင်းရှီတို့သည် ကုတင်၏ တစ်ဖက်တစ်ချက်စီတွင် ထိုင်လျှက် သူ့ကို တောက်ပနေသော မျက်လုံးများဖြင့် စိုက်ကြည့်နေကြ၏။
ကျန်းကျွင်းရှီသည် ကုတင်၏အလယ်ရှိ နေရာလွတ်အား မျက်စပစ်ပြကာ ပြုံးလျှက်
''ညရောက်နေပြီ။ အိပ်ကြရအောင်'' ဟုပြောလိုက်သည်။
လီယီကလည်း စောင်ကိုလှပ်ပြ၍ အလယ်တွင် လာအိပ်ရန် အထာပေးသည်။

ဒီလူနှစ်ယောက် ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ။ စောစောကတင် ထသတ်တော့မလို ရန်ဖြစ်နေကြပြီး အခုဘာလို့ အရမ်း အတိုင်အဖောက် ညီသွားကြတာလဲ။

ထို့ကြောင့် နျဲ့ပုဖန်သည် ဤနေရာက ထွက်ပြေးရန် ချာကနဲ လှည့်ပြီး ခြေထောက်ကို ပြင်လိုက်သည်။
လီယီနှင့် ကျန်းကျွင်းရှီတို့ကလည်း သူ့အကြံကို သိကြသည့်အလား အတင်းဖမ်းဆွဲကာ အိပ်ရာပေါ်တင်လိုက်ကြ၏။

''အိုး မင်းတို့ဘာလုပ်တာလဲ။ ငါ အဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူးဆိုတာ မတွေ့ဘူးလား''
နျဲ့ပုဖန်က အော်ထုတ်သည်။

''အိပ်ရာဝင်ဖို့လေးကို ဘာတွေအဆင်သင့်မဖြစ်နေတာလဲ''
လီယီက နျဲ့ပုဖန်ကို သေချာကြည့်၍ ပြော၏။

''ဥပမာ အပေါ့လေး ဘာလေး ကြိုသွားထားရဦးမယ်လေကွာ''

''အိပ်စမ်းပါ''
လီယီသည် နျဲ့ပုဖန်ကို ပိုးတုံးလုံးတစ်ကောင်ကဲ့သို့ စောင်အောက်တွင် ရစ်ပတ်ထားလိုက်သည်။
ထိုအခါ နျဲ့ပုဖန်က ခေါင်းလေး ပြူထွက်လာ၍
''ဒါဆိုလည်း ငါပုံပြင်တွေ ပြောပြရမလား'' ဟုစကားစ၏။

''မပြောနဲ့။ မင်း အဲ့ဒါတွေပြောမယ်ဆိုရင် ဆက်ဖြစ်လာမယ့် အကျိုးဆက်အတွက် ငါအာမ,မခံဘူးနော်''
ကျန်းကျွင်းရှီသည် နျဲ့ပုဖန်၏ နဖူးကို ပုတ်ကာ ပြန်ပြောလိုက်သည်။
နျဲ့ပုဖန်သည် စောင်အောက်သို့ ပြန်ဝင်သွား၏။ ဤတွင် သူ့နံဘေးသို့ နွေးထွေးသော ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုသည်လည်း ပူးကပ်လာ၏။
၎င်းတို့၏ လက်များသည် သူ့ရင်ဘက်နှင့် ဝမ်းဗိုက်တို့ပေါ်တွင် တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်တွယ်ထားကြသည်။
နျဲ့ပုဖန် ငြိမ်နေလိုက်ပေမယ့် ခဏအကြာတွင် မနေနိုင်တော့သောကြောင့် စောင်ထဲမှ ခေါင်းထွက်ကာ ပြောလိုက်သည်။
''ဒီလိုသာ အိပ်မယ်ဆိုရင် မင်းတို့ ငါ့ကိုမနက်အထိ စောင့်ကြည့်စရာတောင်မလိုဘူး။ ငါ ကျောက်တုံးကြီးလို လှုပ်လို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး''

၎င်းတို့ကြားတွင် သူလုံးဝ လှုပ်လို့ မရပေ။

''မင်း သက်သောင့်သက်သာ ဖြစ်လာပါလိမ့်မယ်''
လီယီသည် နျဲ့ပုဖန်အား ပိုတင်းတင်ဖက်၍ ပြန်ပြောလိုက်သည်။

