ආල අඩව්ව [ කලු කුමාර || ] ✔️

○● 38 ○●

දවස් සති වලට පෙරලෙද්දි මාස දන්නෙම නැතුව අවුරුදු වුණා. සමහර වෙලාවකට මන්දගාමීව ගෙවුන කාලය තවත් වෙලාවකට ගෙවුනෙ ඇස් පිල්ලමක් ගහන වේගෙට.

මන් හිටියෙ කණ්ණාඩියෙන් පේන මගෙම ප්‍රතිබිම්බෙ දිහා බලාගෙන...
ශීත වස්සාන සරත් සෘතු ගෙවිලා උතුරු යුරෝපයට අලුත් ග්‍රීස්මයක් උදා වෙලා තිබුණා. අවුරුදු පහක්......තාමත් හිතා ගන්න බෑ මොන විදිහට ගෙවුන අවුරුදු පහ අපි ජීවත් වුණාද කියලා.
තිබ්බ හැම සන්තකේම ගිනිබත් වෙලා පාරට වැටෙද්දි හැම ප්‍රශ්නෙකින්ම ගැලවෙන්න කියලා දුර ඈතකට ආවත්
අපිට වුණේ නොදන්න පලාතක තවත් අන්ත අසරණ වෙන්න.
මට මතකයි තුර්කියට ආපුවහම අපි හොයාගත්ත මුල්ම නවාතැන. ඒක තනිකරම එක ගොඩේ ඉදිවුණ ගොඩනැගිලි ටිකක්. ඇත්තටම පුදුමයි මිනිස්සු ඒවා වල ජීවත් වෙනවද කියලත්.

ඒත් අතේ තිබ්බ ගානට අපිට සෑහුණේ පුංචි කාමර කෑල්ලක්. කුස්සියක් වෙන් කරපු කාමර ඔය මුකුත්ම නැති නිකම්ම කාමර කෑල්ලක්.
ඒකත් අපිට දුන්නෙ බඩු මුට්ටු මුකුත්ම නැතිව. මුල් කාර්තුව හරි කටුකයි අත්දැකීම් එමටයි. මේඝගෙ වගේම මගෙත් බැංකු පොත් වල සල්ලි තිබුණත් අපිට ඒවා වියදම් කරගන්න පුළුවන් කමක් නැති වුණා. මොකද ලෙඩක් දුකක් වුණොත් මෙහෙ ප්‍රයිවෙට් හොස්පිට්ල් වලට බෙහෙත් වලට ගිනි ගණන් අය කරා.
මේඝට ඉස්සෙල්ලම එහෙ ඉස්කෝලෙක සාමාන්‍ය පංති වලට උගන්වන්න අවස්ථාවක් ලැබෙද්දි අපි ටික ටික අපේ වාඩිවෙන්න පුටුවක්වත් නැති හිස් ගෙදර යන්තමින් ගොඩ ගත්තා. ඒත් ජීවන බර කියන එක අපි දෙන්නටම හොඳටම දැනෙන්න ගත්තා. සමහර දවස් තිබ්බා දවසටම එක වේලකින් බඩ පුරව ගත්තු....ඇඳක් වත් නැතිව සීතල පොලවෙ නිදා ගත්ත...
මේඝට විතරක් බර පටවන්න තිබ්බ අකමැත්තට මාත් උදේ ඉදන් මහ රෑ වෙනකම්ම කඩවල් වල ෆිලින් ස්ටේශන් වල පවා වැඩ කලා. මේඝත් ඉස්කෝලෙන් පස්සෙ හොටෙල් එකක ක්ලීනින් කලේ තවත් අමතර ආදාමයක් හොයන්න. පලවෙනි අවුරුදු දෙකම සල්ලි හොයන්නම වැය වෙද්දි
අහම්බෙන මුණ ගැහුන මේඝගෙ පරණ යාලුවෙක් හින්ද අපි ස්විස්ටර්ලන්ඩ් වලට පදිංචිය මාරු කරා.