ABS #3: Leopold Scott

Chapter 28: Adopted

"Tumawag ang mama mo, ayaw mo pa rin daw umuwi sa inyo."

Nakayuko lang ako sa upuan ko habang nakikinig kay Sir Bobby. Dinala ako ni Kuya Gibo sa bahay nina Patrick. Doon ako ipinaderetso sa gazebo kung nasaan si Sir Bobby nagkakape. Hindi pa siya nakakabihis ng buong office suit niya. Hinubad lang ang blazer mula sa formal attire.

Alas-kuwatro pasado pa lang ng hapon. Tingin ko, inabala namin siya sa problema namin ng buong barkada.

"Hindi pa rin ba kayo maayos ng mama mo?" tanong niya, at tingin ko, hindi ako puwedeng manahimik kasi masyado ko na silang binibigyan ng sakit ng ulo.

"Ayoko lang po sa bahay, sir."

"Wala ka nang trabaho sa 'kin. Huwag mo na 'kong tawaging sir. Sa lahat ng kaibigan ni Patrick, ikaw lang ang tumatawag sa akin nang ganyan."

Napalunok ako. "Sorry po." Sumulyap ako sa kanya. "Hindi naman na po ako galit kay Mama, pero ayoko na sa bahay niya. Masama na po ang loob ko. Ayoko nang pati siya, pinahihirapan ko pa kung magkasama na naman kami."

Kinagat ko ang labi ko para pigilan sa panginginig at badyang pag-iyak.

Pakiramdam ko ngayon, wala akong karamay. Ayoko ring humingi ng pagdamay kung sa huli, itataboy ko rin naman. Ayokong manakit habang nasasaktan ako.

"Disappointed kaming lahat sa inyo," mahinahong sinabi ni Sir Bobby. "Galit kami sa nangyari at sa ginawa nila sa inyong magkakaibigan. Galit ako sa ginawa nila sa anak ko. At mas lalong naiintindihan ko ang galit ni Miss Brias dahil babae ang anak niya."

Nagtaas ako ng mukha para dumepensa.

"Sir Bob—" Natigilan ako sa sinasabi nang tingnan niya ako para pagalitan. "Kung ako lang po ang nandoon, kahit patayin ako ni Elton, wala akong pakialam."

"Hindi makakatulong ang guilt-tripping sa kasong 'to, Leopold. At dapat maaga pa lang, alam mo na 'yon. Kung ako rin ang naroon sa posisyon mo, pareho lang tayo ng mararamdaman. Nandito kayo sa labas, hindi dahil wala kayong kasalanan kundi dahil nagpiyansa kami. Hindi pa tapos ang kaso ninyo."

Lalo akong nanliit sa sinabi ni Sir Bobby.

"Pero alam nating pareho-pareho na hindi naman aabot sa ganoon ang lahat kung umpisa pa lang, hindi na ninyo pinasok ang gulong 'yon."

Sa isip-isip ko, gusto kong sabihing kasalanan naman kasi ni Patrick ang lahat. Pero habang iniisip kong sinalo ko ang problema dapat ni Patrick, kung tutuusin, ako ang nagbigay ng problema sa sarili ko.

Puwedeng hayaan ko na lang si Patrick na harapin si Elton nang mag-isa.

Puwedeng siya ang maglaro nang mag-isa para sa jackpot chip ng poker machine na 'yon.

Puwedeng hindi ko gastusin ang stipend ko at hayaan si Patrick na manghingi nang manghingi kay Sir Bobby ng pamusta niya tutal sa aming dalawa, siya naman ang mayaman.

Pero pinili kong akuin ang lahat.

Pinili kong ilayo si Pat kay Elton.

Pinili kong maglaro para kay Pat.

Pinili kong gumastos para hindi magalaw ni Pat ang allowance niya, na paniguradong tatanungin ni Sir Bobby kung saan napupunta.

Pinili ko ang lahat ng ito.

"Isasara muna ang apartment sa Pembo. Under investigation pa rin ang area kaya bawal kang mag-stay roon."

Para akong inalisan ng buto sa narinig ko. Lalo akong nawalan ng ganang mabuhay.

"Hindi rin kami pinayagang kunin ang mga gamit doon unless may release order na."

Paano na ang mga gamit ko? Paano na ako mabubuhay?