ආල අඩව්ව [ කලු කුමාර || ] ✔️

○● 18 ○●

" මෙහෙ එනවා...."

මේඝ හිටියෙ ගල් බංකුවෙ වාඩි වෙලා....
මාව අන්තෙටම පාවෙලා දුන්න පාප මිත්‍රයා වතුසුද්ද මල් ගහට වද දෙන ගමන් රොකිය එක්ක මල් කඩනවා....

කඩපන් කඩපන්.... මන් උඹෙ සිගිරි අප්සරාවො ටිකත් නම් ගම් පිටින්ට රොකියගෙ කනේ තියන්නම්කො.....

" යුගාන්...! "

" ළඟට....."

මේඝ තව සැරයක් අඩ ගහද්දි මන් එක අඩියක් එයා ළඟට තිබ්බෙ හදිසි තත්වයක් ආවොත් දුවන්නත් බලාගෙන.

" තව ළඟට එනවා....මොකද ඒ පාර කකුලත් කැඩිලද...."

ඇයි ඒකත් කඩන්න වෙන්නැති....
උඹ මහ කපටියි මේඝ....එදා ගෙදර ආපු
දවසෙත් අත බැන්ඩේජ් කරලා කියලා දැක දැක අද යන්තම් හොඳ වෙලා තිබ්බ අත තියෙන ඉරිසියාවටත් එක්කම ඇඹරුවා.

" දෙනවා ෆෝන් එක .."

" මොකක්...! "

ගහෙන් ගෙඩි එන්න වගේ මේඝ ෆෝන් එක ඉල්ලද්දි මට ඉහින් කනින් දාඩිය දාන්න ගත්තා. ඒක අහුවුණොත් නම් මාව අවසන් ගෞරවෙත් නැතිව පණ පිටින් වලලයි.

" එ...ඒක මේ..."

ශර්ට් එක පහලට ඇදලා සාක්කුවෙ තිබ්බ ෆෝන් හංග ගත්තෙ කියන්න බොරුවක් කල්පනා කරන ගමන්. ඒත් මේඝගෙන් බොරුවක් කියලා බෙරෙන එක කරන්න පුලුවන් දෙයක් නෙමේ කරන්න බැරි වැඩක්.

" මන් ගන්නද.....ඔයාම දෙනවද...."

මෙයා ඉස්කෝලෙ හිටිය විනය බාර සර්ටත් හපන් වසවර්තියා. සාක්කුවට උඩින් ෆෝන්
එකට අත තියාගත්ත මන් පස්සෙන් පස්සට ගියා.. එයාත් අතමිට මොලවන් එනවත් එක්ක මන් පැනලා දුවන්න හැදුවත් ඒ අත්වලට අහුවුණ මාව මේඝ තවත් ඇඟටම තද කරගත්තා.

" ඔහොම ඉන්නවා දඟලන්නෙ නැතුව...."

එයා කොයිවෙලෙ සාක්කුවෙන් ෆෝන් එක ගත්තද කියලා මටත් සිහියක් නෑ....ඒ වෙද්දිත් උකුල උඩින් මාව ඉන්දව ගෙන මගෙ උරහිස උඩින් නිකට තියන් හිටිය එයා ෆෝන් එකේ සෙන්සර් එකට එයාගෙ ඇඟිල්ල තිබ්බෙ ෆින්ගර්ප්‍රින්ට් මැච් වෙලා එකපාරම ලොක් එක ඇරෙද්දි.

" අනේ..හ්...! "
වුණේ මොකක්ද කියලා හිතාගන්න බැරි වුණ මට කෑගැස්සුනේ ඉබේටමයි..