ආල අඩව්ව [ කලු කුමාර || ] ✔️

○● 54 ○●

සැරින් සැරේට පුපුරන හෙණ ගෙඩි අස්සෙ ඉවරයක් නැතිවම කඩන් වැටුණ වැස්සෙ ඝෝසාවෙන් මගෙ කන් දෙකම පිරිලා ගියා.
මන් බර වුණ ඇස් පිහාටු හෙමින් සීරුවෙ ඇරගත්තත් ළඟ පාතින්ම මුලු පලාතක්ම හොල්ලගෙන පිපිරුව හෙණේට මන් මා ගාව උන්න කාටහරි තවත් ලන්වුණා. ඒ අත් මගෙ ඔලුව හරි පරිස්සමට අතගෑවා.
මන් හිතන්නෙ දැනෙන උණුහුමත් එක්ක මන් හිටිය ඒ කෙනාගෙ උකුල උඩ ඔලුව තියන්.

" කාගෙ කවුද කියලවත් හොයලා බැලුවනම් නරකද අප්පච්චි....."

" ඉදපන්කො ටිකක් මේ විපරියාසෙ ඉවර වෙනකම්....බලපන් අදට දවස් පහක්.....
මෙහෙම එකදිගට වැස්සොත් පලාතම යටවෙයි හෙට අනිද්දම....."

" ඇත්තද අප්පච්චි අර ගමේ අය කියන්නෙ..."

" ම්ම්.....මොක්කු හරි අර මූකලානෙ නිදන් වදුලට අත තියලා....බලපන් දෙයියෝ කෝප වෙලා වගේ මහ වැස්ස.....පවුල් පිටින් බිලිගන්නෙ...ඔව්වා මහ සාප....සාප...! උඹේ කිරිඅත්තා උන්න කාලෙත් ඕන් ඔය නිදන් වදුල ගොඩ දාන්න ගිහින් මේ වගේම දවස් හතක් එකදිගට ගම් දෙකක් යට වෙන්නම මහ අනෝරෙට වැස්සලු.....ඕවට අරක්ගත්තු ආත්ම තාමත් මේ අඩවියෙ ඇති...."

මන්ද මගෙ ඇස් දෙකම බොඳවෙලා...ඒත් මට යන්තමින් මගෙ ඉස්සරහ අත්දෙකත් පිටිපස්සට බැඳන් එහෙ මෙහෙ ඇවිදින රූපයක් පෙනුනා. හරියට අර සිද්ධාලේප පෙට්ටියෙ ඉන්න වෙද මහත්තයා වගේම රූපයක්.සුදු සරමකට බැනියමක් ඇදන් හිටිය ඒ කෙනාට මන් හිතන්නෙ අවුරුදු හැත්තෑවක්වත් ඇති. පපුව දිහාවටම වැවුණ දිග රැවුල අතගාන ගමන් එයා තව ගෑණු පරානයක් එක්ක කතා කලා මට පැහැදිලිව ඇහුණා වගේම මන් ඕනකමින්ම ඒ මාතෘකාව අහන් හිටියා.

එයාලගෙ කතාව නිදන් වදුල ගැන වෙද්දි අර අත් ආයෙමත් සැරයක් මගෙ කොණ්ඩෙ අස්සෙන් සීරුවට රටා ඇන්දා.
තරුණ ගෑනු කටහඬ ආව මන් ළඟින්ම වෙද්දි මෙච්චර වෙලා මන් ඔලුව තියන් උන්නෙ එයාගෙ උකුල උඩ කියලා මතක් වුණ මන් ඉද්දි ගහලා වගේ කෙලින් වුණත් අනිත් අතට කොන්ද කැඩිලා තරම් ආව රිදිල්ලත් එක්ක මන් ඇඳ උඩට වැටුණා.

" හා....හා....හෙමීට...හෙමීට.....තවම තුවාල සනීප නෑ නෙව...."

" කොහොමද දැන් ඔයාට....."