ABS #3: Leopold Scott

Chapter 2: Misinterpret

"Ma'am! I'm Cadet Private Scott, Leopold V. Permission to enter the platoon, ma'am!"

Noong high school ako, malaking bagay para sa family at sa school ang pagiging anak ni Oswald Scott. Elementary, so-so lang, but high school?

Pressure. Sobrang daming pressure.

Pinipilit ako ng halos lahat na sumali sa basketball team. Ako ang pinakamatangkad sa batch namin—or sa buong high school department, actually.

"Sino? Yung matangkad?"

Automatic na 'yon. Scott agad ang sagot ng mga tinatanong. Pero ang corps commander namin, walang pakialam doon. Kasi, para sa kanya, lahat kami, pantay-pantay.

"Bakit late ka?" tanong sa akin ni Ma'am Shan, harap-harapan.

Matangkad siya, pero mas matangkad pa rin ako. Halos tingalain niya ako pero nakaabot naman siya hanggang sa eye level ko. Pero sobrang intimidating niya to the point na nakatayo lang siya sa hall, parang magdadalawang-isip ka nang dumaan sa harapan niya kahit malaki naman ang daanan. What more kung literal na harap-harapan ka nang kinakausap at kulang na lang ay magtama ang mga mukha ninyo sa sobrang lapit.

Sumulyap muna ako sa mga nakapila sa kanan ko lang. Mga classmate kong deretso ang tayo at nakatingin lang sa harapan.

"Nag-overtime po sa student council . . . ma'am."

"Hindi ako binigyan ng notice."

Napayuko agad ako. "Sorry, ma'am."

Umatras na rin siya at tiningnan ako mula ulo hanggang paa. "Ang payat mo. Kumakain ka pa ba?"

Napalunok ako at nahihiyang yumuko. "Sorry, ma'am." Alam ko namang payat ako. Kumakain din naman ako kaso hindi nga lang sakto sa oras kasi ang daming ginagawa sa school. Hindi naman ako malnourish. Mukha lang akong payat kasi matangkad ako.

"Scott!"

Dumeretso agad ako ng pagkakatayo. "Ma'am, yes, ma'am!"

"Give me ten push-ups, move!"

"Ma'am, yes, ma'am!"

I don't do push-ups. Walang ibang perfect reason kung bakit ayoko kundi "nakakapagod."

Bakit mo papagurin ang sarili mo kung puwede ka namang mag-chill lang at magbasa sa sulok?

I don't do sports kasi . . . nakakapagod.

Tamad na kung tamad, wala akong pakialam.

Kaso, pinili ko nga ang Citizen Army Training (CAT) kasi ayoko sa varsity. May essay club naman akong sinalihan kaso kasi hindi kami masyadong active, at required din sa aming mag-CAT. Hindi rin ako puwedeng i-exempt kasi wala naman akong health issues.

Pagapang akong dumapa sa quadrangle at inilapat ang magkabila kong palad sa mainit na semento.

Naiilang akong gawin ito kasi kitang-kita ng halos lahat ng nasa campus na pinarurusahan ako ng commander namin.

"One, ma'am!" Hirap na hirap akong iangat ang sarili ko sa semento. Sa isang push-up, halos magtagal ako nang kalahating minuto sa pag-ahon at pahinga nang kaunti paglapat ulit sa semento.

"Ayusin mo 'yang braso mo. Mababalian ka niyan." Pinalo-palo ng meter stick ni Ma'am Shan ang braso kong nakatupi sa gilid. "Ganito." Parang walang lakas ang kanang braso ko nang kunin niya at siya pa ang nagposisyon paharap n'on sa tabi ng dibdib ko imbes sa ginawa kong paturo sa gilid at nakatapat ang palad sa ulo. Pinagaya niya sa akin ang kabila at pinabilang ulit ako.

"Two . . ." Nanginginig na agad ang braso ko kasi mas mahirap ang posisyon na pinagawa niya. ". . . ma'am!"

"Huwag mong itataas ang puwit mo! Ipantay mo sa katawan!" Saka niya ako pinalo ng meter stick sa may puwitan, dahilan para ipantay ko agad ang pagkaka-anggulo ng katawan ko.