ABS #3: Leopold Scott

Chapter 26: Exhausted

Gusto kong bumalik sa night club nang mag-isa. Nakaalis na ang barkada ko nang ligtas doon kaya kahit mag-isa kong harapin sina Elton, ayos na.

Gusto kong makasapak, kahit isa lang, kung hindi ko man siya mapatay. Sa isip ko, ilang beses ko nang plinano kung paano ako lalapit, ano ang gagawin ko para lang makontento ako sa ginawa niya sa 'kin, kay Kyline, at sa barkada ko.

Wala na akong pakialam kung makulong man ako. Wala na akong pakialam kung makapatay man ako ng tao. Wala na akong pakialam sa buhay ko sa mga susunod na araw. Basta ang gusto ko lang, makaganti.

Dumeretso kami sa apartment. Halos kaladkarin ako ni Rico dahil makailang beses akong nagtangkang bumalik sa kalsada para lang balikan ang pinanggalingan namin.

Walang ibang laman ang utak ko kundi pagganti . . . at kapag nakaganti na ako . . . oras na para tapusin ang lahat ng paghihirap ko.

Sa unang pagkakataon, lahat ng plinano ko para sa sarili ko, handa na akong itapon, makaganti lang.

Parang sirang plaka sa utak ko ang tawanan ng barkada nina Elton, ang pag-iyak ni Kyline, ang sigaw ni Calvin, ang bawat pag-ubo ni Patrick—na kapag naiisip ko, kumukuyom ang kamao ko nang kusa at nakikita ang sarili kong naglalakad na naman pabalik sa night club na 'yon.

Isang sapak lang kay Elton, kung hindi ko man siya mapatay.

Hindi ko alam kung anong oras na . . . o kung gumalaw nga ba ang oras habang nag-iisip ako. Sumaglit ako sa banyo para sana maghilamos—para lang pababain ang init ng ulo ko—pero pagharap ko sa salamin, gusto kong sapakin ang taong nakikita ko roon.

Gusto kong sisihin ang nasa harap ko at kung bakit naging mahina siya; kung bakit dinamay niya ang barkada niya sa gulong 'yon; kung bakit wala siyang nagawa kundi sumunod sa mga gagong nanutok sa kanya ng baril.

Dumeretso ako sa shower area at napatingin sa tubong nakakonekta sa shower head. Tumingala ako para maghanap ng masasabitan n'on. Patag ang kisame, unless gagamitan ko ng duct tape.

Napatingin ako sa kamay kong nanlalagkit gawa ng pawis at dungis. Ang daming bakas ng ibinaong kuko roon. Magkakatabi, namumula ang bawat kurba at kalmot.

Ang bigat ng buntonghininga ko nang maisip na bakit ako ang mauunang mamatay? Gaganti pa 'ko kay Elton. Hindi ako aalis dito nang hindi ako nakakaganti kahit isang beses lang.

Hinawi ko na ang shower curtain para makaalis.

"Leo—"

Sa isang iglap, bumalik ang lahat ng galit ko pagkakita ko sa kanya.

Lahat . . . lahat ng galit na naipon sa akin mula nang makita ko siya sa casino, bumalik lahat.

Kung ibang bunny girl siguro 'yon, hindi ganito katindi ang galit na mararamdaman ko.

Sa lahat ng warning na ibinigay ko . . . hindi ko na alam kung saan ko pa ilalagay ang disappointment ko.

Dumeretso ako sa sink at naghugas ng kamay. Lahat ng sakit na ibinigay ko kay Kyline kanina, nasa kamay ko ang ilang tanda. Pinunasan ko agad 'yon para matuyo saka ako lumabas ng banyo.

Dumeretso ako sa kuwarto ko sa second floor. Una kong kinuha ang sign pen at notebook ko saka ako nagsulat.

To Mama,

   Sorry if I failed as your son. Mahal pa rin kita kahit hindi ko naintindihan ang lahat ng dahilan kaya ako nagalit sa 'yo. Sana maging masaya ka kahit wala na si Daddy at kahit wala na ako. You deserve nothing but the best.

To Rico,

   I know you did a lot for us, dude. I couldn't thank you enough for everything you've done para sa buong barkada. Bantayan mong mabuti sina Clark. Sorry kung ikaw na lang ang mag-isang maiiwan para awatin sila tuwing nagkakalat. You will always be the best friend we all have.