ABS #3: Leopold Scott

Chapter 5: Independent

"This is a nice piece."

"Thank you, Mr. Alonzo." Sinundan ko siya ng tingin habang namimili pa ng ibang artworks na nasa gallery ni Mama.

Bata pa lang ako, inclined na ako sa arts. Painting, sketching, sculpture, mosaic, everything about arts, doon ako madalas. Mataas ang score ko sa MAPEH kasi nahahatak ng music and arts. Pero pagdating sa PE, kung hindi iyan enumeration or technical exam, pasang-awa lang ako.

Gusto ni Daddy na mag-basketball ako. I did. Isinali pa nga ako noong Grade 5 ako sa basketball team. I did volleyball and soccer. I can do basics, pero hanggang doon lang. Kaya kong maka-shoot ng 3 points sa basketball, but the accuracy? Siguro 3 out of 50, kaya kong i-shoot. Mataas na ang 3 for me kasi wala naman talaga akong ganang tumakbo sa whole court at magpapawis para lang manakit ang katawan pagkatapos.

At least, sa arts, hindi ko kailangang makipaglaban sa ibang team. Hindi ko kailangang tumakbo. Hindi ko kailangang maligo sa pawis, unless nasa kulob akong kuwarto na walang air con o bintana man lang para sa proper ventilation.

Mahilig si Mama sa painting. Si Tito Ric saka si Tita Tess, mahihilig sa painting. Ten years old ako nang gawan ako ni Mama ng passbook at savings account. Para iyon sa matrikula ko until mag-college ako. Bata pa lang, settled na ang school expenses ko kasi iyon ang priority ni Mama noong tinanggap niya ako bilang anak.

Nine years old, gumagawa na ako ng paintings. Idi-display sa gallery ng building kung saan working si Mama, may bibili ng paintings ko, aayusin ang legal documents ng artwork; deed of sale, certificate of authenticity, a short awarding para sa pagbili original piece, saka ako babayaran.

My first painting was sold for an amount of 55,000 pesos. 3 by 5 feet ang dimension, cubism na ang theme ay grief. The title is Dolor. Painting iyon ng batang lalaking umiiyak sa natunaw na nanay.

It was a sad piece. At ang daming nagkainteres bilhin iyon. Nine years old, ang alam ko lang mag-paint. Wala akong alam sa pera.

Magpe-paint ako, idi-display ni Mama sa gallery niya, may bibili, ibebenta, may pera ako. Bibili ako ng mamahaling art materials na madalas, umaabot din naman ng mahigit sampung libo, at minsan, kailangang mag-invest sa iba pang art materials for an attempt to try another medium, kaya naghahatakan lang ang gastos at benta ng artwork.

May sariling pera si Mama kasi maganda ang work niya at ang dami niyang client, pero ayaw niyang namimihasa ako sa gastos. Isa iyon sa mga ipinagpasalamat ko pagka-graduate ko ng high school kasi tinuruan niya akong mag-budget. Plus, lesson pa namin sa economics ang wants versus needs.

Nagtapos ako ng high school na may sarili akong pera, at pinaghirapan ko 'yon. Kaya nga gusto ko, ako ang magde-decide ng kukunin kong course sa college kasi ako naman ang mag-aaral.

Graduation nang magsama ulit sa iisang lugar ang parents ko. Kung ngumiti sina Mama at Daddy, parang ang saya ng pagsasama nila.

Malaki ang pagkakahawig namin ng tatay ko, hindi maikakailang anak nga ako ni Oswald Scott. Isa rin ang itsura ko sa kinaiinisan ko sa sarili ko. Lagi kong naririnig na magandang lalaki raw ang tatay kaya may pinagmanahan ang anak. Pero kahit kailan, hindi ko tatanggapin na sa kanya ako magmamana. Kasi kung siya lang naman ang pagkukumparahan, mabuting huwag na lang silang magsalita.

Tinatanong ng lahat kung saan kami papasok na school after grad habang naghihintay na magsimula ang ceremony.

Isa dapat ako sa mga magbibigay ng speech kaso tinanggihan ko. Sapilitan pa 'yon at pinagmakaawaan kong alisin ako sa program kasi ayokong magbigay sila ng credit sa tatay ko na maganda ang pagpapalaki niya sa akin. Kasi, first of all, masuwerte na kung makita ko siya thrice a month. Kasi may mga buwan na mapapagod na lang si Mama kaiiyak sa gabi, hindi pa rin siya umuuwi samantalang hindi naman siya nangibang-bansa.