ABS #3: Leopold Scott

Chapter 9: Overacting

I didn't get how attraction and love function pagdating sa emotion ng tao. Siguro kasi, iniiwasan ko dahil ayokong mag-risk. I saw my parents mess up with their lives, and having someone is too risky for me kasi mabilis akong mabuwisit.

Si Patrick, iyak nang iyak sa iisang babaeng lang. Minsan, masaya siya. Ngingiti out of the blue. Hindi naman siya ngingiti lang just because. Pero madalas siyang umiyak o kaya balisa. Para ngang buang.

Wala kaming idea kung paano ba ma-in love si Pat, pero may idea kaming nasisiraan na siya ng ulo, at hindi kami puwedeng manood lang habang tumatawa sa mga kagaguhan niya.

Pat is fragile. He's this goody-goody student na kahit pa matangkad, kitang-kita na sobrang baby pa niya.

Laging pinupuna ang rich kid aura niya. Sobrang lapad niyang ngumiti, kitang-kita ang makapal niyang brace. He's wearing eyeglasses na sobrang kapal. Maglalaban sila ni Rico sa kapal ng salamin. Pero si Rico naman kasi, mukha namang batang prof kaysa kay Pat na mukhang matangkad na ten years old.

Hindi kami sigurado kung paano iti-treat ang dumadalas na pag-iyak ni Patrick. Kasi kahit anong sermon namin, ayaw makinig, ang sarap gulpihin maghapon.

Noong una, tinatawanan pa namin. Pero later on, pinipilit na niya. Hindi na kami natutuwa.

Hindi ko lang siguro ma-gets ang point na gagawa ka ng mga nakakabaliw na bagay para lang sa crush mo. I mean, sobrang OA kasi ni Patrick. Hindi ko ma-imagine ang sarili kong magpapaka-OA para lang sa babae. Sobrang petty lang isipin.

January, last three months ng second sem, first year. May plano na kami para kay Pat at doon sa crush niyang taga-LaCo. Morning, papasok na dapat ako sa klase ko pero masyado pa kasing maaga para sa 8:45 morning class. Iniwan ko sa locker ang bag ko at dala lang ang wallet at phone.

May murang kape sa canteen, doon sa coffee vendo na tiglilimampisong barya lang, doon ako madalas bumawi ng kape.

Some would say na kahit hindi naman kami mahirap, ang kuripot ko. But maybe they were just saying that kasi, for me, manghihinayang ka sa pera kapag ikaw ang breadwinner ng sarili mo. Hindi madaling kitain ang pera. Madaling gastusin ang perang hindi mo pinaghirapan. Pero kapag ikaw na ang gumagawa ng paraan para magkapera, sa wants versus needs, kahit na gusto mong bilhin ang wants mo, you need to prioritize your needs first.

Yung barkada ko, may allowance galing sa parents nila. We're just what? Seventeen and eighteen. First year college.

May allowance ako galing kay Sir Bobby, pero hindi ganoon katigas ang mukha ko para i-substitute siya kay Daddy bilang financial support ko. And I have to do my job properly kasi ang anak niyang spoiled, nagpapakabaliw na naman recently.

Crowded sa campus. I was carrying a cup of hot coffee na ihip ako nang ihip habang naglalakad pabalik sa locker room.

Siguro, masyado lang talagang maliit ang mundo, at may tangang hindi tumitingin sa dinaraanan niya, may nabunggo tuloy ako.

"Oh my God!"

Naibato ko agad sa ere ang kape ko out of reflex dahil napaso ako. Pag-atras ko, may natapakan akong kung anong matigas at dumulas iyon sa sapatos ko kaya bumagsak agad ako sa tiled hallway una ang puwitan.

"Aray, putang—"

'inaaaaaa!

Pagpag ako nang pagpag ng kamay kong napaso.

Pota.

"Daddy . . ."

Pag-angat ko ng tingin, may nakatalikod na sa aking babaeng estudyante, hawak din ang braso niyang pulang-pula habang umiiyak.