ကျန်းကျွင်းရှီက နျဲ့ပုဖန်၏ လည်တိုင်တွင် မျက်နှာအပ်၍ အိပ်နေရင်း ညင်သာစွာဆိုသည်။
''မင်း နေလို့မသက်သာရင်ပြောပါ။ ငါ အဆင်ပြေအောင် လုပ်ပေးပါ့မယ်''

ငါ အခုနေရတာ တော်တော် မသက်သာနေတာလေ။ နျဲ့ပုဖန် စိတ်ထဲက အော်ဟစ်လိုက်သည်။

''ကောင်းပြီ။ အိပ်တော့'' လီယီသည် ၎င်း၏လက်ကို နျဲ့ပုဖန် စောင်အောက်လျှိုထည့်ပြီးနောက် ရင်ဘတ်ကို ပွတ်သပ်ရာ ရင်ဘတ်ရှိ ပဲနီစေ့လေးကိုမတော်တဆ ရန်ရှာမိသလို ဖြစ်သွား၏။

သူ့ ဗိုက်ပေါ်ရှိ ကျန်းကျွင်းရှီ၏ လက်များကလည်းငြိမ်ငြိမ်မနေကြပေ။ ထို့အပြင် လည်တိုင်ကို ရိုက်ခတ်နေသော အသက်ရှုသံတို့က သူ့ကို ပိုတုန်လှုပ်စေသည်။
နျဲ့ပုဖန်မှာ ခံနိုင်ရည်မရှိသည့်အတွက်
''ငါ အပြင်မှာ အိပ်လို့ရမလား'' ဟု အရေးဆိုကြည့်သည်။
သို့သော် ''မရဘူး'' ဟု နှစ်ယောက်စလုံးက သံပြိုင်ငြင်းကြ၏။

နျဲ့ပုဖန်သည် ၎င်းတို့၏ အနုနည်းဖြင့် နှိပ်စက်မှုကို ခံနေရရှာသည်။
အခန်းထဲတွင် တိတ်ဆိတ်နေပြီး လူသုံးယောက်၏ အသပ်ရှူသံများသာ ကြားနေရတော့သည်။

အမှောင်ထဲတွင် လက်တစ်ဖက်သည် နျဲ့ပုဖန် အဓိက နေရာကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
နျဲ့ပုဖန်မှာ အသက်ရှူရပ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး ထအော်ချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းကာ ခြေထောက်များကို တင်းနေအောင်စိ၍ ၎င်းလက်ကို လှမ်းဆွဲထားလိုက်သည်။
၎င်းလက်၏ အရေပြားကို သူအားဖြင့် ဆိတ်ဆွဲလိုက်သည်။ ထိုအခါ တစ်ယောက်ယောက်၏ သက်ပြင်းချသံကို ကြားလိုက်ရသည်။
ထို လက်ဖယ်သွားသောအခါ နျဲ့ပုဖန် ကြိတ်၍ ပြုံးလိုက်၏။
သို့သော် သူပျော်နေဖို့ အချိန်သိပ်မရလိုက်။ လက်တစ်ခုသည် သူ၏ ပေါင်ရင်းကို ကလိထိုးသကဲ့သို့ ပွတ်သပ်လာပြန်သည်။
နျဲ့ပုဖန်သည် ထိုလက်၏ လက်ကောက်ဝတ်ကို ဖမ်းဆုပ်လိုက်ပြီး သတိပေး ဟန့်တားလိုက်သည်။
ရုတ်တရက် လီယီသည် နျဲ့ပုဖန်ကို အတင်းဆွဲဖက်လေသည်။ နျဲ့ပုဖန် နေရာရွေ့သွားတာကို သိသောအခါ ကျန်းကျွင်းရှီသည် နျဲ့ပုဖန် အားခါးကနေပြန်ဆွဲယူဖို့ ကြိုးစား၏။ သို့သော် အားမမျှပေ။
ထိုအခါ ကျန်းကျွင်းရှီသည် ခြေထောက်ကို ဆန့်ထုတ်၍ နျဲ့ပုဖန်ကို ကျော်ကာ လီယီအား လှမ်းကန်သည်။ လီယီသည် တုန့်တုန့်မျှ မရွေ့ပဲ နျဲ့ပုဖန်၏ ခါးကို ၎င်း၏ ခြေထောက်ဖြင့် ချိတ်ကာ ပိုဖက်ထားလိုက်သည်။

