ආල අඩව්ව [ කලු කුමාර || ] ✔️

○● 48 ○●

Mega's pov

සිහියක් පතක් ආවෙ මොන වෙලාවෙද  නොදන්න මන් ගලාගෙන යන වතුර පාරක සද්දෙට යන්තම් ඇස් ඇරගත්තා...
යාන්තමින් එලිය වැටීගෙන එනවා.... තාමත් මහ පාන්දර....මන් තාමත් පණපිටින්....ඇත්තටම මම පණ පිටින්....
මන් ගැහෙන පපුව මිරිකගෙන හුස්ම ඇල්ලුවා...වැටුණු පාරට කුඩුපට්ටම් වුණ කැබ් එක මගෙ වෙලාවට දස් දෙබලක රැදිලා තියෙද්දි දිගඇරුණ එයාබෑග් වල පිහිටෙන් මන් තාමත් මූණ කට බේරගෙන හුස්ම ඇල්ලුවා.
බේරගන්න තියා වටේ පිටේ බලු බල්ලෙක්වත් නැතිව පාන්දර ඉර එළිය ටික ටික පොළවට වැටීගෙන එද්දි මන් වෙලාව බලන්න අත් ඔරලෝසුව බැදපු අත හෙල්ලුවත් ගියර් එක ළඟ තිබුණ මගෙ වම් අත එහෙම් පිටින්ම ලේ වලින් නෑවිලා.
ගස් දෙබලෙ අත්තක් කැබ් එකේ වින්ඩ් ස්ක්‍රීන් එක කුඩු කරගෙන ඇතුලට ඇවිත් තියෙද්දි කැඩිච්ච වීදුරු කටු වලට මාව එහෙම් පිටින්ම තුවාලයක් වෙලා තිබුණා.
තවත් වාහනේ ඇතුලෙ ඉන්න එකෙන් වෙන්නෙ මගෙ බරටත් එක්ක ගස් දෙබලෙ යන්තමින් රැදිලා තිබුණ කැබ් එක මන් හෙලවෙන වාරයක් ගානෙ පහළ සැඩ පහරක් හා සමානව ගලාගෙන යන වතුර පාරට බර වුණ එක. කොටින්ම වාහනේ ඩිකිය හරිය ඉස්සිලා තියෙද්දි මන් උන්නෙත් ඔලුවෙන් හිටගෙන වගේ. අවදානමක් අරගෙනම දොරක් ඇරගන්න
හදනවත්එක්කම මගෙ ෆෝන් එක රින්ග් වෙන්න ගත්තා. ඒකත් සීට් එකෙන් බිමට වැටිලා පැසෙන්ජර් සීට් එක පාමුල තියෙද්දි මන් ලාවට වගේ ඒ පැත්තට බර වෙලා ෆෝන් එක ගන්න අත දික්කරා....

" අනේ..හ්...! " 

ෆෝන් එක යන්තමින් ඇඟිල්ලකින් නැවිලා අල්ලගත්තත්  නොහිතපු වෙලාවක වාහනේ රැඳිලා තිබුණ ගහත් ඉදිරිලා පහළට බර වෙද්දි අනේ මගෙ දෝනිට වගේම මගෙ පණට ගත්ත තෑගි පිරුණු කවරෙ කැඩුණ වින්ඩ් ස්ක්‍රීන් එකෙන් පහළ වතුර වැටුණා වගේම මට කෑගැස්සුනා. එයාලගෙ ඇස්වල සතුට බලන්න ගත්ත හැම දෙයක්ම මගෙ සතුටත් දිය කරගෙනම වතුර පාරට වැටිලා ගහගෙන ගියා.

' අප්පච්චිට සමාවෙන්න රත්තරන්...' 
සැඩ පාරට ගහගෙන යන රෝස පාට බෝනික්කා දිහා බලන් උන්න මගෙ ඇස් ඉබේම තෙත් වුණා. තාමත් මන් ඉන්නෙ ජීවිතෙත් මරණෙත් අතරෙ වැටක් උඩ වෙද්දි මට දෝනිගෙ වගේම මගෙ යුගාන්ව මතක් වුණා. තාත්තා අප්පච්චි  රොකී  රේචල් මේ හැමෝවම මට එකපෙලට මතක් වෙද්දි මන් ඇස්පියාගෙන එයාලව මතක් කරා.
මන් හිතන්නෙ තවත් තත්පර කීපෙකට වඩා මට වාසනාවක් නැතිව යන්න ඇති...තැලිලා පොඩිවුණ දොරක්වත් ඇරගන්න බැරිව අසරණ වුණ මාව කැබ් එක පිටින්ම ගහත් ඉදිරිලා වතුරට වැටෙද්දි පීනගන්න බැරි තරමට චණ්ඩ වුණ වතුර පාර මැද මම දිවි වේශෙට මාරු වුණා වගේම වතුර පෙවිලා හෙම්බත්වෙලා උන්න මන් කකුල් ගසලා පීනන්න ගත්තා. සැඩ වතුර පාරට එන්න එන්නම අඩපණ වුණ මාව ආයෙත් සාමාන්‍ය රූපෙට ආවා වගේම කිසිම අධ්‍යාත්මික බලයක්වත් නැතිව මන් අන්ත අසරණ වුණා. බෙල්ලෙ තිබුණ මාලෙන් සැරින් සැරේට එන එලිය අඩු වැඩි
වෙන්න ගත්තා වුණත් යුගාන්ගෙ ළඟ තියන ඉතුරු අර්ධෙ නැතිව ඒකෙ බලෙත් අසම්පූර්ණ වූණා.