ABS #3: Leopold Scott

Chapter 7: Overprotective

Seventeen years old. Hindi ko alam kung bata pa ba 'yon o enough na ang age para mag-work. A few months from now, eighteen na rin naman ako, hindi na matatawag na child labor kung mag-work man ako ngayon.

Ang gastos mag-arki. Ang daming kailangang bilhing materials. Ang ruler, hindi lang isa. Ang mats for drafting, ang mamahal. Nag-set ako ng 5k allowance for a week, two days pa lang, 800 pesos na lang ang natitira sa budget ko, and I had to cut my savings for my school expenses na hindi ko ine-expect na ganoon kalaki.

Ayokong galawin ang malaking part ng savings ko kasi ayokong humingi kay Mama ng pera, at mas lalong ayokong humingi ng financial support kay Daddy.

Patapos pa lang ang first sem, gusto ko nang mag-shift.

Naging dilemma ko kung saan ako kukuha ng pera pan-support sa sarili ko since naging busy ako sa uni, hindi ko pa dala ang art materials ko sa boarding house. Wala akong source of income.

As Patrick always does, it was easy for a seventeen-year-old boy to ask for his school expenses from his parents. Pero hindi ako si Pat. May conflict din naman sila ng papa niya, but mine was a different case. Way worse than his.

Pero ang papa niya ang isa sa naging options ko para sa source of income ko para sa second sem.

Humingi ako ng appointment kay Bobby Lauchengco. Twice akong na-decline. Ang iniisip kong rason, masyadong vague ang letter na ipinadadala ko sa office niya. Ang content lang naman ng letter ay application letter bilang intern.

Third attempt ko, sinabi kong seventeen years old ako na nag-aaral ng architecture sa FE Manila, at balak kong pumasok as intern sa kanila. Nag-direct ako sa opisina niya kasi friend ko si Patrick Lauchengco. Kung may maio-offer siyang work sa akin, kahit rank and file lang, tatanggapin ko.

For now, si Bobby Lauchengco ang isa sa best options ko para lapitan, second na si Enrico Dardenne. But the Dardennes are far from my field kasi wala akong interes sa pagluluto maliban kung naghahanap sila ng titikim ng mga gawa nila—na wala rin pala akong idea sa food technicalities gaya ng alam ni Rico.

Saturday, lunch time, dumayo pa ako sa Ortigas para lang sa meeting with Sir Bobby.

Seventh floor, doon sa open balcony na maraming hedges at halaman, at marami ring blangkong round tables, nasa dulong-dulo si Sir Bobby nakaupo.

Nakasuot siya ng blue three-piece office suit at mukhang may trabaho siya kahit Sabado. Semi-formal naman ang suot ko. White long sleeves at cream-colored slacks para kahit paano, hindi ako mukhang napadaan lang. Dala ko rin ang ilang certificates, diplomas, résumé, at ibang portfolio ko kung sakali mang bigla niyang hingin.

Paglapit ko, una kong napansin ang letter of intent kong nakalahad sa mesa, kaharap niya. Napalunok tuloy ako.

Sa totoo lang, ang laki ng pagkakahawig nila ni Patrick. Mas malaking tao lang siya saka para siyang nakakatakot at seryosong version ni Pat.

"Good morning, sir." Inilahad ko agad ang palad ko para makipagkamay. "I'm Leopold Scott. I'm your 11:45 schedule."

Inabot niya ang kamay ko at kinamayan ako nang may tamang higpit. "Good morning." Tiningnan pa niya ako nang maigi, parang may hinahanap sa mukha ko, bago ako binitiwan. "Have a seat."

"Thank you, sir." Naupo na agad ako sa kaharap niyang mesa.

Inaasahan kong may mga bodyguard siyang kasama o kahit sekretarya man lang. May nakita akong bantay kanina sa entrance. Hindi ko lang sigurado kung kanya 'yon.

"Mas matangkad ka pala sa personal," bati niya. "Anak ka ni Wally, di ba?"

"Yes, sir," automatic na sagot ko sa bawat tanong kung anak ba ako ni daddy.