ဤသို့ဖြင့် နျဲ့ပုဖန်သည် ကျန်းကျွင်းရှီကို ကျောပေးလျှက်သား ဖြစ်သွားပြီး လီယိ ရင်ခွင်ထဲရောက်သွား၏။
သို့ရာတွင် ကျန်းကျွင်းရှီသည် ပြုံးလိုက်သည်။ သူ့အား ကျောပေးထားသော နျဲ့ပုဖန်၏ ကျောတစ်လျောက်မှနေ၍ လက်ကိုအောက်သို့ စုန်ဆင်းကာ နျဲ့ပုဖန်၏ နောက်ပေါက်လေးထဲသို့ တန်းဝင်လိုက်လေသည်။
နျဲ့ပုဖန့မှာ ရုတ်တရက်ထအော်မည်ပြုရာတွင် လီယီသည် နှုတ်ခမ်းချင်း ပူးကပ်နမ်းလျှက် အော်သံတို့ကို တားလိုက်၏။
နျဲ့ပုဖန်မှာ တုန်လှုပ်ကာ ခံစားချက်ကလည်း ဖော်မပြနိုင်လောက်အောင် ခံစားနေရ၏။
နျဲ့ပုဖန် တွန့်လိမ်ရုန်းကန်လိုက်ရာ လီယီ၏ မီးတောက်ကို သွားစွပေးသလို ဖြစ်သွား၏။ လီယီသည် သူ့ခါးကို အတင်းဆွဲချုပ်၍ ဖက်ထားလိုက်သည်။
ခါးကနေ ချုပ်ခံလိုက်ရသောကြောင့် တင်လေးနောက်ပစ်သလို ဖြစ်သွားသောအခါ ကျန်းကျွင်းရှီအတွက် ပိုအဆင်ပြေသွား၏။

ထို့နောက် ကျန်းကျွင်းရှီသည် အထဲမှလက်ကို ထုတ်လိုက်ပြီး ၎င်း၏ ကိုယ်အောက်ပိုင်းနှင့် ပူးကပ်ကာ အပေါက်ထဲသို့ ထိုးဖောက် ဝင်ရောက်လိုက်သည်။
နျဲ့ပုဖန်သည် ထိုမကောင်းသော ခံစားချက်များကြောင့် ရုန်းထွက်ချင်ပါသော်လည်း ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးသည် ထိန်းချုပ်ခံထားရ၍ ရုန်းထွက်ရန် အားမရှိပေ။ သည့်အပြင် နှုတ်ခမ်းများကလည်း ဖိနမ်းခံနေရသေးသည်။ သူ လုပ်နိုင်တာဆိုလို့ တစ်ချက်တစ်ချက် သက်ပြင်းချရန်သာ ရှိပေသည်။
ကျန်းကျွင်းရှီသည် အခွင့်ကောင်း၌ စက်ယန္တယားတစ်ခုကဲ့သို့ အားဖြင့်မာန်ဖြင့် အဆက်မပြတ် ထိုးဖောက်လေရာ အမှောင်ထဲတွင် ဖြစ်သောကြောင့်ထင်သလောက် အဆင်မပြေပဲ ချော်ထိမိသည်များလည်း ရှိ၏။
လီယီလည်း အသက်ရှုမဝသောကြောင့် နျဲ့ပုဖန်နှင့်နမ်းနေရာမှ လွှတ်လိုက်ပြီး အောက်ထဲသို့ ထိုးဖောက်ရန် နေရာယူလိုက်သည်။ သို့သော် လိုရာမရောက်ပဲ တခြားတစ်ဦးနှင့် တိုက်မိလေသည်။ နာကျင်မှုကြောင့် ၎င်းတို့ ညည်းတွားမိကြသည်။ သို့သော် လီယီက လျှင်မြန်သူဖြစ်သောကြောင့် ကျန်းကျွင်းရှီကို ကန်ထုတ်လိုက်ပြီး နျဲ့ပုဖန်အား တစ်ကိုယ်လုံး သိမ်းကြုံးဖက်ကာ အပေါက်၌ သူနေရာပြောင်းလဲယူလိုက်လေသည်။

