ABS #3: Leopold Scott

Chapter 23: Tricked

"Eto na ba 'yon?"

Nakasunod lang ang tingin ko sa gold coin na inabot ko kay Elton. Sabi ni Pat, samahan niya raw ako. Sabi ko naman, huwag na.

Ga-graduate na si Patrick. Third year pa lang ako at may fifth year pa. Ayoko nang mapasama pa siya sa gulo at lalong mapurnada ang graduation niya.

Three months na lang, magkakadiploma na siya saka ang iba kong kabarkada. Naunahan pa ako nina Clark at Will samantalang nag-ipon lang ang dalawang 'yon ng summer class since freshman year.

"Akin na ang pera ko," hingi ko kay Elton.

Natawa lang nang mahina si Elton habang umiiling. "Hindi pa tapos ang usapan. Hangga't hindi ako siguradong jackpot nga ito, wala akong ibibigay." Ipinakita niya sa akin ang gold coin na hawak niya.

Gusto kong manapak pero hindi ako makapalag kay Elton dahil kasama niya sina Duke habang mag-isa lang ako.

Buong barkada ko, busy sa thesis nila habang nandito ako, ginagawa ang nakasanayan namin nang mag-isa.

"Ipalalaro ko 'to kay Dave," sabi niya, taas-taas ang barya. "Kapag hindi 'to ang jackpot chip, ikaw at ang grupo mo, alam mo na ang mangyayari sa inyo."

Hindi ako natatakot kay Elton. Hindi na rin naman ako natatakot sa mga death threat. Siguro kasi pagod na rin ako para matakot pa sa mga gaya ni Elton. Kung matakot man ako, hindi na para sa sarili ko. Para na sa barkada ko.

May pamilyang mag-aalala sa kanila. Umuuwi silang lahat sa mga magulang nila samantalang ako, tatlong taon nang mag-isa sa boarding house o kaya sa apartment.

"Bukas, kukunin ko ang pera ko. Sigurado namang panalo 'yan. Barya lang ang puhunan ko sa gusto mo," sabi ko na lang.

Tinalikuran ko na sina Elton at dumeretso ako sa sakayan pa-Makati mula sa Seaside Boulevard.

Nagla-lie low na kami bilang grupo. Wala na kaming pakay sa Coastal. Tapos na rin ang atraso namin sa Sixty-Niners. Kumbaga, magreretiro na lang.

May mga sari-sarili na kaming pera. Pero madali kasing maubos 'yon. Kaso base sa utak ng barkada ko? Duda akong gagastos lang sila nang gagastos sa walang kabuluhang mga bagay.

Habang nasa jeep at nakatanaw sa kalsada, napapaisip ako. Patapos na kami sa phase na 'to ng buhay namin—o ang barkada ko lang.

Dumaan lang sa amin ang milyon-milyong pera.

Nasa jeep ako habang iniisip na three years ago, nakahawak ako ng solid na three million pesos in cash.

Ngayon, wala akong ibang dala kundi sling bag na ang laman, 'yong phone pang bigay ni Sir Bobby noong nawala ko ang lumang phone ko at wallet na wala pang isanlibo ang laman at puro pa barya.

Hindi ganoon karami ang pasahero ng jeep, malamang kasi alas-diyes na ng gabi at nasa kabilang ruta ang busy road. Patapos na ang January. Dalawang buwan na lang, sa aming barkada, ako na lang ang maiiwang nag-aaral.

Sa aming barkada, kay Rico at sa akin sila umaasa ng magandang future. Si Patrick, hindi na siya kailangang asahan kasi buo na ang future niya bago pa niya tanggapin 'yon. Kumbaga isusubo na lang sa kanya, hindi na kailangang paghirapan.

Si Rico, bata pa lang binigyan na ng responsibility ng parents niya. Ang maganda lang siguro sa posisyon ni Rico, siya ang tipong na-cha-challenge sa responsibilities. Parang nag-aalmusal ng responsabilidad kahit kinse anyos pa lang kaya kung asikasuhin kami, parang extended family kami ng pamilya niya.

Ako . . . achiever din kasi ako. Gusto kong maging worthy ang lahat ng effort ko kasi sayang ang time. Ang kaso, ang daming pangarap ng matatanda para sa akin. Karamihan sa kanila, gusto akong maging professional basketball player samantalang ayoko nga.