ආල අඩව්ව [ කලු කුමාර || ] ✔️

●○ 21 ●○

" අර දුවපු උන් දෙන්නව කනෙන් ඇදන් හරි ගෙදර එක්කන් යනවා...."

රන්මුතුයි දිනෙතයයි දිව්ව පස්සෙන් මේඝ ජයන්ත අංකල්ව යවද්දි උන්ව කනෙන් ඇදන් හරි ගෙදර, එක්කන් යන්න කිව්වා.
ගහ උඩ වෙව්ල වෙව්ල හිටිය මන් මැංගුස් ගහ පාමුල වේවැල අතට තද කරන් ඉන්න
මේඝ දිහා ගහේ අතු අස්සෙන් බලාගෙනම උඩ ඉන්න තිස්තුන්කෝටියක්ම සිහි කරන්න ගත්තා.
ගහෙන් බැස්සොත් නම් සටපට සත්ත පඩි වෙන්න කන්න වෙනවා...තිස්තුන්කෝටිය සලුපිලුත් දාලා දුවයි.

මේඝ දැක්කෙ රන්මුතුවයි දිනෙතයයි වෙද්දි
ගහ උඩ උන්න මාව තාම එයාගෙ දර්ශන පතයට අහුවෙන්නෙ නැතුව ඇති...එයා ගහ වටේට මාව හොය හොය ඇවිදිද්දි මන් හුස්ම ගන්න හඬත් ඇහෙයි කියලා බයේ හුස්මත් අල්ලගෙන ගහේ කෑ බදාගෙන හිටියා.

අතේ තිබ්බ වේවැල දකින පාරක් ගානෙ මාව රත් වේගෙන ආවා...නිකන් නෙමෙයි ඉහින් කනින් දාඩිය දාගෙන...
එක්කො ජීවිත කාලෙම ගහ උඩට වෙලා ඉන්නවා ටාසන් වගේ...ඔය යන එන ගමන් වැඳිරියක්වත් සෙට් වෙයිනෙ....බහින්නෙ නම් නෑ ගහෙන් මැරුවත්.....

ගහේම ඉන්න හිත හදාගත්ත මන් පහළ ඉන්න මේඝ දිහා හොරෙන් බලාගෙනම තව උඩ අත්තකට කකුල තිබ්බෙ මගෙ වාසනාව පෑල දොරෙන් දුවද්දි....මන් හිතන්න අද ඒරාෂ්ඨක අපලයක්....උඩ අත්තකට කකුල තියනවත් එක්කම සාක්කුවෙ තිබුන බාගෙට කාපු මැංගුස් ගෙඩිය කෙලින් පතිත වුණේ මේඝගෙ ඔලුවට...

ගහ උඩ ජංගම වැසිකිලියක්වත් නැද්ද දෙයියනේ හදිසියකට....

" යුගාන්..........!!! "

" මන් තමුසෙට මොකක්ද උදේ කියලා ගියේ ආ......! තව පුලුවන්නම් නැගපන් කරටියටම..."

එයා යුගාන් කියලා කෑගහපු එකම ඇති මගෙ කකුල් පවා පණ නැති වෙලා යන්න.
මන් තාමත් වඳුරු පැටියා වගේ ගහ බදාගෙන පහළ මාව කන්න බලන් ඉන්න කොටි හපුවා දිහා බලන් හිටියා.

" උඹ ගහෙන් බහිනවද.......මන් ඇවිත් බස්සන්නද......"

" ම්...ම..මම...මන්..බහින්නම්...බහින්නම් "

" බැහැපන් ඉතින්....! "

" ඔ..ඔයා...ගහන්නෙ නෑ...නේද...."