''အားး...''
နျဲ့ပုဖန်ခမျာ ထပ်မံ ထိုးဖောက်ခံရသောကြောင့်နာကျင်စွာ အော်ဟစ်လိုက်၏။
ထိုအချိန်တွင် ကျန်းကျွင်းရှီကလည်း နောက်ကနေ ဖက်ထားကာ ကျောပြင်တစ်လျောက် နမ်းရာ၊ ကိုက်ရာများ ပေးနေလေသည်။
ကျန်းကျွင်းရှီမှာ လုံးဝ စိတ်ကျေနပ်မှု မရသေးခင်မှာပဲ အားမလို၊ အားမရ ဖြစ်ရ၏။
လီယီသည် အစပျိုးပြီးသည့်နောက်တွင် ခံစားချက်များမှာ လှိုင်းလုံးကဲ့သို့ တလှိမ့်လှိမ့် တက်လာလေသည်။ နျဲ့ပုဖန်ကြောင့် ရက်ပေါင်းများစွာ ခံစားခဲ့ရသော စိတ်ဓာတ်ကျခြင်း၊ စိတ်အလိုမကျခြင်းများရောပြွမ်းကာ ဘေးတွင် ကျန်းကျွင်းရှီ ရှိနေခြင်းကိုတောင် မေ့လုနီးပါး ဖြစ်နေလေသည်။

နျဲ့ပုဖန်၏ ထူးကဲသော အရသာမှ တစ်ခါခံစားဖူးတာနှင့် နောက်ထပ် အငမ်းမရ လိုချင်လောက်အောင် ရူးသွပ် စွဲလမ်းသွားစေနိုင်ပေသည်။
ဤလူသည် သူတို့်အား တပ်မက်စွဲလမ်းအောင်ရူးသွပ်အောင် ပြုစားထားသည်ဆိုတာကို ကျန်းကျွင်းရှီနှင့် လီယီတို့ နှစ်ဦးစလုံး နားလည်ကြပေသည်။

''တော်လောက်ပြီ''
နျဲ့ပုဖန်မှာ ငိုသံပါနေလေပြီ။
''မင်းတို့ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် မအိပ်နိုင်ကြဘူးလား၊ ရပ်ပါတော့။ ငါ မခံစားနိုင်တော့ဘူး''

''မင်းရဲ့ အင်အားတွေကို မသုံးပဲထားရင် ဘယ်လိုလုပ် ကောင်းကောင်း အိပ်ပျော်နိုင်ပါ့မလဲ''

လီယီက အမောတကောဖြင့် ပြောသည်။

''အားအင်တွေ ရှိနေတာ မင်းတို့လေ။ ငါမှမဟုတ်တာ''

နျဲ့ပုဖန် အမှာလုပ်မိခဲ့ခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။ သူသည် ရိုးရိုးသားသား အတူတူ အိပ်လို့ခဲ့သည်။ သို့သော် သူ့ဘေးမှ လူနှစ်ယောက်သည် သူ့အား မတော်မတရားပြုကျင့်နေကြ ပြန်သည်။ ဒီလူတွေများ ကိုယ့်ကျင့်တရားရော ရှိကြသေးရဲ့လား။ ကိုယ့်ကျင့်သိက္ခာက ဘာလဲဆိုတာ သိကြသေးရဲ့လား။

''မင်းက ဘာလို့ ဒီခံစားချက် ကောင်းလေးတွေကို မခံစားတတ်ရတာလဲ''

ကျန်းကျွင်းရှီသည် နျဲ့ပုဖန် နားရွက်ကို ကိုက်ကာ လေသံဖြင့် ပြောသည်။

''ဒါတောင် မခံစားတတ်ပဲနဲ့ မင်း ယောကျ်ားကောင်း ဘယ်ဖြစ်နိုင်ပါ့မလဲ''

''မင်းကပဲ လာလှောင်နေရသေးတယ် မင်းတို့က ပိုပြီး အရှက်မရှိနေကြတာလေ''

နျဲ့ပုဖန်၏ အသံမှာ တုန်နေ၏။

''အရိုးသားဆုံးဝန်ခံရရင် ငါ မင်းနဲ့ တွေ့ပြီးကတည်းက ငါ့ကိုယ်ငါ အရှက်အကြောက်ရှိတယ်လို့လည်း မထင်တော့ပါဘူးကွာ''

ကျန်းကျွင်းရှီက လေသံဖြင့် ကပ်ပြော၏။

လီယီလည်း ထိုနည်းတူပင်။

''ဒီထူးဆန်းတဲ့ ခံစားချက်တွေက ငါ့ဘဝကို ဖျက်ဆီးလိုက်တာပဲ၊ ငါ့ဘဝဖျက်ဆီးခံရတာက သေတာနဲ့ အတူတူပဲ၊ ဒါကြောင့် ထူးဆန်းတဲ့ခံစားချက်တွေပေးခဲ့တဲ့ မင်းက ငါ့ရဲ့ဆုံးရှုံးမှုတွေအတွက် တန်ရာတန်ကြေး ပြန်လျော်ပေးရမယ်''

''မင်းက ဆုံးရှုံးတယ် ဟုတ်လား''

နျဲ့ပုဖန်သည် ဒေါသသံများပါဝင်လာ၏။

''မင်းက ဘာတွေများ ဆုံးရှုံးရလို့လဲ။ မင်းရဲ့ဆုံးရှုံးမှုက ငါ့လောက်ရော ကြီးမားလို့လား..."

နျဲ့ပုဖန်မှာ မျက်ရည်မကျပဲ ငိုချင်နေရှာသည်။

''လီယီ၊ မင်းပြီးပြီလား''
ကျန်းကျွင်းရှီက ရှက်ရွံ့စွာ မေးလိုက်၏။

''ပြီးရင် ပြောမယ်''
ဟုဆိုကာ လီယီက လုပ်လက်စအရာကို အရှိန်မြှင့်ကာ ဆက်လက်လုပ်ဆောင်နေ၏။

နျဲ့ပုဖန် မခံမရပ်နိုင် ဖြစ်လာသောကြောင့် လက်များကို ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းသို့ လျှိုသွင်းကာ သူ့အထဲဝင်နေသော အရာအား ဆွဲဆုပ်၍ ညှစ်ချလိုက်သည်။

လီယီမှာ ထွန့်ထွန့်လူး နာကျင်ကာ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ဖက်သို့ လှိမ့်သွား၏။
လီယီသည် သတိလက်လွတ် ဖြစ်သွားသောကြောင့်နျဲ့ပုဖန်၏ အဖျက်စွမ်းအားကို သတိမထားမိခဲ့ဖြစ်သည်။
ဤသည်ကို မြင်သော် ကျန်းကျွင်းရှီသည် အခွင့်ကိုယူကာ နျဲ့ပုဖန်အား နောက်ကျောမှ သိုင်းဖက်၍ ဆက်ဆံရန်ု ကြိုးပမ်းလေသည်။

''မင်း သွင်းရဲရင်သွင်းကြည့်။ ငါ မင်းဟာကို ဆွဲဖြတ်ပစ်မယ်''

နျဲ့ပုဖန်၏ ခြိမ်းခြောက်မှုကြောင့် ကျန်းကျွင်းရှီလည်း တုန့်သွားကာ စိတ်ထင်တိုင်း အတင်းအကျပ် မလုပ်ဝံ့တော့ပေ။

ထို့နောက်တွင် နျဲ့ပုဖန်သည် ဤသို့ ကြုံးဝါး၏။

''ငါ့ရဲ့ အရေပြားက မြို့ရိုးနဲ့ ယှဥ်ရင်တောင် မင်းတို့ထင်သလောက် ထိုးဖောက်လို့ လွယ်မယ့်အရာမဟုတ်ဘူး။ မင်းတို့က ငါ့ရဲ့ယောကျ်ားဂုဏ်သိက္ခာကို အဆုံးထိ ဆွဲချဖို့ ဘယ်လောက်ပဲလုပ်လုပ် ငါ့ကို မင်းတို့ စိတ်တိုင်းကျ ခြယ်လှယ်ဖို့ ဘယ်လောက်ပဲ ကြိုးစားကြိုးစား ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဘူးကွ။ ငါ့ ကြက်တွေသာ ဘုရားဖြစ်သွားလိမ့်မယ်။ မင်းတို့ လိုချင်သလိုတော့ ဘယ်တော့မှ ဖြစ်လာလိမ့်မယ် မထင်နဲ့"

ကျန်းကျွင်းရှီနှင့် လီယီတို့မှာ ပြောစရာ စကားမရှိအောင် ဖြစ်သွားကြလေသည်။
ဒီလူမှာ သူပြောတဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာဆိုတာရှိရော ရှိလို့လား။ လာမယ့်ဘေးကို ပြေးမတွေ့ပဲနဲ့ ကံတရားကို ဉာဏ်များချင်နေတဲ့ ကောင်ပဲ။
သားကောင်က ပြေးလေလေ ရန်သူက ပိုလိုက်လေလေ ဆိုတာမျိုးကို မသိလေလျော့သလား ...

နျဲ့ပုဖန်က တမင်သက်သက် အရူးကတစ်မူးသာချင်နေတဲ့သူပဲ။

ကြက်သခင် နျဲ့ပုဖန် (Complete ✅)

Chapter 34

Promoted stories

You'll also like